Αυτή είναι η δεύτερη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των βετεράνων του αθηναϊκού underground ήχου, καθώς, από τη δημιουργία τους το 2004 μέχρι σήμερα, έχουν μεσολαβήσει ένα full length, κάποια EP, επτάιντσα, ένα (ω,του θαύματος) mini-Lp με remix και κάποιες αλλαγές μελών στα χνάρια των Spinal Tap.
Για όσους δεν έχουν προηγούμενη επαφή με την μπάντα, πρόκειται για ένα ανεξάρτητο τρίο, που εμφανίζεται κυρίως σε κοινωνικούς χώρους (λέγε με κατάληψη) και αντίστοιχες εκδηλώσεις, χωρίς βέβαια να δεσμεύεται ηχητικά από κάτι τέτοιο, καθώς το προηγούμενο LP τους, το “Gives Us Something New to Shout” του 2010, ήταν πιο φιλικό προς τα αμερικάνικα πρότυπα ήχου, αν και βέβαια, ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς τους είναι στηριγμένο στον μετά-punk ήχο και των δύο πλευρών του Ατλαντικού.
Ενδεικτικά, από το τελευταίο τους δισκάκι διαπιστώνει κανείς την ολοένα και εμφανέστερη ομοιότητα τους με μπάντες όπως οι Wire, οι Gang of Four, οι Television και οι Killing Joke και την απομάκρυνσή τους από τους Quicksand, Nirvana και Helmet, χωρίς εντούτοις να τους αποβάλλουν πλήρως. Αν μπερδευτήκατε, σκεφτείτε ότι τα πρώτα δύο τραγούδια τους δίσκου, “Inner Warfare” και “No, I’m not Sober”, παρόλο το νεοκυματικό μπασάκι, θυμίζουν τους Bush στο “Razorblade Suitcase”, ενώ αργότερα κατά τη διάρκεια του δίσκου, κομμάτια, όπως το “Get Off Your Hands” και το ορχηστρικό “Xepiasakos Theme”, είναι βγαλμένα από τον βρετανικό ήχο των δεκαετιών 70’ – 80’ , για να επανέλθουν, δύο τραγούδια πριν το τέλος, στα a-la Helmet/Quicksand “Your Life ‘08” και “Psychic Changes”.
Η τραχιά φωνή του Στράτου, που, δεδομένων όλων των ανωτέρω, φτύνει εμπρηστικούς και πολιτικούς, κατά κύριο λόγο, στίχους, πετυχαίνοντας ερμηνευτικά τους κυριότερους στόχους της, αν και αποτελεί και τροχοπέδη σε κάποια σημεία, καθώς θα μπορούσε να είναι λιγότερο γραμμική. Οι ενορχηστρώσεις, οι οποίες είναι στηριγμένες κυρίως στο ντουέτο μπάσο-τύμπανα, λόγω των νεοκυματικών καταβολών, είναι αρκετά καλά δεμένες και οι κιθάρες ακολουθούν κατά πόδας. Αυτό που ίσως ζημιώνει κάπως την παρούσα κυκλοφορία είναι το γεγονός ότι κάποια ενδιάμεσα τραγούδια χάνονται σε αυτό το φιλικό-προς-το- ελληνικό-αυτί σερί post-punk ήχο, οπότε δεν εντυπώνονται όλες οι συνθέσεις τόσο εύκολα όσο άλλες, αλλά que sera sera.
Όλα καλά.
519 
