Στις μουσικές κοινότητες που έχει εκτιμηθεί πρόωρα και μαζικά το ειδικό βάρος των TesseracT για τον ευρύτερο προοδευτικό ηχητικό χώρο, οι κινήσεις του σημαντικού τραγουδιστή τους Daniel Tompkins παρακολουθούνται στενά.
Ο Daniel, ένας από τους πληρέστερους εκφραστές σήμερα μιας μουσικής πρότασης που προσπαθεί να συγκεράσει τη τεχνική με το συναίσθημα, αλλά και την παράδοση με την καινοτομία, είναι ένας τραγουδιστής, που πέρα από το τεχνικό μέρος της συνεχούς βελτίωσης, δεν διστάζει να εκτεθεί και να δοκιμάσει νέα πεδία.
Στη διάρκεια της απουσίας τους από τους TesseracT, στάθηκε πίσω από το μικρόφωνο των ιδιαίτερα συγγενικών τους μουσικά Skyharbor, κυκλοφόρησε επιτέλους το πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο του project του, Piano, με επιρροές από Placebo, Glassjaw, Isis αλλά και κλασική και jazz, πρόλαβε να στήσει και το White Moth Black Butterfly με τον συνεργάτη του στους Skyharbor, Keshav Dhar, με επιδράσεις από Massive Attack, Enigma, Sigur Ros αλλά και μόνιμες προσωπικές πινελιές, και τέλος να συμμετάσχει σε διάφορους με κορυφαία στιγμή την παρουσία του στο εκπληκτικό ντεμπούτο των Earthside.
Φέτος, ο Tompkins ολοκληρώνει άλλη μια μουσική μεταμφίεση έκφρασης και με συνοδοιπόρους τον Paul Ortiz (Chimp Spanner) και την Katie Jackson, κυκλοφορεί υπό το όνομα του project “ZETA” το ομότιτλο ντεμπούτο.
Από την εναρκτήρια σαγηνευτική περιπλάνηση του “Silent waves” νιώθεις άμεσα την προνομιακή θέα του ανθρώπου που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόσμους: με αδιαπραγμάτευτη την ηχητική επιφάνεια του synthwave και την ευκρινή απόχρωση της electropop, ένα χέρι σε τραβά σε ένα πεδίο φουτουριστικής synth τραγουδοποιίας, ή όπως προτιμούν αυτοί να το περιγράφουν, ένα cyberpunk ταξίδι στην ουτοπία.
Ο Tompkins σαν επιδέξιος κατάσκοπος μιας άλλης εποχής, περιφέρεται σε αυτό τον απροσπέλαστο τείχος από synths, αφήνοντας τα χρώματά του να απογειώνουν τη φαινομενικά συμβατική πρόταση των “ZETA”. Φαινομενικά, βέβαια, γιατί ουσιαστικά, πέρα από το πλήθος πρωτοκλασάτων μελωδιών που καθιστούν το άλμπουμ τουλάχιστον ευχάριστο, η βασική ιδέα πίσω από το ενιαίο ηχοτοπίο, παίρνει τις αρετές των Tears For Fears και τους υπέροχους λεπτομερείς ορίζοντες του Vangelis και με μια χρηστική μαεστρία τα μετατρέπει σε αψεγάδιαστες σύγχρονες keyboard/driven συνθέσεις μέσης διάρκειας.
Όποιος ακροατής προσπεράσει την απουσία του συμβατικού ηλεκτρικού ήχου που συνήθως πλαισιώνει τη φωνή του Tompkins και αποπειραθεί να εξερευνήσει το “ZETA”, θα ανακαλύψει και την ποικιλία του, όπως και την απουσία μέτριων στιγμών.
Από την εθιστική εμμονή του απόλυτου single “The distance”, στην καθοριστική επιμονή του “Fires in the snow”, από την ευάλωτη επιδερμίδα του “Elysian fields” στο σχεδόν κρυπτο-metal του “Gates of hell”, από το συναισθηματικό “Lock and key” στο ξεσηκωτικό “Beat the system” και το επικλητικό “Chemical zone”, το άλμπουμ βρίσκει απόλυτο στόχο στην ηχητική τέρψη και παράλληλα, για όσους είναι λίγο περισσότερο φαντασμένοι, συναρμολογεί μια ελκυστική sci fi γειτονιά.
Αποπλανημένο retrowave, σπρωγμένο στη φαντασία του σήμερα, με κινηματογραφική απόχρωση και καλά τυλιγμένα -σε electronica δέρματα- prog και classical στοιχεία: πάνω από αυτά ο Tompkins, πολύ άνετος στο κοστούμι του, κατασκοπεύει το παρελθόν και αφήνει σημάδια στο μέλλον. Καθόλου άσχημα…
657 
