Σχεδόν 30 χρόνια, 9 άλμπουμ κι αμέτρητες πωλήσεις μετά, μόνο οι υστερικοί μουσικογραφιάδες που αρέσκονται σε ιστορικές ανασκαφές θυμούνται τους Mr. Big σαν “το γκρουπ που ίδρυσε ο μπασίστας του David Lee Roth, Billy Sheehan”, έστω κι αν αυτό καθόρισε κατά πολύ το μουσικό τους ύφος.
Για τους φίλους του ήχου των Mr. Big, η παρουσία της αυθεντικής σύνθεσης, με τον Eric Martin πίσω από το μικρόφωνο, τον Paul Gilbert στις κιθάρες, τον πάσχοντα από τη νόσο του πάρκινσον Pat Torpey στα τύμπανα σε 2 τραγούδια και με παρόντα τον live ντράμερ τους Matt Starr στα υπόλοιπα, που διασφαλίζει το ισχυρό γνώριμο dna του σχήματος, ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την επιστροφή του παραγωγού της χρυσής εποχής τους, Kevin Elson. Φυσικά κι ο μόνιμος σχεδιαστής των εξώφυλλων των δίσκων τους, ο καλλιτέχνης και προσωπικός τους φίλος Larry Freemantle είναι συνεργός στο “Defying Gravity”.
Με ζωντανές ηχογραφήσεις στο στούντιο, μέσα σε μόλις 6 μέρες προέκυψε το ένατο άλμπουμ των Mr. Big. Εύκολα θα μπορούσα κανείς να σκεφτεί πως μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια τυπική “ξεπέτα”. Το εκτελεστικό επίπεδο και η εμπειρία των μουσικών όμως εξασφαλίζουν από την αφετηρία της απόπειρας πως θα αντιμετωπίσουμε ένα συναρπαστικό και απαιτητικό παίξιμο παντού. Μαζί με αυτό, η φωνή του Eric Martin βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση.
Συνθετικά και υφολογικά οι Mr. Big μας δίνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: δεξιοτεχνικά παιγμένο bluesy hard rock, συχνά και με μικρές funky ή pop υποψίες. Έντεκα νέα τραγούδια που καταφέρνουν να εμφανίζονται με ποικιλία και διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, βρίσκουν έναν αρμονικό συνδυασμό ανάμεσα στο ευφάνταστο παίξιμο των μουσικών και στις χαρακτηριστικές μελωδίες.
Με το γενικό θετικό μήνυμα να αψηφάς τις εκτιμήσεις των άλλων ανθρώπων για το τι είναι πιθανό να πετύχεις στη ζωή σου και τι όχι, οι βετεράνοι hard rockers ξεκινούν με ένα δυναμικό hard blues τραγούδι γεμάτο ενέργεια και ρυθμό, σαν το “Open your eyes”.
Το χαρακτηριστικό, μελωδικό κιθαριστικό θέμα του ομότιτλου κολλά αμέσως πάνω σου σε ένα από τα πιο άμεσα τραγούδια της λίστας. Περισσότερο αλήτικο και τραχύ το “Everybody needs a little trouble”, ακολουθείται από το ακουστικό “Damn, i ‘m in love again”, που παραπέμπει φανερά σε ανάλογες πετυχημένες απόπειρες του παρελθόντος.
Όσο αληθινός και πειστικός ακούγεται ο Martin στο “Forever and back”, άλλο τόσο το τραγούδι γεμίζει με συναίσθημα το άλμπουμ, όπως και το αυτοβιογραφικό “1992” με την επιστροφή στις μεγάλες μέρες του γκρουπ, τις πιέσεις και τις μεταπτώσεις και έναν ελαφρύ αέρα νοσταλγίας. Δύο διαφορετικές ερωτικές συνθέσεις, το ευδαιμονικά δικαιωματικό και με ταιριαστή ποπ επιφάνεια “She’ s all coming back to me now”, και το πιο παλιομοδίτικο bluesy και “αντρικό” “Be kind” προσφέρονται ευχάριστα για τις ανάλογες χρήσεις.
Σε έξι μέρες, μια κατάθεση προφανούς εκτελεστικής δεινότητας που υπηρετεί ιδανικά εύστοχες μελωδίες και μια ξεκούραστη διαφοροποίηση στις διαθέσεις… Σίγουρα παραπάνω από τα αναμενόμενα.
584 
