Η melodic metalcore μπάντα Alazka από το Recklinghausen της Γερμανίας, δημιουργήθηκε το 2012 -με άλλο όνομα τότε, Burning Down Alaska- από τον κιθαρίστα Marvin Bruckwilder, τον μπασίστα Julian English και τον drummer Jonas Baier.
Στις αρχές του 2013, προστέθηκε στο τρίο και ο Dario Sanchez, ως δεύτερος κιθαρίστας. Τον Φεβρουάριο του 2016, νέο μέλος στην μπάντα, ο Kassim Auale στην θέση του τραγουδιστή και αυτός, ενώ την ίδια χρονιά ο drummer Jonas Baier αποχωρεί από τους “Burning Down Alaska” και την θέση του καλύπτει ο Tobias Lotze.
Τον Μάρτιο του 2017, λοιπόν, η μπάντα αποφασίζει να αλλάξει όνομα. Επίσημα πια, είναι οι “Alazka”. Το 2015, ως Burning Down Alaska, κυκλοφορούν το πρώτο EP τους, με τίτλο “Values & Virtues”, το 2016 κυκλοφορούν το πρώτο single τους με τίτλο “Blossom”, το 2017 το δεύτερο single με τίτλο “Empty Throne” και την ίδια χρονιά το τρίτο με τίτλο “Phoenix”. Το 2017, λίγους μήνες αργότερα κυκλοφορεί το πρώτο τους album ως “Alazka” με τίτλο “Phoenix”.
Ας τα πάρουμε από την αρχή τα πράγματα. Το album, ξεκινάει με ένα instrumental κομμάτι, το “Echoes”, το οποίο είναι εκπληκτικό και συνεχίζει με το επόμενο κομμάτι, το “Ghost” το οποίο είναι αλληλένδετο με το πρώτο. Το έχουμε ξαναδεί πολλάκις αυτό το τερτίπι όπως για παράδειγμα στο album “In Waves” (2011) των Trivium όπου το “Capsizing the sea” ως instrumental κομμάτι, έρχεται και κουμπώνει εκπληκτικά με το “In Waves”.
Το album των Alazka, καλώς ή κακώς, είναι για να περνάει η ώρα ευχάριστα, αλλά έως εκεί. Ξεχώρισα 4 κομμάτια, στα οποία και θα σταθώ. Το “Echoes” και το “Ghost”, θα τα θεωρήσω ένα τραγούδι μιας και το ένα είναι η συνέχεια του άλλου. ‘Όμορφο τραγούδι, δυνατός-υψηλός ήχος, brutal φωνητικά που όμως δεν σε κουράζουν. Το album ξεκινάει ωραία και σε προϊδεάζει για κάτι καλύτερο στην συνέχεια.
Πηδάω το “Empty Throne”, γιατί δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, και συνεχίζω με το “The Witness”. Μελωδικό, όπως και τα περισσότερα, αλλά κερδίζει σε ένα σημείο σε σχέση με τα άλλα. Όσο το ακούς, δεν σου μένουν τα σκληρά φωνητικά, αλλά το γλυκό κομμάτι του τραγουδιού. Η αλήθεια είναι, πως προσπαθούν να μοιάσουν σε μπάντες όπως οι Bring Me The Horizon ή οι While She Sleeps αλλά δεν τα καταφέρνουν. Φιλότιμη η προσπάθεια, αλλά δεν…
Επόμενη στάση το “Ash” όπου επίσης είναι instrumental κομμάτι κι έρχεται και θηλυκώνει με το “Phoenix”. Επίσης θα το θεωρήσω ως ένα κομμάτι. Η επανάληψη, έλεγαν οι αρχαίοι ημών, είναι μήτηρ μαθήσεως. Άρτιο κομμάτι για τα δικά μου αυτιά και για τα δικά μου γούστα. Ίσως το πιο όμορφο του δίσκου. Ωραίες κιθάρες, ωραία riffs, δεν υπάρχει επιτήδευση ούτε στις φωνές ούτε στα όργανα. Με μία φράση, βγαίνει αβίαστα. Έξυπνη κίνηση να “κόψουν” το album στα δύο με την ίδια τακτική, όπως στην αρχή.
