Πριν από μια τετραετία με είχαν ξετινάξει με το “Painstream”.
Εξαιρετικός δίσκος, στα χνάρια των Paradise Lost, παρουσίαζε μια μπάντα με πολλές αρετές που το κύριο ατού της ήταν η τραγουδοποιΐα, ένα σχήμα που δημιούργησε πολλές προσδοκίες (τουλάχιστον για τον γράφοντα).
Τέσσερα χρόνια μετά, οι γερμανοί End Of Green επανέρχονται με το “Void Estate” σε ένα album που το μήκος κύματός του έχει αλλάξει κατά πολύ, αλλά με τη ιδιότητα μιας πολύ καλής μπάντας να διατηρείται. Ανήκουν ακόμη στο χώρο του goth /doom θεωρητικά (ο οποίος είναι σε λανθάνουσα alternative rock κατάσταση) αλλά τα metal στοιχεία εμφανίζονται κατά πολύ μειωμένα (σχεδόν μηδενικά), είτε συνθετικά, είτε ηχητικά.
Πλήρως αργό στους ρυθμούς του, το “Void Estate” παρουσιάζει τους End Of Green πολύ περισσότερο ευαίσθητους, χωμένους στο εύληπτο dark rock και οι γειτνιάσεις προς τις πνευματικές “εστίες” τους είναι εμφανέστατες με συγκεκριμένο αμάγαλμα επιρροών, σε τραγούδια μέσης διάρκειας που δίνουν την δυνατότητα στις καλές ιδέες της μπάντας να απλωθούν, στιγματίζοντας το συναισθηματικό ποιόν του κάθε τραγουδιού.
Τα “Send in the Clowns”, “The Unseen” και “Worn and Torn” θα μπορούσαν με ασφάλεια να χαρακτηριστούν σαν tribute κομμάτια προς το πρόσωπο του David Bowie, το “Darkside of the Sun” ανήκει καθαρά στον Paradise Lostικό goth metal χώρο, το “Crossroads” μου έφερε στο νου μπάντες όπως οι Lake Of Tears, τα “Mollodrome” και “City of Broken Thoughts” παραπέμπουν υπόγεια στη μουσική των Alice In Chains με μια desert αισθητική, και τα εξαιρετικά “The Door” και “Like a Stranger”, τραγούδια με όμορφα λυρικά ρεφρέν, αναδεικνύουν την προσωπική πλευρά της μουσικής των End Of Green.
Ο ήχος είναι τέλειος, συμπαγής και με δεδομένη την αργή φύση του υλικού, το “Void Estate” ακούγεται πολύ ευχάριστα, έχοντας ως πρωταγωνιστικό στοιχείο τα φωνητικά του Michelle. Συναισθηματικός, λυρικός, με καλή φωνή και μεγάλη εκφραστική γκάμα, είναι εξαιρετικός ερμηνευτής, ενώ η ομάδα πίσω του είναι επαρκέστατη στις όχι και τόσων πολλών τεχνικών απαιτήσεων συνθέσεις.
Τελικώς, οι End Of Green παρουσιάζουν έναν αρκετά καλό δίσκο. Προσωπικά (κι όπως προανέφερα καταγοητευμένος με την προηγούμενη δουλειά τους) το προφανές θα ήταν να το θεωρήσω κατώτερο και μη αντάξιο βήμα που δεν δικαιολογεί την τόσο μεγάλη καθυστέρηση. Θα ήταν εσφαλμένο γιατί οι End Of Green πλέον κινούνται σε άλλα ηχοτόπια και η σύγκριση μάλλον αδικεί το album. Το οποίο είναι ήσυχο μεν (με έναν αέρα που μου θύμισε σχεδόν ακαριαία πρόσφατα δείγματα του ελλαδικού χώρου στα πλαίσια του alternative rock όπως οι κύπριοι Delirium Elephants και οι Kamp του Γιάννη Καμπουρόπουλου), αλλά περιέχει πολύ καλά τραγούδια τα οποία θα αρέσουν στους ακροατές χαμηλών, ρομαντικών τόνων, έχει όλα τα στοιχεία που είναι ελκυστικά για τον μέσο όρο αυτής της συνομοταξίας μουσικής.
Και ναι μεν ο γράφοντας έχει προσωπική λόξα και επιμένει ότι σε πιο γρήγορα πεδία η μπάντα θα μεγαλουργούσε, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η υπόθεση δεν αρκεί για να καταδικάσει την πολύ καλή νέα πρόταση τους. Οι “cool”, ας ρίξουν τις αυτιές τους αν και το πεδίο ορισμού των ακροατών της δουλειάς αυτής είναι μάλλον ασύνορο. Πρόσημο θετικό αναμφισβήτητα.
https://www.facebook.com/endofgreenofficial/
http://www.endofgreen.de/
703 
