Ο νονός του shock rock κι ένας από τους μακροβιότερους καλλιτέχνες της Rock/Metal, Alice Cooper, επέλεξε τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού για να κυκλοφορήσει τη νέα του δουλειά ονόματι “Paranormal”.
Εισαγωγικό κομμάτι είναι το ομώνυμο του δίσκου, με συμμετοχή του βετεράνου μπασίστα των Deep Purple και Rainbow, Roger Glover. Αρκετά ατμοσφαιρικό, χτίζει το σκηνικό για να ακολουθήσει τo “Dead Flies”. Όσο βαθειά AliceCooperικός είναι ο τίτλος, άλλο τόσο είναι και το τραγούδι. Χαρακτηριστική θεατρικότητα στο delivery των φωνητικών, δυνατά και ρυθμικά drums, αλληγορικοί στίχοι με νεκρές μύγες, voodoo, θρησκείες που θέλουν τα λεφτά σου και κινητά τηλέφωνα που ξέρουν τα πάντα για σένα. Συνέχεια με το “Fireball”. “Γεμάτη” κιθάρα, με τη φωνή του αειθαλή τραγουδιστή να μοιάζει για άλλη μια φορά αλώβητη απο τα 50 δισκογραφικά χρόνια που τη βαραίνουν.
Για το επόμενο τραγούδι, θα μπορούσε να γίνει copy paste σχεδόν ότι γράφτηκε παραπάνω για το “Dead Flies”. Ακούγοντας το “Paranoiac Personality”, “βλέπεις” τον Alice Cooper με το κουστούμι, το ημιψηλο και το αριστοκρατικό του μπαστούνι να αλωνίζει τη σκηνή, λίγο πριν βγούνε οι γκιλοτίνες και τα φίδια.
Άλλο ένα guestarιλίκι, κάτι που συνηθίζει ο αγαπημένος James Damon Furnier από το “Trash” του 1989 και μετά. Ο Billy Gibbons των ZZ Top θα “δανείσει” τα κιθαριστικά του ταλέντα για το “Fallen in Love” και το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο. Ένα διασκεδαστικό, riffάτο, Classic/Hard Rock κομμάτι που θα κάνει το πόδι και το κεφάλι σου να συγχρονιστούν μαζί του.
Στο “Dynamite Road” μπαίνουμε συνοδηγοί σε μια κούρσα θανάτου. Οι στίχοι λογικά περιγράφουν το τρελό lifestyle της μπάντας στα 60s – 70s (yeah, life is just a party man/ we’re looking for a thrill/ we got rock n’ roll and Detroit soul/ and plenty of blood to spill). Δεδομένου ότι ο Alice Cooper είναι από το Detroit, αλλά ουσιαστικά ξεκίνησε την καριέρα του στην Arizona (της οποίας είναι υπαρκτή περιοχή το Dynamite Road), η σύνδεση είναι προφανής.
Στη συνέχεια πατιέται ένα φρένο στη μουσική και στα φωνητικά στο πιο μελωδικό “Private Public Breakdown”, για να ακολουθήσει το “Holly Water” το οποίο φλερτάρει έντονα στο ρυθμό με gospel. Για άλλη μια φορά η αυτοαναφορικότητα είναι λίγο εντονότερη απο κίτρινη φλούο μπλούζα που λάμπει σαν τους Φάρους της Γκόντορ (I got a top hat and a walking cane). Η ταχύτητα επανέρχεται στο “Rats” για να φτάσουμε στην ουσιαστική κατακλείδα του άλμπουμ, το “The Sound of A”
Το κομμάτι αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο τον Cooper, είναι από τα πρώτα τραγούδια που είχε γράψει για την μπάντα πίσω στο μακρινό 1967. Μόνο που δεν το θυμόταν! Του το επανέφερε στην μνήμη ο πρώτος μπασίστας του συγκροτήματος, Dennis Dunaway. Έντονα ψυχεδελικό κομμάτι, κλείνει ιδανικά το δίσκο στο ίδιο μήκος κύματος που τον άνοιξε το “Paranormal”
O αγαπημένος κυρ Alice όμως μας επιφύλαξε μια έκπληξη για το τέλος. Δύο κομμάτια γραμμένα και παιγμένα από το αυθεντικό line up του συγκροτήματος, Michael Bruce (κιθάρα), Neal Smith (drums), o προαναφερθέντας Dennis Dunaway αλλά κι ο παλιός παραγωγός τους και σχεδόν μόνιμος συνεργάτης του Cooper, Bob Ezrin. Μοναδικός απόντας ο έτερος κιθαρίστας Glen Buxton ο οποίος πέθανε το 1997. Οι καρποί αυτού του μικρού reunion είναι τα “Genuine American Girl” και “You and All of Your Friends”. Οι συνθέσεις δεν πλησιάζουν την ιδιοφυΐα της χρυσής εποχής των Alice Cooper (κανείς δε θα περίμενε κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς), αλλά είναι ένα υπέροχο throwback, δύο πολύ ευχάριστα κομμάτια που θα συγκινήσουν κάθε fan τους.
BUT WAIT, THERE’S MORE!!1!11!!!
Στη διπλή έκδοση του “Paranormal” βρίσκονται και έξι live εκτελέσεις των εμβληματικών τραγουδιών “Νο More Mr. Nice Guy”, “Under My Wheels”, “Billion Dollar Babies”, “Feed My Frankenstein”, “Only Women Bleed” και “School’s Out”. Η ηχογράφηση είναι πεντακάθαρη και προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε μερακλή.
Γενικά το “Paranormal” είναι κάθε άλλο παρά διεκπεραιωτικός δίσκος ή “αρπαχτή”, είναι μια εξαιρετική προσπάθεια που δείχνει την όρεξη του καλλιτέχνη ακόμα και στην έβδομη δεκαετία της ζωής του. Δεν κουράζει, δεν “απλώνεται” ανεξέλεγκτα και δε χάνει το αυτί του ακροατή. Κλείνει το μάτι έντονα στο παρελθόν, αλλά χωρίς να εγκλωβίζεται εκεί.
Εν ολίγοις…
684 
