Είναι δύσκολο πλέον το να καλλιεργήσεις τη δική σου ταυτότητα, μέσα στο μουσικό χάος που επικρατεί.
Πόσο μάλλον σε ιδιώματα τα οποία έχουν χάσει εδώ και χρόνια την εμπορική αίγλη του παρελθόντος και οι πρεσβευτές τους (ενεργοί και μη) έχουν ήδη καθιερωθεί στη συνείδηση του μέσου οπαδού, με αποτέλεσμα οι συγκρίσεις με κάθε τι νέο να είναι αναπόφευκτες.
Οι Eagleheart δεν είναι καινούριοι στον melodic power metal χώρο, αν και μέσα σε 12 χρόνια μετρούν μονάχα ένα EP και τρία full length, συμπεριλαμβανομένου και του “Reverse”, το οποίο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες από την Scarlet Records.
Τα πράγματα είναι απλά στην περίπτωση των εν λόγω Τσέχων… Ο λόγος που δεν έκαναν μεγάλη καριέρα είναι η έλλειψη προσωπικού ήχου. Στον αντίποδα όμως, έστω και με αυτό το μειονέκτημα, οι δουλειές τους είναι καθόλα τίμιες και αποτελούν μια σειρά αισθαντικής αναφοράς στην σκηνή των ‘90s και των early ‘00s.
Αυτό ακριβώς είναι και το “Reverse”. Ένας φόρος τιμής στις καλές εποχές του power, δίχως να ψάχνει επιτηδευμένες σύγχρονες διόδους, προκειμένου να βρεθεί με κάποια άλλη περιγραφική ταμπέλα παραμάσχαλα. Ξέρει πολύ καλά από πού προέρχεται και το πού βαδίζει, κάνοντας τους Eagleheart ιδιαίτερα θελκτικούς στους fan του ήχου, δίχως όμως να έχει ως αυτοσκοπό τον εντυπωσιασμό.
Εν ολίγοις, εύπεπτες συνθέσεις ευρωπαϊκού power metal, με τα πληκτράκια, τις δισολίες και τα μελωδικά refrain να δίνουν και να παίρνουν. Και κάπως έτσι περνάει ευχάριστα η ώρα, απλά στην πορεία δε θα μνημονεύεις το σχήμα, ούτε το “Reverse” θα αποτελεί συχνή επιλογή προς ακρόαση. Από την άλλη, η κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει είναι άξια αναφοράς, ενώ τα όμορφα sing-a-long σημεία θα σου φτιάξουν τη μέρα.
Συμπερασματικά, η νέα δουλειά των Eagleheart είναι καλή και δε χωράει αμφιβολία σε αυτό. Απλά είναι από εκείνα τα album που όταν τα θυμάσαι και τα βάζεις να τα ακούσεις, θα γουστάρεις κάργα, αλλά η παγίδα είναι στο “όταν”…
558 
