600 περίπου άρθρα, αν με παρακολουθείς, θα έχεις καταλάβει πάνω – κάτω την αντιπάθεια που τρέφω για wiki προλόγους. Ειδικά για μπάντες όπως οι αθηναίοι SepticFlesh.
Για τους παλαιούς ακόλουθους του σκληρού ήχου, τους καμένους / βαμμένους metallers που τους κόλλησε το μικρόβιο νωρίς, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Αν δε είσαι νέος, “εκκολαπτόμενος”, metaller και έχεις ακούσει απλά κάποια αδιόρατα σχόλια γι’ αυτούς, με ένα click στον πασίγνωστο Γκούγκλη θα καταλάβεις τα πάντα. Μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μπάντες του ελληνικού metal, έχουν γραφτεί και έχουν λεχθεί σχεδόν όλα – κάποια από αυτά τα “όλα” ακόμη και από εμένα τον ίδιο (i’m blessing my mousi now).
Μιλάμε για μια μπάντα που απετέλεσε (κι αποτελεί και απ’ όσο αντιλαμβάνομαι και από το φρέσκο album που ακροάζομαι εδώ και μέρες, θα αποτελεί και στο μέλλον αλλά ήδη ενορώ πάρα πολλά “περισπούδαστα” που θα ακουστούν εδώ κι εκεί στο γενικότερο social feedback του “Codex Omega”) έναν από τους κυριότερους πρεσβευτές της ελληνικής ακραίας μουσικής σκηνής, με σπουδαίες δουλειές στο ενεργητικό της, η οποία έστρωσε η ίδια με κόπο και ιδρώτα το δικό της, αυτόνομο καλλιτεχνικό στιλ, ανάμεσα στα τόσα άλλα εικαστικά μονοπάτια της ηλεκτρικής κιθαριστικής μουσικής γενικότερα.
Λοιπόν, στο ψητό. Οι SepticFlesh με το νέο, δέκατό τους full length “Codex Omega” είναι φανερό ότι πλέον έχουν διολισθήσει σε πιο “ραδιενεργές” συχνότητες σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους. Τι εννοώ; Εννοώ ότι η μουσική που παράγουν οι κύριοι συνθέτες Σπύρος “Seth” Αντωνίου (μπάσο, φωνητικά), Χρήστος Αντωνίου (κιθάρες, ενορχηστρώσεις) και Σωτήρης Βαγενάς (κιθάρες), ενώ εντυπώνεται πάνω στο ίδιο classical όσο και “σινεφίλ” δυδιάστατο σεντόνι, αυτή πλέον είναι πιο progressive από ποτέ, με εντελώς απρόβλεπτης προσέγγιση και με διακριτή μια σαφή διττή φύση. Στο “Codex Omega” κυριαρχούν και μάλιστα με μια υποβόσκουσα ανταγωνιστικότητα, δυο στιλιστικές οντότητες, οικείες μεν και σύμφωνες με το εξελικτικό πνεύμα που επιδείκνυε σε κάθε δουλειά της η μπάντα αλλά με τόσες απρόσμενα προοδευτικές (είτε εκτελεστικές, είτε συνθετικές) εξάρσεις που το στοιχείο της έκπληξης είναι εντονότερο από ποτέ.
Από τη μια πλευρά δρα η prog, τεχνική πλευρά, με ουσιαστικά καταιγιστικό, βαρύ και ογκώδες death metal, βάρβαρο και αιμοδιψές (“Dante’s Inferno”, “Third Testament”, “Enemy”, “Our Church”, απτά δείγματα brutal death to black metal έντεχνου ξυλοφορτώματος) και από την άλλη, υπάρχουν κομμάτια σαν τα “Portrait” (με την έξοχη speed γέφυρά του), “Dark Art”, “Faceless” ή το gothίζον / doomίζον έπος “Trinity” (σαν να ακούω ένα alter θεόσκληρο πρόσωπο αρχέγονων, κατάμαυρων My Dying Bride μέσα του), εξαιρετικά, με ισχυρές δόσεις μελωδίας κομμάτια, τα οποία με οδήγησαν πολλές φορές σε “what if?” ενοράσεις ενσωμάτωσης περισσότερων ανάλογων μελωδικών στοιχείων – ίσως να άγγιζε και τον όρο του “αριστουργηματικού” αυτή η δουλειά με την συμπερίληψη περισσοτέρων τέτοιων στιγμών.
Περίτεχνες οι συμπλοκές της ορχήστρας με τη βαρύτατη riffολογία, ενώ η απόδοση του αυστριακού Kerim “Krimh” Lechner στα drums μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με τον όρο “δυσθεώρητη”. Αποδεικνύεται κυρίαρχος και πρωταγωνιστής του “Codex Omega”, παίρνοντας από το χέρι τις συνθέσεις και με όπλο την εκτελεστική του δεινότητα και τη λυσσαλέα ταχύτατη απόληξή της, καθοδηγώντας τις. Συνθέσεις που καταδεικνύουν μια εμφανή παραπομπή / επιστροφή στις μαύρες, θηριώδεις black metal ρίζες της μπάντας, με την κλασσική ορχήστρα να παίρνει έναν απλό αλλά άκρως καθοριστικό ρόλο ως ηχητικός συνοδευτικός “λόγος” μέσα στην αρένα της απόλυτης black metal αισθητικής που θέλουν να δώσουν οι SepticFlesh.
Μια ακόμη αυθεντική πρόταση από τους αθηναίους ηγέτες οι οποίοι βλέπω να διάγουν τη δική τους ωρίμανση μέσω βίου κατά πολύ παράλληλου με το “Rituals” των έτερων ηρώων μας Rotting Christ (με την έννοια της soundtrackικής φύσεως του ακούσματος και μόνο). Σίγουρα δεν ανήκει στα albums “παίρνω ένα κομμάτι και το βάζω να διασκεδάσουμε”. Απέχει από τη διασκέδαση ένα ολόκληρο σύμπαν. Από την κόλαση δε, καθόλου.
Στριφνή μουσική, πολύ δύσκολο album που απαιτεί πλήρη προσοχή από τον ακροατή. Εκτελεστικά απίστευτο, επαγγελματικά παρουσιαζόμενο (φοβερός ήχος από τον Jens Bogren και κατά πολύ περισσότερο λιτός και απέρριτος, ambient attitude σε σχέση με το πολυφωνικό παρελθόν των SpeticFlesh στην τελική ακουστική περιβολή, κάτι που το θεωρώ extra credit) και καλαίσθητο (καλά, γι’ αυτό δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία, το χέρι του Seth νομίζω είναι εχέγγυο οπτικής απόλαυσης σε κάθε τι που δημιουργεί), αλλά η προσωπική μου ζυγαριά λέει ότι το “Codex Omega” θα δυσκολευτεί πολύ να βρεί συμβατό ακροατήριο. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα οραματιστικό έργο ηχητικής “ζωγραφικής” που αναπαριστά το τέλος του κόσμου με τον έκδηλο όσο και εφιαλτικό τεχνολογικό φουτουρισμό του. Απαιτεί διέγερση όλων των αισθητικών νευρώνων και πλήρη αφοσίωση από τον ακροατή. Το απόβαρό του υποθέτω θα το καθορίσει ο χρόνος. Βασικά ό,τι πει η Ευαγγελία, που είναι και επιστήμονας και ό,τι λέει το πιστεύω.
https://www.facebook.com/septicfleshband
http://www.septicflesh.com/
876 
