Το 2017 σημαδεύεται από την επιστροφή ενός από τους σημαντικότερους αλλά παραμελημένους, ευρωπαίους κιθαρίστες και συνθέτες του πολύπλοκου, σκληρού ήχου.
Ο γάλλος βιρτουόζος Stephan Forte και το “μωρό” του από το 2000, οι Adagio, κυκλοφορούν το νέο τους άλμπουμ, με τον ευρύχωρο τίτλο “Life”, σχεδόν εννιά χρόνια μετά το “Archagels In Black”.
Μακροχρόνια η απουσία για τους γάλλους symphonic progsters, που μέχρι το 2009 είχαν τέσσερις ενδιαφέρουσες δισκογραφικές παρουσίες. Οι πιέσεις εξωτερικών παραγόντων στον Forte να συμμορφώσει τους Adagio στις συντεταγμένες πετυχημένων, εμπορικά, σχημάτων όπως οι Nightwish και οι Epica, τον ανάγκασαν να αποστασιοποιηθεί για κάποιο χρόνο, αναζητώντας στην απομόνωση τη δική του εσωτερική φωνή με απόλυτη ακρίβεια.
Σήμερα οι Adagio έχουν στη σύνθεσή τους τον αυθεντικό μπασίστα και συνοδοιπόρο του Forte από το ξεκίνημα, Franck Hermanny, καθώς και τον κημπορντίστα Kevin Godfert που από το δεύτερο άλμπουμ “Underworld” του 2003, βρίσκεται πάντα εκεί.
Πίσω από τη νευραλγική θέση του μικροφώνου, συναντάμε τον αμερικανό Kelly Sundown Carpenter (Inner Sanctum, Darkology, Outworld), που είχε στο παρελθόν κάνει ζωντανές εμφανίσεις με την μπάντα. Δύο νέα πρόσωπα συμπληρώνουν τη σύνθεση, ο ντράμερ Jelly Cardarelli και η βιολίστρια Mayline Gautié.
Το “Life” αποκαλύπτει το μεγαλεπήβολο όραμα του Forte, με την έναρξη που έχει αναλάβει το ομότιτλο τραγούδι. Σε ολόκληρη τη διάρκεια των 56 περίπου λεπτών του άλμπουμ, υπάρχει μια συνάφεια, μια ενότητα, μια αίσθηση concept, αν και το άλμπουμ δεν είναι. Περιέχει όμως σημαντικές φωτεινές και σκοτεινές ενότητες της ζωής και διατηρεί πετυχημένα την κινηματογραφική αίσθηση του ταξιδιού, αλλά και την αγωνία της σύγκρουσης δύο κόσμων.
Η μουσική εμφανίζεται περιπετειώδης και λεπτομερής, με πράγματα να συμβαίνουν συνεχώς χωρίς όμως να υπερχειλίζουν τον χαρακτήρα των τραγουδιών. Ο Forte φροντίζει να διατηρήσει τις ερμηνείες του εξαιρετικού Carpenter σε πρώτο ρόλο, παρά την οργιώδη παράλληλη δράση της λεπτομέρειας, κι αυτός δικαιώνει απόλυτα τα μηνύματα και τις αποχρώσεις των τραγουδιών με την πλούσια και γεμάτη φωνή του.
Ο τελικός απόηχος του άλμπουμ θέλει να είναι θετικός. Όσο κι αν τα σκοτεινά “Secluded within myself” και “Trippin’ away” εξερευνούν τις πληγές της μοναξιάς και της αγάπης, το ξεκάθαρο, γενναίο μήνυμα του “The ladder” να μην παραδίνεσαι, να πολεμάς τους εχθρούς και τους δαίμονες της ζωής, παραμένει ζωντανό ως το τέλος.
Ο Forte είναι φυσικά και αδιαπραγμάτευτα ο αληθινός θριαμβευτής του ‘Life”. Κιθαριστικά, εκφράζεται ευέλικτος και πανέξυπνος, λειτουργικά συναισθηματικός, ουσιαστικός. Συνθετικά, ανακαλύπτει τις ισορροπίες ανάμεσα στα συμφωνικά στοιχεία, τις σύνθετες προοδευτικές φόρμες αλλά ακόμα και djent ψήγματα που προσδίνουν μια ψυχρή εχθρότητα στις διαθέσεις αυτής της μουσικής ενδοσκόπησης. Τα τραγούδια είναι πλούσια με μια υπόγεια δράση, αλλά αναπνέουν και λειτουργούν και η φωνή επικυρώνει ταιριαστά τις διαδρομές του.
Η απουσία μοιάζει τελικά να βοήθησε τον γάλλο δημιουργό να ξαναβρεί την εσωτερική του φωνή και να μπορέσει να γράψει μουσική για λίγους αλλά και για πολλούς. Αν, λοιπόν, το νόμισμα ξαπλώσει με τη λάθος όψη, γύρισέ το μόνος σου.
671 
