Οι Queens of The Stone Age είναι ένα από τα πιο βαρύγδουπα ονόματα της rock μουσικής στις μέρες μας.
Υψηλό κασέ, μεγάλα festival, μεγάλες συνεργασίες. Ο Josh Homme είναι ένας ιδιαίτερος μουσικός, ο οποίος δεν μπορεί να περιοριστεί στους τέσσερις τοίχους μιας μόνο μπάντας κι εργάζεται πάνω σε διάφορα project κατά καιρούς, καθήμενος ακόμη και στην καρέκλα του παραγωγού.
Αφού κυκλοφόρησε το “…Like Clockwork” το 2013, ο Αμερικανός φίλος μας, ασχολήθηκε με το επόμενο βήμα των Eagles of Death Metal και με την σημαντική συνεργασία του με τον Iggy Pop, που είχε ως αποτέλεσμα έναν υπέροχο δίσκο με τίτλο “Post Pop Depression”. Επόμενο είναι λοιπόν, το “Villains” να αργήσει λίγο και να έρθει κοντά μας μετά από τέσσερα χρόνια.
Στο ψητό λοιπόν! Έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά του Josh όπου ακόμα κι αν δεν ακούσεις τη φωνή του θα καταλάβεις ποιος είναι πίσω από τη βασική ιδέα των κομματιών, μιας που ο ήχος της κιθάρας του είναι χαρακτηριστικός πλέον.
Στην παραγωγή του album είναι ο κύριος Mark Ronson, ο οποίος έχει συνεργαστεί με μεγαθήρια της pop δισκογραφίας (Amy Winehouse, Adele, Robbie Williams κ.α.) και για αυτό το λόγο ίσως, ο ήχος του “Villains” ξενίσει κάποιους από εμάς. Ρίχνει φως αισιοδοξίας στο άλλοτε απαισιόδοξο και μελαγχολικό ύφος των QOTSA και το κάνει να ακούγεται σαν Eagles of Death Metal. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, αφού όσο το ακούς τόσο το λατρεύεις και δε σε χαλάνε τελικά κομμάτια σαν τα “Head like a Haunted House” και “Unreborn Again”. Το κάθε άλλο!
Ο δίσκος ξεκινάει με ένα ραδιοφωνικό κομμάτι (“Feet don’t Fail me”) που σίγουρα θα παίξει μπάλα σε mainstream σταθμούς ανά τον κόσμο, αφήνοντας μια αίσθηση Arctic Monkeys στο αυτί, απεικονίζοντας την πνευματική ενασχόληση του Josh με την εν λόγω μπάντα. Το “The Way ”You Used To Do” ήταν το πρώτο κομμάτι που εμφανίστηκε για να προμοτάρει το δίσκο κι ομολογώ πως δεν μου δημιούργησε υψηλές προσδοκίες. Έχει μια γκρούβα που σε παρασέρνει, αλλά προσωπικά δε θα με κάνει να το νοσταλγώ στο μέλλον.
Το “Domesticated Animals” είναι μια πιθανή σύνδεση με το παρελθόν του “…Like Clockwork”. Ένα κομμάτι που μου προκαλεί εκείνη τη μελαγχολία, η οποία γεννήθηκε στις τελευταίες δουλειές του συγκροτήματος. Στο ίδιο κλίμα κυμαίνεται και το “Fortress” που έχει ήδη γίνει το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα στο “Villains”.
Για τα “Head like a Haunted House” και “Unreborn Again” έγραψα παραπάνω, ενώ το “Hideaway” είναι ένα ήσυχο κομμάτι, το οποίο σχεδόν περνάει απαρατήρητο, αφού το δεύτερο single (“The Evil Has Landed”) που ακολουθεί είναι (μάλλον) η καλύτερη στιγμή του έβδομου album των QOTSA.
Το album κλείνει θετικά με το 6-λεπτο “Vilains of Circumstance” κι αφήνει μια γεύση που δε θα ταιριάζει στις γαστριμαγικές όλων των ροκανθρώπων.
Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κάτι πολύ καλύτερο. Από την άλλη, δεν είναι δα και καμιά μεγάλη απογοήτευση! Έχω ήδη κομμάτια στην playlist μου και για αυτό τους ευχαριστώ!
Αλλά πως να το κάνουμε, οι Queens of the Stone Age δεν είναι η ίδια μπάντα του ντεμπούτου τους, ή του “Rated R”, ούτε του “Songs for the Deaf” ή του “Era Vulgaris”. Είναι ένα σύνολο έμβιων όντων που έχουν δικαίωμα να αποτυπώνουν τις εμπνεύσεις τους, όπως προστάζει η δική τους ψυχή, ουχί η δική μας.
You like it or not, that’s it, babe!
761 