Τέταρτο κομμάτι της αρεσκείας μου, αξιοπρεπέστατο και το βάζω αμέσως μετά -σε σειρά προτίμησης- από το “Ash”/”Phoenix”, είναι το “Everything”. Δεν έχω να πω πολλά, είναι ολοκληρωμένο από θέμα μουσικής, φωνών και ρυθμού, οργάνων και ήχου. Σε πάει αλλού -εντάξει, δεν σε πάει και στην στρατόσφαιρα- αλλά το ακούς πολύ εύκολα και ίσως να πατήσεις μία φορά το κουμπί του repeat. Κατά τ’ άλλα, παραμένει στο ίδιο ύφος όπως και όλα τα κομμάτια του δίσκου.
Το θέμα είναι πως αν και συγκαταλέγεται στα συμπαθητικά προς ωραία album, είναι λες και ακούς το ίδιο κομμάτι σε διαφορετικό τόνο. Θα μου πεις, “έχουν ένα στιλ, τι περίμενες; είναι λογικό”. Επίτρεψέ μου, αλλά δεν είναι λογικό. Είναι μονότονο. Θα τολμήσω να πω ότι δεν έχουν βρει ακόμα τα πατήματά τους, την ταυτότητά τους. Κι αυτό το λέω γιατί μου θυμίζουν σε κάποια σημεία τους Thirty Seconds To Mars. Συγκεκριμένα το “Everglow”, έχει πολλά κοινά σημεία με το “Kings & Queens”. Επίσης, αν πάρεις ένα από τα κομμάτια τους, για παράδειγμα το “Empty Throne” είναι σαν να ακούς λίγη μουσική από τους Thirty Seconds To Mars και φωνητικά από τον Nick Carter των Backstreet Boys. Προφανώς και όχι στα brutal σημεία, αλλά αν βάζαμε τον Carter να τραγουδήσει metalcore, κάπως έτσι δεν θα ήταν; Στα brutal σημεία θυμίζει εκπληκτικά Matt Tuck από Bullet For My Valentine, εποχής “Tears Don’t Fall” (2006).
Θα προτιμούσα λοιπόν, να μην μου θυμίζουν τίποτα και κανέναν. Θα μου ξαναπείς, “μα είναι νέα μπάντα, έχει χρόνο”. Δε θα διαφωνήσω αλλά θα σου πω το εξής… Και οι Metallica όταν έβγαλαν το “Kill’ Em All” το ’83, ήταν 20χρονα αμούστακα αγόρια αλλά έγραψαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της ιστορίας. Κι όχι γλυκέ μου κολλημένε μεταλλά, δεν συγκρίνω τους Metallica με τους Alazka, απλά κάνω μια μνεία για να καταλάβεις ότι κάποια συγκροτήματα από τον πρώτο κιόλας δίσκο, κάνουν πάταγο γιατί έτσι και κάποια άλλα χρειάζονται πολλή περισσότερη δουλειά και χρόνο γιατί δεν έχουν αυτό που λέμε “άστρο”. Αφού αλλάξατε όνομα, γιατί δεν κάνατε ένα ολικό ρεκτιφιέ βρε παιδιά; Δηλαδή εκεί που πας να με θωπεύσεις, κάνεις πίσω; Είναι σαν να πηγαίνεις παραλία και να θες να σε βγάλουν μία φωτογραφία grande και να ρουφάς την κοιλιά σου. Και μόλις γίνει η λήψη, να τη η κοιλίτσα. Μικρό το κακό.
Εν κατακλείδι, είναι ένα συμπαθητικό album, με δυνατό ήχο, σκληρά και μελωδικά φωνητικά σε όλα τα κομμάτια κι εδώ είναι η παγίδα, διότι αυτό είναι που το κάνει μονότονο και ίσως και κουραστικό πού και πού. Θα το αγοράσεις επειδή σου αρέσει να έχεις κάθετί στην δισκοθήκη σου αλλά σε διαβεβαιώ πως μόλις το ακούσεις, μετά θα το τοποθετήσεις στην θέση του και ίσως να κάνεις και χρόνο να το ξαναβγάλεις από εκεί.
666 
