Έχετε σίγουρα ακούσει / διαβάσει ή έστω έχετε αντιληφθεί ιδίοις ώτοις περί της ανόδου (ή και μη, κατ’ άλλους) της ελληνικής σκηνής, σε όλες τις τάσεις του rock / metal και σε όλο το spectrum ακρότητας.
Αν και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των εποχών σε σχέση με την προ home computing bang ελληνική πραγματικότητα (τουλάχιστον ως προς τον ήχο δεν νομίζω να τίθεται αμφιβολία από οποιονδήποτε), αυτός ο δισκογραφικός οργασμός δεν λέει να κοπάσει, είτε από μπάντες που είναι πλήρως ενεργές εδώ και χρόνια, είτε από τα διαρκώς νεότευκτα σχήματα που καθημερινά σχεδόν εμφανίζονται από το πουθενά και αποσπούν τουλάχιστον την προσοχή των θαμώνων των διαφόρων εικαστικών κυκλωμάτων με την ιδιαιτερότητα (σίγουρα) και το ταλέντο τους (όσο και να είναι αυτό).
Ένα ακόμη παράδειγμα είναι και οι Disenthral από την κουκλάρα Θεσσαλονίκη, μια πόλη που παραδοσιακά η κύρια αιχμή της στα μουσικά δρώμενα ήταν η ακρότητα. Είτε μιλάμε για metal σε “άνω του thrash” επίπεδα βαρβαρότητας, είτε για punk, είτε για hardcore / grind. Σχήματα όπως οι Psycho Choke, οι Exhumation, οι “πρόσφατοι” Drunkard, Vain Velocity και Μέμφις ή ακόμη και οι Trisatanic Diavolator (μη γελάτε εκεί πίσω, τουλάχιστον όχι τόσο δυνατά), τα παραδείγματα στιλιστικού “ξύλου” που αναδύθηκαν στον συγκεκριμένο τόπο είναι πολλά και στιγματίζουν μια ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία των μουσικών.
Οι Disenthral λοιπόν (οι οποίοι και σχηματίστηκαν μέσω αγγελιών, πράγμα παράδοξο σε σχέση με το δέσιμο που εμφανίζουν οι μουσικοί) με το “Anguish Begins”, ξεκινούν δισκογραφικά με γκολ εξ αποδυτηρίων.
Ποιοτικότατο intellectual thrash / death, καλοδουλεμένο και με “μπολιασμένη” αλλά όχι “σφετερισμένη” προσωπικότητα, στα όρια της αυτοφυούς αυθεντικότητας, τουλάχιστον ως προς τις συρραφές των επιρροών τους. Επιρροές που η αποτύπωσή τους είναι ομοιγενώς φιλτραρισμένες στα riffs και solos (αριστουργηματικά σε στιγμές) των Απόστολου Λουκάρη και Σωτήρη Ψυχομάνη οι οποίοι έχουν αναλάβει και τα καθήκοντα του μπάσου, στο εξωγήινο drumming του Νίκου Φακίρη (ο όρος “παιχταράς” είναι ίσως μειωτικός κατά τον γράφοντα) και στη φοβερή, χωρίς αδυναμίες στην προφορά, φωνή του Νίκου Κοντραφούρη, ενός εξαιρετικού performer ο οποίος αφήνει όλη του την οργή να εκχυθεί στο μικρόφωνο και που μπορεί να τεθεί σε οποιαδήποτε σύγκριση με οποιοδήποτε ανάλογο λαρύγγι αυτή τη στιγμή, είτε όταν growlάρει είτε όταν καθαρίζει. Συγκλονιστικός.
Από τη μια πλευρά το υλικό ρέει ογκώδες και βαρύτατο μέσω των τεχνικών, mid tempo, μονοπατιών των Testament (με δόσεις από την ωμότητα των παλαιών Sepultura – ας μείνουν παλαιοί, οι νέοι γαμούν και δέρνουν ομοίως) σε κομμάτια όπως τα “Land Of Greed”, “Servant”, “Torn By Wrath” και “Vessel Of Flesh” (ανάγει την επιστήμη του Testamentικού metal σε progressive επίπεδα, συμπλεκόμενα με Mastodonικό drumming και θα έλεγα black metal αντιμετώπιση στις κιθάρες, απολύτως ξυλοφορτωτικό κομμάτι και παράλληλα παρουσίαση εκτελεστικής δεινότητας από τα μέλη), ένα υψηλό ποσοστό που εστιάζει στην σφοδρότητα και τη δύναμη.
