Αντικειμενικά μιλώντας, οι Ensiferum αποτελούν μια μικρή όαση στο epic folk ιδίωμα.
Παράλληλα όμως, η κοιλιά που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια δείχνει στοιχεία κόπωσης και το “Two Paths” κατέχει τον άχαρο ρόλο να προσπαθήσει να διαψεύσει τους επικριτές της μπάντας.
Ευτυχώς η νέα δουλειά καταφέρνει τον σκοπό της σε μεγάλο βαθμό. Όχι ότι ανακαλύπτει νέες πτυχές του ήχου, ή διαφοροποιείται σημαντικά από το ύφος που έχει καθορίσει την πορεία του group. Απλά ακούγεται με ευχαρίστηση και χαρίζει στον ακροατή ένα τίμιο 45λεπτο απλοϊκού φολκλορικού επικομέταλλου, με όμορφες συνθέσεις, κατάλληλες για κατανάλωση πολλαπλής μορφής αλκοόλ.
Η φάση, αναπόφευκτα, είναι “σήκω-Κίτσο-πάρε-το-γιαταγάνι-σου-και-πάμε-να-φάμε-τους-οχτρούς”, με συνοδεία από βιολάκια, κιθάρες και μουσάτους μακρυμάλληδες, που έχουν φέρει για παρέα και μια φίλη τους (δεν την ξέρεις, είναι από το χωριό).
Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην καλοπέραση και στη sing-a-long διάθεση, κάνοντας σαφές πως οι Ensiferum βασίζονται αρκετά στο αντίκτυπο που θα έχουν οι συνθέσεις στα επερχόμενα live τους. Φυσικά δε λείπουν για κανένα λόγο οι πιο σοβαρές στιγμές, οι οποίες αποτελούν και το συνδετικό κρίκο με την πρώτη περίοδο του συγκροτήματος.
Εν ολίγοις, το “Two Paths” είναι καλύτερο από τους δυο προκατόχους του (άρα κι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει οι Ensiferum στα ‘10s), διαθέτοντας ένα καλό συνθετικό σύνολο και περισσή ενέργεια, η οποία θα σε κάνει ακούσια να απλώσεις το χέρι προκειμένου να πιεις άλλη μια μπίρα στην υγειά του αχάριστου και της αχάριστης.
916 
