Εδώ και μερικά χρόνια, είναι ηλίου φαεινότερο πως οι Paradise Lost πραγματοποιούν μια καθόλα αντίστροφη πορεία, σε ό,τι αφορά τον ήχο τους.
Ύστερα από το electro προσωπείο του “Host”, το σχήμα, αργά και σταθερά, ξεκίνησε μια επιστροφή στις απαρχές της και με (ουσιαστικό) εφαλτήριο το “In Requiem”, το πισωγύρισμα άρχισε να αχνοφαίνεται στο “Faith Divides Us, Death Unite Us”, απέκτησε μορφή στο “Tragic Idol” κι εν τέλει πήρε σάρκα κι οστά στο “The Plague Within”. Φέτος, το “Medusa” αποτελεί το μουσικό full circle της μπάντας, με ήχο που φλερτάρει σχεδόν αποκλειστικά με δουλειές όπως “Lost Paradise” και “Gothic”.
Όλη αυτή η ιστορία του ολικού comeback βέβαια, είναι άκρως επιτηδευμένη και μελετημένη, ούτως ώστε οι οπαδοί της πρώτης περιόδου, οι λάτρεις της ευρύτερης doom σκηνής, όπως και οι εκ πεποιθήσεως παρελθοντολάγνοι, να σχίσουν τα goth ιμάτιά τους και να επιδοθούν σε μουσικό motorboat, ανάμεσα στα ατμοσφαιρικά στήθη των Paradise Lost, τα οποία κουνιούνται αδιακρίτως από τότε που αποφάσισαν να αφήσουν τα εφέ και τους εμπορικούς στηθόδεσμους και να το γυρίσουν σε ένα back-to-the-roots topless.
Κι αν το “Tragic Idol” υπερπροσπαθούσε και το “The Plague Within” φιλούσε υπέροχα τους Ιούδες και τους δαίμονες της μπάντας, το “Medusa” βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Διότι, για ακόμη μια φορά, το συγκρότημα δίνει περισσότερο βάρος στο να αποδείξει το ότι μπορεί να ακουστεί heavy εν έτει 2017, αφήνοντας το συνθετικό τομέα σε δεύτερη μοίρα.
Εξίσου τραχύ με τον προκάτοχό του, αλλά συνάμα πιο βαλτώδες και πιο doom, με κομμάτια που διατηρούν μια εξ αγχιστείας συγγένεια με εκείνα που έγραφε η μπάντα πριν από 25 χρόνια, μιας και το ύφος κινείται ηθελημένα σε εκείνες τις εποχές. Και κάπου εκεί το album χάνει πόντους, μιας και σε στιγμές είναι εμφανής η προσπάθεια και το “ντε και καλά”, με τις λιγότερο επιτηδευμένες, να αποτελούν εν τέλει τα highlight του δίσκου.
Επί παραδείγματι, όσο ψαρωτικό κι αν είναι το “Fearless Sky”, από πλευράς δομής, ύφους και διάρκειας, δε με έπεισε, σε αντίθεση με τα “The Longest Winter” και “Medusa”. Όσο βαρύγδουπα και σκοτεινά κι αν είναι τα “God of Ancient”, “No Passage for the Dead” και “From the Gallows”, δε με τράβηξαν όσο τα “Blood & Chaos” και “Until the Grave”.
Εννοείται πως δε μιλάμε για κακό album… Δε νομίζω άλλωστε να έχει βγει ποτέ κάτι τέτοιο από το εν λόγω group. Αδιαμφισβήτητα θέλει τον χρόνο του, μιας και η αύρα του είναι αποπνικτική κι απόμακρη, με τις γνώριμες μουσικές νόρμες του συγκροτήματος να χαϊδεύουν με μια ύπουλη γοητεία τα αυτιά του ακροατή, με το όλο σκηνικό να θυμίζει ενίοτε έναν αργόσυρτο και πιο heavy χορό της Salma Hayek στο “From Dusk Till Dawn”.
Επί της ουσίας, ο νέος δίσκος των Paradise Lost διαθέτει την σκοτεινή ατμόσφαιρα, την goth χροιά, τον doom χαρακτήρα και τα Sabbath-ικά στοιχεία που ουδέποτε σταματήσαμε να αγαπάμε, αλλά νομίζω πως η όλη φάση πλέον πλησιάζει την εμμονή για μια ετεροχρονισμένη απάντηση σε όσους επί αρκετά χρόνια κατηγορούσαν την μπάντα για τις επιλογές της. Εν ολίγοις, οι πεθαμενατζήδες εγγλέζοι, έκαναν revival στον ίδιο τους τον εαυτό. Καλό; Ο χρόνος θα δείξει…
Δεν ξέρω πώς θα κινηθεί το σχήμα στο μέλλον, αλλά θαρρώ πως όλο αυτό το “πίσω- ολοταχώς” έχει αρχίσει να κουράζει και στο σενάριο “αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι” δε θα είναι η πρώτη φορά που οι Paradise Lost θα είναι πρωταγωνιστές…
910 
