Από τα αδικοχαμένα διαμαντάκια του αμερικανικού underground, οι Tyrant’s Reign από την Indiana δεν έγιναν ποτέ τόσο μεγάλοι ώστε να προσεγγιστούν από κάποια ακμάζουσα εταιρία να τους υπογράψει συμβόλαιο έτσι ώστε να κυκλοφορήσουν κάποτε ένα πλήρες album.
Έτσι η μπάντα αρκέστηκε στην ηχογράφηση 2 demos και ενός εξαιρετικότατου EP και με τελευταία κυκλοφορία, μια ομώνυμη συλλογή που περιείχε υλικό από την περίοδο που ακολούθησε το EP, όσο και κομμάτια από το πρωτογενές demo υλικό τους. Όλα αυτά, το 2004.
Πέρασαν μια ντουζίνα χρόνια και δεν ξέρω τι ρόλο αποσκοπεί μια κυκλοφορία η οποία είναι απλά μια remastered έκδοση αυτής της compilation με αλλαγμένο όνομα. Αν είναι η μπάντα ενεργή, τότε ποιός ο λόγος αυτής της επαναφοράς αντί της κυκλοφορίας νέου υλικού; Αν πάλι δεν είναι, οκ, σαν best of κυκλοφορία για κάποιους μανιακούς thrashers, εκπληρώνει τον σκοπό της σε όλους τους τομείς. Ηχητικά είναι αισθητά βελτιωμένος ο ήχος κάνοντας τα κομμάτια των Tyrant’s Reign να ακούγονται απολαυστικά, γεγονός που σημαίνει ότι η συλλογή αξίζει τα λεφτά της.
Περνώντας στο καθαρά μουσικό μέρος, το “Fragments Of Time” είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα του πόσο επαναστατική μουσική υπήρξε το αμερικανικό thrash, από την άποψη της διέγερσης ορισμένων πρωτοφανών μεν, υπαρκτών δε, καλλιτεχνικών ενστίκτων για όλη την 80’s γενιά.
Μουσική στα χνάρια των Exciter, δηλαδή γρήγορο heavy / thrash, με παραγωγή κατ’ ευθείαν από τη χρυσή εποχή του ιδιώματος, αρκετά καλά solos, εξαιρετικά riffs – ορισμοί από τους Karl Miller και Chris Nelken (ο οποίος απεβίωσε το 2000 και σ’ αυτόν αφιερώθηκε η αρχική compilation) με μια αισθητική που προσεγγίζει το δίδυμο Doug Piercy / Lee Altus (Heathen), πολύ καλό ρυθμικό δίδυμο (άριστος ο μπασίστας Phil Fouch) και με τα φωνητικά του Randy Barron σε υψηλότατο επίπεδο – μου θύμισαν τον Erik A.K. αλλά και άλλα λαρύγγια του 80’s κυκλώματος – άριστος τραγουδιστής, με περίσσεια οργή και αλλοφροσύνη, trademarks πριν την είσοδο του growl στην extreme metal τεχνοτροπία.
Πολύ καλά το ομώνυμο track και το “Jack The Ripper”, όπως και τα “Thrashing Metal Maniacs”, “Insanity” και “Star Chamber”, το “Passage to Eternity” μου έφερε την αύρα των Slayer / Metallica με ολίγη από Flotsam & Jetsam (είναι να απορεί κανείς πως με τόσο γειτνιάζον ύφος έμειναν στην αφάνεια – βέβαια το ερώτημα αντιστρέφεται ως πόσο “εμφανείς” θα ήταν οι Flotsam αν δεν είχαν τον Newsted στην αρχική τους σύνθεση αλλά αυτή είναι μεγάλη ιστορία που συζητείται μόνο με τσιπουρομεζέδες και φιλικές σφαλιάρες) ή το “Forever And A Day” (που εδώ τα παιδιά πάνε να δημιουργήσουν το δικό τους “Escape From Within”), τα πολύ τεχνικά “S.O.S.” και “Kill Or Be Killed” που προσεγγίζουν U.S. metal πεδία (Metal Church ή Agent Steel) και αριστουργηματάκι το επικό “The Amulet”.
Όχι κάτι αναγκαίο αν το έχεις στη δισκοθήκη σου, από την άλλη, για τη νέα γενιά θα μπορούσε να δείξει τη “ρίζα του καλού” ως αναφορά στο πιο νευριασμένο εικαστικό ρεύμα που εμφανίστηκε ποτέ. Το U.S. thrash fuckin’ metal. Απόλαυση για τους φίλους όπως και για κάθε metaller, παλαίουρα και μη.
https://www.facebook.com/cynicalgentlemen13/
585 
