Ορίστε μας λοιπόν, ο τυπάς από την Οττάβα της Αμερικής με το όνομα Ice War, μετά από 4 Single κι ένα EP (μέσα σε ένα χρόνο) κυκλοφορεί τον Σεπτέμβρη την παρθενική του ολοκληρωμένη δουλειά.
Τίποτα όμως δεν έχει αλλάξει σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, σε ό,τι αφορά την ποιότητα σε όλους τους τομείς και θα τα πω ευθέως, αφού δε μου κάηκαν τα ηχεία, πάλι καλά.
Η παραγωγή του είναι αρκετά άθλια και δεν υπάρχει η δικαιολογία του ότι είναι one man band κλπ… Και το ότι θέλει να βγάλει μια αρκετά oldschool ’80’s αισθητική, δεν εξηγεί το αποτέλεσμα.
Ήχος σάπιος λες και η κιθάρα που χρησιμοποίησε για την ηχογράφηση είναι εκείνη που του πήρε ο μπαμπάς του στο γυμνάσιο για να μάθει να παίζει. Στο μπάσο και στα τύμπανα δε… χάος, κλαπατσίμπαλα και στραβοτοπιές που δεν χρειάζονται καν σχολιασμό. Τέλος, οι φωνητικές χορδές του Jo Capitalicide (έτσι λένε το παιδί) είναι ίσως μπερδεμένες, θέλουν το “μαλλον”, το “μπορεί” και το “θα δούμε” όπως μια γυναίκα σε κατάσταση αδιαθεσίας…
Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι κάποιες μελωδίες που είναι πιασάρικες, δείχνουν στοιχεία Heavy-Epic Metal και κάνουν αυτήν την κυκλοφορία λίγο πιο εύπεπτη.
No… No… No… θα σου βάλω τγία…
552 
