Με εξωφυλλάρα και φόρα από τις προηγούμενες δυο δουλειές του, το τρίο από τη Σουηδία επανέρχεται με το τρίτο του full length, με σκοπό να κατακτήσει τον βαλτώδη θρόνο του heavy rock.
Αργόσυρτοι, μονολιθικοί, μεθυστικοί, με riffογραμμές που θυμίζουν μαμούθ σε περίοδο αναπαραγωγής, οι Monolord σπέρνουν την έρημο από όπου κι αν περάσουν. Το νέο τους πόνημα, “Rust”, δε διαφοροποιείται από τις προηγούμενες δουλειές τους, βαδίζοντας σταθερά στην ιδρωμένη stoner/ doom ηχητική γραμμή, παραμένοντας πιστό στις Sabbathικές καταβολές της μπάντας.
Σίγουρα όχι πρωτότυπο μουσικά, ειδικά σε μια εποχή που το είδος έχει κορεστεί, αλλά αρτιότατο συνθετικά, με τους Σουηδούς να δείχνουν πως το πιστεύουν κάργα αυτό που κάνουν κι ότι δεν αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης χιπστερκής μουσάτης συνομωσίας που έμαθε τους Kyuss στα 30.
Αγάπησα το εναρκτήριο “Where Death Meets the Sea”, βυθίστηκα στο χάος με το σχεδόν εννιάλεπτο “Dear Lucifer”, λίκνισα κορμί με το “Rust”, λάτρεψα το ινστρουμενταλικό “Wermland”, ένιωσα να με παρασύρει κινούμενη άμμος με το σχεδόν δεκατριάλεπτο “Forgotten Lands” κι αναδύθηκα στην αποπνικτική επιφάνεια με το δεκαπεντάλεπτο “Atniceae”.
Όσοι αρέσκεστε στο να βολοδέρνετε σε μουσικές ερήμους, με κύρια χαρακτηριστικά την ψυχεδέλεια και τα βαρύγδουπα ατμοσφαιρικά κομμάτια, τότε το “Rust” θα σας κάνει τρομερή συντροφιά στα επόμενα ηχητικά τριπάκια σας…
650 
