Όταν τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία στη προσπάθειά να περιγράψεις κάτι, συνήθως βιώνεις κάτι είτε πολύ καλό, είτε κάτι πολύ άσχημο.
Στην περίπτωση του “Musa”, ισχύει το πρώτο μιας και το είχα αρκετό καιρό σε αναμονή στο ηλεκτρονικό μου “συρτάρι” και έπρεπε επιτέλους να βγει στην επιφάνεια.
Ο Emanuele Tito δημιούργησε το καλοκαίρι του 2015 ένα solo project, που ακούει στο όνομα ALCHIMIA και το ντεμπούτο άλμπουμ αυτού, βαφτίστηκε “Musa”. Οι ήχοι και τα συναισθήματα που γεννά αυτό το μουσικό πόνημα είναι πραγματικά μυθικά.
Ένα μελωδικό, κιθαριστικό άγγιγμα κατακλύζει το δίσκο από το πρώτο κιόλας κομμάτι “Orizzonte”, διευρύνοντάς όντως τους μουσικούς μας ορίζοντες με ομαλό, μεθοδικό κι άκρως ταξιδιάρικο τρόπο.
Ο αιθέριος ήχος εναλλάσσεται αρμονικά με τα φωνητικά, τα οποία τροποποιούνται ποικιλοτρόπως μέσα στο δίσκο, συνθέτοντας ένα project πολύ στιβαρό και συνάμα πιασάρικο, δεδομένου ότι πολλά σημεία του κολλάνε στο αυτί σαν το επίκαιρο καλοκαιρινό κουνούπι στο δέρμα.
Το “Lost” αποτελεί ίσως το πιο ξεχωριστό κομμάτι του δίσκου, το οποίο πέραν της άκρως καθηλωτικής μελωδίας του, συνοδεύεται από φωνητικά που παραπέμπουν έντονα στην αντίστοιχα καθαρή φωνή του Mikael Åkerfeldt των Opeth, ενώ στην κατηγορία των σκαλωματικών κομματιών του δίσκου θα συμπεριλάβω τα “Leaves” και “The Fallen One”, τα οποία μαζί με το προαναφερθέν “Lost”, και πέραν ότι τα έχω ακούσει αρκετές φορές μέχρι τώρα, αξίζουν πραγματικά μία προσεκτική ακρόαση από τους λάτρεις του gothic metal, μιας και τα δυναμικά σημεία της μουσικής σε συνδυασμό με τα φειδωλός τοποθετημένα death φωνητικά θα σας αποζημιώσουν.
Στο ίδιο μοτίβο, αλλά με μια πιο progressive οπτική κυμαίνεται και το “Exsurge Et Vive”, το οποίο παραπέμπει αρκετά σε Haggard, λόγω της εναλλαγής μεταξύ συμφωνικών και μπρούταλ φωνητικών, ενώ στα “Waltz Of The Sea” και “Ocean Tempesta” η κιθάρα προσφέρει μια θεατρική δραματικότητα στο μουσικό ύφος του δίσκου. Για το “My Own Sea” από την άλλη αυτό που έχω να πω πολύ απλά, λιτά και απέριττα είναι πως θα ήθελα πολύ να το ακούσω όντας κοντά στη θάλασσα ένα φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα.
Στο δίσκο αν μπορούσα θα έκανα μόνον μια αλλαγή στη σειρά των κομματιών, τοποθετώντας το άκρως μελωδικό και ταξιδιάρικο “Whisper Of The Land” στο τέλος και το “Memory” κάπου στη μέση, διότι έχει μια δυναμική μετά την οποία θες και μια συνέχεια που δεν προσφέρεται.
Το “Musa” αποτελεί μια πολύ αξιόλογη δουλειά που τυπικά εντάσσεται περισσότερο στο alternating atmospheric rock, παρόλο που δανείζεται πολλά στοιχεία από πιο metal ήχους παντρεύοντάς τους με τη folk μουσική της γενέτειρας Νάπολη, του δημιουργού. Παρά την μελαγχολική ατμόσφαιρα που ξώφαλτσα δημιουργεί, το προτείνω ανεπιφύλακτα για τα καλοκαιρινά βράδια δίπλα στο κύμα με καλή παρέα και σε αναζήτηση της δικής σας μούσας.
570 
