Οι Βοστονέζοι Bent Knee στο ήδη 4ο άλμπουμ τους μετακομίζουν από ίδιες παραγωγές και ανεξάρτητες δισκογραφικές στην Inside Out, προσφέροντας ένα κάπως ασυνήθιστο πιάτο στο μενού της εταιρίας, αφού η μπάντα κινείται σε αρκετά πειραματικό χώρο, με πολλές pop καταβολές αλλά και στέρεες βάσεις στο progressive και το art rock.
Η πυρηνική σύντηξη που γέννησε τη μπάντα έλαβε χώρα το 2009 στο μουσικό κολλέγιο Berklee (ναι ντε, εκεί που φοίτησε η Μαντώ και ο Kevin Moore) όταν ο κιθαρίστας Ben Levin και η τραγουδίστρια Courtney Swain συναντήθηκαν μουσικά.
Το σημείο εκκίνησης για τη μπάντα είναι ο πειραματισμός, ή και αντισυμβατισμός ώρες ώρες. Πολλοί τα έχουν κάνει αυτά σημαία, αλλά λίγοι έχουν πείσει. Ε, τούτοι εδώ ας πούμε ότι αγγίζουν το δισκοπότηρο κάποιες φορές. H χαρισματική Courtney σηκώνει το κυρίως βάρος και κάθεται στη θέση του οδηγού, ερμηνεύοντας πολύπλευρα και με φαντασία τα κομμάτια. Είναι αλήθεια ότι καταφέρνει να δώσει διάσταση σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις: αν όχι με τη χροιά και τη φωνή της, τότε με την ερμηνεία και τις ιδέες της για το που να στρίψει το τιμόνι, χωρίς πάντως να αποφεύγει τελείως την παγίδα του επιτηδευμένου.
Το άλλο σήμα κατατεθέν είναι οι συχνές εναλλαγές στη μουσική με έξυπνη χρήση των οργάνων (κιθάρα, πλήκτρα, βιολί) και η αποφυγή κλασικών δομών στα τραγούδια (όπως του ρεφρέν). Αυτό όμως δεν είναι πανάκεια και κάποιες φορές τα κομμάτια φαίνονται άδεια με τα ιντερλούδια εδώ και εκεί να χαλάνε τη συνοχή.
Πλείστες οι καλές ιδέες αλλά ακόμα το γκρουπ δεν κατέκτησε πλήρως την τέχνη του να γράφει ένα καλό και συνεκτικό τραγούδι. Έτσι για παράδειγμα στο Insides In, ο ακροατής θα χαθεί στο πέπλο της ακινησίας, και θα ψάξει τριγύρω για άλλα ερεθίσματα, και στο These Hands οι όμορφες εναλλαγές στην ταχύτητα δεν οδηγούν το κομμάτι μπροστά αλλά χάνονται σε μία δίνη.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν και πολλά πληρέστατα τραγούδια, και είναι ακριβώς αυτά που έχουν ένα θέμα στον πυρήνα τους. Το ομώνυμο λοιπόν είναι μια απίθανη σύνθεση στην οποία οι King Crimson συναντούν την Bjork σε μια εμπνευσμένη οπερατική α λα Queen σύνθεση, και το Time Deer φέρνει κάτι από τη σκοτεινιά των Portishead, ιδίως στο απρόσμενο κλείσιμο.
Ο δίσκος ακούγεται υπό διάφορες συνθήκες, και η συνιστώμενη είναι η μέγιστη συγκέντρωση, αλλά οι εντυπώσεις παραμένουν πάντα λίγο ανάμεικτες. Οι καλές και πολλές καινοτόμες ιδέες όταν χρησιμοποιούνται σε τραγούδια με λίγο από μαγικό συνεκτικό ιστό απογειώνουν το αποτέλεσμα. Με όλο το σεβασμό στην μπάντα, ένας έμπειρος παραγωγός θα μπορούσε να ανακατέψει την τράπουλα και να βάλει λίγη περισσότερη τάξη, κανένα ρεφρέν ακόμα και να δώσει κάτι πραγματικά εξαιρετικό.
673 
