Κλείνοντας μόλις 11 χρόνια ύπαρξης, οι αυστραλοί Thy Art Is Murder φτάνουν αισίως στην τέταρτη δουλειά τους, η οποία σηματοδοτεί και την επιστροφή του CJ McMahon στα φωνητικά, ύστερα από δύο χρόνια.
Η συνταγή δεν αλλάζει άρδην, με το καταιγιστικό death (τύπου Morbid Angel) να συνδυάζεται με την grindίλα (τύπου Cannibal Corpse) κι ενίοτε την djentίλα (τύπου Meshuggah), ενώ συχνά-πυκνά συναντώνται τα ανάλογα beatdowns προκειμένου να μην ξεχνάει ο ακροατής τις deathcore καταβολές και μουσικές βάσεις της μπάντας.
Δίχως να ξεπερνάει το “Holy War” του 2015, το “Dear Desolation” παρουσιάζει μια ακόμα πιο σκοτεινή πτυχή των Thy Art Is Murder, η οποία βασίζεται περισσότερο στη λογική “πάρτα-στη-μάπα-και-μπες-στο-πιτ”, παρά στην “κοίτα-μαμά-πόσο-καλά-παίζω-την-κιθάρα-μου”, η οποία μάλλον γεφυρώνει την κάφρικη πλευρά τους, με την πιο τεχνική τους, παντρεύοντας επί της ουσίας τα τρία προηγούμενα πονήματά τους.
Το αποτέλεσμα είναι αρκούντως χορταστικό, αν κι ενίοτε λίγο χαοτικό άνευ λόγου, με το σύγχρονο death στοιχείο να πρυτανεύει και να χαϊδεύει με μπαλτά τα εξοικειωμένα με τον ήχο αυτιά, χαρίζοντας απλόχερα ρυθμικές riffοσειρές που σε βάζουν με το ζόρι σε ένα extreme moshpit, από το οποίο μπορείς να βγεις μονάχα μετά το πέρας των 38 λεπτών που διαρκεί ο δίσκος.
Αρκετά ατμοσφαιρικό και καθόλα μισανθρωπικό, το “Dear Desolation” ξεκινάει ένα νέο μουσικό κύκλο για τους Thy Art Is Murder, ο οποίος ξεκινάει θετικά και καταιγιστικά. Δε θα μπει σε λίστες με τα κορυφαία της χρονιάς, αλλά δίνει ένα καλό στίγμα για την οδό που (ενδεχομένως) θέλει να ακολουθήσει το σχήμα, ακολουθώντας τη λογική διάφορων αντίστοιχων μπαντών που, αφουγκραζόμενες την ανάγκη του κοινού για κάτι λιγότερο περίπλοκο, απλοποιούν τον ήχο τους και γίνονται (σε γενικές γραμμές) πιο άμεσες.
Όπως και να έχει, τώρα που τελειώνει σιγά-σιγά ο Αύγουστος και θα αρχίσουν να ξεφτίζουν τα φλαμίνγκο και τα ντεσπασίτο, κάθε ακρόαση του “Dear Desolation” θα φέρνει όλο και πιο κοντά την κάθαρση από την καλοκαιρινή καγκουρίλα…
707 