Από την άλλη, όταν η μπάντα επιταχύνει, ακούγεται απολαυστική, μέσω σουηδοπρεπών μελωδικών τάσεων όπως στα “False Saviors” (ύμνος At The Gatesικού / The Haunted death metal), στο “Underdog” με το ψαρωτικό intro του, πριν μετατραπεί στον καταιγιστικό thrash /death καταιγισμό που μου έφερε στο νου τους The Haunted της μεσαίας περιόδου τους (“One Kill Wonder” κυρίως και λίγο από το “Dead Eye”, ως προς τα ψευδοstoner Sabbathικά στοιχεία).
Και θα μπορούσα με ασφάλεια να ορίσω ως highlight τραγουδοποιΐας τα εξαιρετικά “Reborn” και “Sirens Call”, κομματάρες με καταπληκτικά ρεφρέν και σπουδαία classic heavy metal solos, το “Defiance” (με επίσης εκπληκτικό solo) με την Pantera υφή του (από τις καλύτερες προσεγγίσεις μάλιστα συνθετικά στους αμερικανούς, κι ας πρόκειται μόνο για ένα κομμάτι, στέλνει πολλούς στυγνούς αντιγραφείς που δισκογραφούν και απολαμβάνουν δόξες πίσω στα θρανία για επανεξέταση στο songwriting) ή το εξαιρετικό instrumental “Pyramid” που κλείνει το album με ένα επικό Deathισμό, απολαυστικός μελωδικότροπος επίλογος σε μια πολύ καλή δουλειά.
Ένα από τα ατού του “Anguish Begins” είναι και ο απέριττος ήχος που αναδεικνύει όλες τις λεπτομέρειες – είναι πάρα πολύ σημαντικό να ακούγεται ευδιάκριτα το ηχητικό περιβάλλον και να μη χάνεται το τόπι όταν μιλάμε για παραγωγές σ’ αυτόν τον ακραίο “γεωμετρικό τόπο” μουσικής – και εδώ ίσως αξίζουν συγχαρητήρια στον Στέλιο Κοσλίδη (από τα πλέον ταλαντούχα και ανερχόμενα next big thing ονόματα στον τεχνικό τομέα των ηχογραφήσεων στη χώρα μας) μιας και όλα ακούγονται πεντακάθαρα, με live και όχι πνιγηρή αίσθηση, διαχωρίζοντας τις ηχητικές στάθμες χωρίς να χάνεται το μυαλό σε χαοτικούς (και συνήθως φλύαρους) “σαματάδες”.
Για debut προσπάθεια, με μια λέξη, άριστη. Σε όλα. Επαγγελματισμός, άμεση συνθετική άποψη παρά την βιρτουοζική φύση στην απόδοση των ιδεών και ζωντανό, “ενθουσιώδες” υλικό που γεφυρώνει με έξοχο τρόπο τα δυο πλέον διακριτά DNA της σύγχρονης ακραίας μουσικής: τη δύναμη του αμερικανικού και την πνευματικότητα του ευρωπαϊκού thrash / death metal. Με αποτέλεσμα; Αγνή επιθετική απόλαυση με οραματιστικά κίνητρα και με “αρσενική” μελαγχολία που δίνει ανάσες στη γενική μουσική θύελλα που επικρατεί.
Άψογο δείγμα θεόσκληρης μουσικής, χίλια μπράβο για άλλη μια φορά στη συμπρωτεύουσα (που έχω και τόσο καιρό να τη δω και αυτό ως γεγονός είναι απολύτως τραγικό από μόνο του) και εύχομαι ανάλογη πορεία. Απολύτως ικανοποιημένος από τους Disenthral. Πίριοντ (“επιτέλους”, σαν να σας βλέπω Κύριε Αρχισυντάκτα).
https://www.facebook.com/Disenthral/
https://disenthral.bandcamp.com/releases
617 
