Νιοστή κυκλοφορία για τους πατέρες του σκατόψυχου hardcore και πρώτο full length με τον νέο κιθαρίστα Dominic Romeo, προηγουμένως των Pulling Teeth και Ilsa, και νομίζω πως ήρθε η ώρα να πάρουμε απόφαση πως οι Integrity, όπως και οι συνοδοιπόροι τους Ringworm, εδώ και κάποια χρόνια είναι κυρίως metal μπάντα, χωρίς να είναι αυτό κάτι αρνητικό.
Ξεχάστε λοιπόν τις εποχές που βλέπατε το όνομά τους πλάι σε γκρουπ όπως οι Earth Crisis και Strife, πλέον ακολουθούν ακόμα περισσότερο το δόγμα “faster, darker” και προσεγγίζουν σιγά σιγά το γεμάτο tremolo μαυρισμένο ήχο των Young and In the Way, Trap Them και All Pigs Must Die. Ειρωνικό θα μου πείτε, αφού αυτές είναι μπάντες που προσκύνησαν και πάτησαν στην κληρονομιά των Integrity και πλέον έχουν γίνει με τη σειρά τους έμπνευση για την μισανθρωπία του Dwid, αλλά έτσι λειτουργεί μια υγιής σκηνή.
Επιθετικό, αγριεμένο και πιο blackened από ποτέ, το “Howling,….” είναι και η πρώτη κυκλοφορία του γκρουπ στη Relapse, η οποία φαίνεται κάνει κούρσα με την Southern Lord για την ηγεμονία του σκοτεινού hardcore/metal, οπότε από πλευρά παραγωγής η φάση είναι εγγύηση. Στο κιθαριστικό κομμάτι, όποιος θυμάται τους Pulling Teeth έχει μια ιδέα για τις ικανότητες του Dominic, αλλά αυτό καταντάει δίκοπο μαχαίρι αφού εκτός από ανελέητη riffομηχανή έχει μια τάση να φλυαρεί με solo τα οποία ίσως κάποιοι να βρίσκουν περιττά, και όσο για τα φωνητικά, ο Dwid, παρότι γερασμένος, είναι ο Dwid. Του ‘φάγαν το μπιφτέκι του, του κατουρήσανε τη μπουγάδα, η ανθρωπότητα είναι σιχαμένη κλπ κλπ.
Τώρα η αλήθεια είναι πως όσοι έχουν προσδοκίες αυτή η κυκλοφορία να ακουμπήσει τα “Seasons In the Size of Days”, “Humanity is the Devil” ή ακόμα και το “Integrity 2000” μάλλον θα απογοητευθούν, νομίζω η τελευταία αναλαμπή των παλιών Integrity ήταν το “To Die For”, αυτό όμως δεν σημαίνει πως μιλάμε για κακό δίσκο, το αντίθετο, το δισκάκι σπέρνει, αλλά αυτή είναι η κατάρα του να κουβαλάς τέτοιο βαρύ μανδύα.
Αν μη τι άλλο η νέα ακόμη πιο μεταλλική εσάνς δίνει μια ευκαιρία η μπάντα να αποκτήσει περισσότερους ακροατές από το metal κοινό που μέχρι πρόσφατα δεν είχε ιδέα πόσο “μαύρη” και ακραία μπορεί να γίνει η hardcore σκηνή. Εγώ πάντως παραμένω fan, απλά με πιο συγκρατημένες προσδοκίες.
666 
