Οκ αυτό θα είναι δύσκολο, διότι έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Οι φήμες κυκλοφορούσαν για κάποιους μήνες, υπό μορφή απειλής, καθότι ανά διαστήματα υπήρχε κάποιο teaser ή κάποια ανάρτηση σε μουσικό περιοδικό κάνοντας τον αναγνώστη να πιστεύει ότι είναι κάτι άπιαστο και μακρινό. Αλλά οι τύποι μάλλον το εννοούσαν σοβαρά, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων με την παρούσα κυκλοφορία από την Three One G και τη γνωστή και μη εξαιρετέα Ipecac, που, ως γνωστόν, ανήκει στον ίδιο τον σχιζοφρενή, υπερδραστήριο frontman των Dead Cross, τον Mike Patton.
Δε θα μπω καν στη διαδικασία να αναφερθώ στον ίδιο τον Patton, που ως άλλος Miles Davis, έχει αλλάξει τον ρου της σύγχρονης μουσικής τουλάχιστον 3 φορές. Προφανώς δεν έχει νόημα ούτε να επεκταθώ στον Dave Lombardo, ο οποίος μετά τη φυγή του από τους Slayer είναι σχεδόν παντού και πουθενά. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας Michael Crain και Juston Pearson είναι, ενδεχομένως, εξίσου γνωστοί στο αμερικανικό underground, καθώς συμμετέχουν σε μπάντες όπως οι εκκεντρικοί The Locust και το hardcore τρίο Retox.
Αθροίζοντας τα παραπάνω κι αφαιρώντας τον σχετικά πιο άσημο πρώην frontman, Gabe Serbian, προκύπτει το νέο παρανοϊκό και, αν μη τι άλλο, hardcore project του Patton και η νέα του συνεργασία με τον Κουβανό θεό των drums, Lombardo, κατόπιν της συνεύρεσής τους στους ανενεργούς πλέον Fantomas.
Η κατάσταση, όπως αντιλαμβάνεσθε, είναι, στην καλύτερη, παρανοϊκή, όπως αφήνει το κουαρτέτο να εννοηθεί από τα πρώτα ήδη κομμάτια του δίσκου, καθώς το άστρο του Patton λάμπει πολλάκις πάνω στους μανιασμένους ρυθμούς των “Seizure and Desist” και “Idiopathic”, ηχώντας άλλοτε σαν να βγήκε από το μωρό της Ρόζμαρι και άλλοτε σαν ανθρωποφάγος κατά συρροή δολοφόνος σε θεραπεία ηλεκτροσόκ.
Το ίδιο μοτίβο συνεχίζει και στο μεταλλικό blastbeat του “Obedience School” με τους άκρως δολοφονικούς στίχους και όταν πιάνεις το βάθος του δυσπρόφερτου και εξίσου εγκληματικού “Shillelagh”, αντιλαμβάνεσαι ότι ένας πενηντάχρονος το κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε εικοσάχρονο σε αυτόν τον πλανήτη. Η ψυχωμένη διασκευή στο πασίγνωστο “Bella Lugosi’s Dead” των Bauhaus δείχνει ότι έχουν το τσαγανό να φέρουν τα πάνω κάτω και ότι πάντα ήταν μουσικοί που πειραματίζονταν, αίσθηση διάχυτη σε ένα δίσκο, που, κατά τα άλλα, είναι hardcore punk. Για κάποιο λόγο μου έρχεται το όνομα Insect Radio στο μυαλό και στο βλάσφημο “Divine Filth” μου φαίνεται πως ακούω (τι περίεργο) τον Jello Biafra. Το single “Grave Slave” συνεχίζει την ψύχωση με τον Patton να ουρλιάζει “Pistolero” και να τελειώνει το τραγούδι με ένα φιλάκι.
Εν κατακλείδι, γνωρίζοντας την προϊστορία των εν λόγω κυρίων και το δεδομένο ότι εδώ θέλουν απλά να αφεθούν ελεύθεροι στην ταχύτητα (τα τραγούδια κατά μέσο όρο πιάνουν τα 2:30), αλλά και να πειραματιστούν, ίσως κάποιοι από σας να χρειαστείτε λίγα Xanax πριν όποια ακρόαση. Οι υπόλοιποι τιμήστε το, το γαμημένο.
730 
