Δίσκοι σαν το “Kadaverin” είναι η απάντηση που δίνω στους φίλους μου όταν με ρωτάνε πως αντέχω να ακούω κάθε black metal μετριότητα που πέφτει στα χέρια μου και δεν βαριέμαι.
Η αλήθεια είναι πως όντως, ενίοτε βαριέμαι, αλλά όταν κάθε τόσο πέφτω τυχαία σε ένα τέτοιο άλμπουμ τότε είναι που το κολύμπι στις λάσπες αποκτάει αξία.
Οι Νορβηγοί Gravdal δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, ή τουλάχιστον δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψή μου, αλλά με κέρδισαν από την πρώτη ακρόαση. Το μαυρομέταλλό τους δεν είναι μοντέρνο ούτε υπερ-kvlt αλλά είναι ίσως το καλύτερο δείγμα 100% σκανδιναβικού old school που έχω ακούσει εδώ και καιρό.
Αντλώντας επιρροές από τα κρύα DSBM μονοπάτια που ακολουθούν γκρουπ όπως οι Den Saakaldte και οι παλιοί Shining (SWE), τις αναμιγνύουν πανέμορφα με τον παλιομοδίτικο ατμοσφαιρικό ήχο του mid-tempo νορβηγικού black των 90s και ταυτόχρονα δεν φοβούνται σε σημεία να θυμηθούν τους ποιο ωμούς Darkthrone και Taake, για να μας θυμίσουν ότι κάθε τόσο τα χιονισμένα δάση και οι σκοτεινές βόρειες γειτονιές δαγκώνουν.
Αυτά βέβαια δεν θα σήμαιναν κάτι σαν επιρροές από μόνες τους, αλλά οι Gravdal είναι άριστοι και στις συνθέσεις και στην εκτέλεση, με άψογες κιθάρες και πολύ ωραία φωνητικά να δένουν το σύνολο με την χαρακτηριστική made in Bergen ζοφερή μελωδικότητα, ενώ κάποιες πιο προοδευτικές εξάρσεις, ενώ δεν είναι αρκετές για να χαρίσουν στο δισκάκι την ταμπέλα progressive, λειτουργούν άριστα σαν γαρνιτούρα.
Ακατέργαστος λοιπόν μεν, κόκκος χρυσού δε, το “Kadaverin”. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε σκανδιναβολάγνο, αλλά και οι υπόλοιποι δώστε του μια ευκαιρία, στην ανάγκη μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε και σαν air-condition.
517 
