MR. BIG: “Defying Gravity”

Σχεδόν 30 χρόνια, 9 άλμπουμ κι αμέτρητες πωλήσεις μετά, μόνο οι υστερικοί μουσικογραφιάδες που αρέσκονται σε ιστορικές ανασκαφές θυμούνται τους Mr. Big σαν “το γκρουπ που ίδρυσε ο μπασίστας του David Lee Roth, Billy Sheehan”, έστω κι αν αυτό καθόρισε κατά πολύ το μουσικό τους ύφος.

Για τους φίλους του ήχου των Mr. Big, η παρουσία της αυθεντικής σύνθεσης, με τον Eric Martin πίσω από το μικρόφωνο, τον Paul Gilbert στις κιθάρες, τον πάσχοντα από τη νόσο του πάρκινσον Pat Torpey στα τύμπανα σε 2 τραγούδια και με παρόντα τον live ντράμερ τους Matt Starr στα υπόλοιπα, που διασφαλίζει το ισχυρό γνώριμο dna του σχήματος, ενισχύεται ακόμα περισσότερο από την επιστροφή του παραγωγού της χρυσής εποχής τους, Kevin Elson. Φυσικά κι ο μόνιμος σχεδιαστής των εξώφυλλων των δίσκων τους, ο καλλιτέχνης και προσωπικός τους φίλος Larry Freemantle είναι συνεργός στο “Defying Gravity”.

Με ζωντανές ηχογραφήσεις στο στούντιο, μέσα σε μόλις 6 μέρες προέκυψε το ένατο άλμπουμ των Mr. Big. Εύκολα θα μπορούσα κανείς να σκεφτεί πως μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια τυπική “ξεπέτα”. Το εκτελεστικό επίπεδο και η εμπειρία των μουσικών όμως εξασφαλίζουν από την αφετηρία της απόπειρας πως θα αντιμετωπίσουμε ένα συναρπαστικό και απαιτητικό παίξιμο παντού. Μαζί με αυτό, η φωνή του Eric Martin βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση.

Συνθετικά και υφολογικά οι Mr. Big μας δίνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: δεξιοτεχνικά παιγμένο bluesy hard rock, συχνά και με μικρές funky ή pop υποψίες. Έντεκα νέα τραγούδια που καταφέρνουν να εμφανίζονται με ποικιλία και διαφοροποιήσεις μεταξύ τους, βρίσκουν έναν αρμονικό συνδυασμό ανάμεσα στο ευφάνταστο παίξιμο των μουσικών και στις χαρακτηριστικές μελωδίες.

Με το γενικό θετικό μήνυμα να αψηφάς τις εκτιμήσεις των άλλων ανθρώπων για το τι είναι πιθανό να πετύχεις στη ζωή σου και τι όχι, οι βετεράνοι hard rockers ξεκινούν με ένα δυναμικό hard blues τραγούδι γεμάτο ενέργεια και ρυθμό, σαν το “Open your eyes”.

Το χαρακτηριστικό, μελωδικό κιθαριστικό θέμα του ομότιτλου κολλά αμέσως πάνω σου σε ένα από τα πιο άμεσα τραγούδια της λίστας. Περισσότερο αλήτικο και τραχύ το “Everybody needs a little trouble”, ακολουθείται από το ακουστικό “Damn, i ‘m in love again”, που παραπέμπει φανερά σε ανάλογες πετυχημένες απόπειρες του παρελθόντος.

Όσο αληθινός και πειστικός ακούγεται ο Martin στο “Forever and back”, άλλο τόσο το τραγούδι γεμίζει με συναίσθημα το άλμπουμ, όπως και το αυτοβιογραφικό “1992” με την επιστροφή στις μεγάλες μέρες του γκρουπ, τις πιέσεις και τις μεταπτώσεις και έναν ελαφρύ αέρα νοσταλγίας. Δύο διαφορετικές ερωτικές συνθέσεις, το ευδαιμονικά δικαιωματικό και με ταιριαστή ποπ επιφάνεια “She’ s all coming back to me now”, και το πιο παλιομοδίτικο bluesy και “αντρικό” “Be kind” προσφέρονται ευχάριστα για τις ανάλογες χρήσεις.

Σε έξι μέρες, μια κατάθεση προφανούς εκτελεστικής δεινότητας που υπηρετεί ιδανικά εύστοχες μελωδίες και μια ξεκούραστη διαφοροποίηση στις διαθέσεις… Σίγουρα παραπάνω από τα αναμενόμενα.

584
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…