Καλοκαίρι είναι, λίγο- πολύ άπαντες νιώθουν σαν τους ελέφαντες σε ντελίριο, είναι η καταλληλότερη εποχή για ζευγάρωμα, σωστά;
Και, για να σε προλάβω, επειδή εδώ στο rockway.gr αναφερόμαστε σε μουσική και όχι σε ντοκιμαντέρ με θέμα την αναπαραγωγή των συμπαθών τεράστιων θηλαστικών, Delirium Elephants είναι το όνομα μιας επίσης συμπαθητικότατης alternative rock μπάντας από την Κύπρο, την οποία για άλλη μια φορά ανακάλυψα τυχαία μέσω του facebook (πρώτης τάξεως εργαλείο τη σήμερον).
Οι Delirium Elephants κυκλοφόρησαν πριν λίγο καιρό το δεύτερο φερώνυμο album τους, αρκετό καιρό μετά το debut “Songs and Poems”. Και μπορώ να πω ότι αυτή η μακρά περίοδος προετοιμασίας του album, σίγουρα ωφέλησε την μπάντα. Κάπου ανάμεσα στην intellectual pop και το αποκλισαρισμένο rock, οι Κύπριοι δείχνουν πολλές αρετές και παρουσιάζουν ένα εξαιρετικό σετάκι τραγουδιών.
Το συναισθηματικό υπόβαθρο των συνθέσεων είναι μάλλον διττό και ισαπέχει είτε οποιασδήποτε χαζουχαρούμενης brit pop “χαριτωμενιάς” είτε επίσης οποιασδήποτε επιτήδευσης στην emotional μελαγχολία, η οποία είναι υπαρκτή και πανταχού παρούσα συμπλέοντας με τον νου του ακροατή. Η μουσική παραμένει προσγειωμένη και καθημερινή και ίσως αυτό είναι το μεγάλο της ατού, καθώς ταυτοποιείται άμεσα από αυτόν που θα την εντάξει στα ακούσματά του.
Από τη φύση της, η αιχμή της δεν είναι η παρουσίαση των τεχνικών δυνατοτήτων των μελών της μπάντας (τις οποίες οι συντελεστές έχουν, αυτό ακούγεται ολοκάθαρα) αλλά η συμπλοκή των μελωδικών φράσεων που ισχυροποιούν την ατμοσφαιρική αυτοτέλεια σε κάθε τραγούδι, με πολύ καλά riffs από τους Χρήστο Κατσουνωτό και Στέφανο Γεωργιάδη (διαθέτει εξαιρετική για το είδος φωνή, βαθιά και καθαρή, με καλή προφορά, χωρίς ίχνος απομίμησης ερμηνεύοντας τα πανέμορφα ρεφρέν των τραγουδιών), ανάλαφρους ρυθμούς από τους Στέφανο Μελετίου (drums) και Βύρωνα Αθηνοδώρου (μπάσο) και διακριτική μεν, αλλά εξαιρετική χρήση, των keyboards που δεν “καπελώνουν” τον rock ηχητικό χαρακτήρα του album από τον Δημήτρη Ζαχαρίου.
Καλλιτεχνικές κορυφές; Πάρα πολλές. Στα “Selfie in Montmartre” (τα πνευστά μου έφεραν στο νου τους Chumbawamba σε ένα κομμάτι που θα έλεγα ότι η αφετηρία του είναι μάλλον οι συμβατικές στιγμές του Frank Zappa), στο “Ten” το οποίο εμφανίζει τάσεις προς το rock των Red Hot Chilli Peppers, στο “Washing Machine” που θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη αντιπρόταση στο τεράστιο “Passenger” του Iggy Pop, στο “Falling Down” που μάλλον ανάγει τη μουσική των A-ha (!) στα συνθετικά rock πρότυπα της μπάντας, στα “Thinking of you”, “Chinese Menu”, “You Let Go”, “Dead End” και “How to be me” τα οποία εξελίσσουν τις φόρμες των David Bowie, Nick Cave και Leonard Cohen με πολύ καλά αποτελέσματα και στο θαυμάσιο “Feel the Sun” με το εξαίσιο ρεφρέν του (“θα σου έλεγα τι νιώθω με λόγια για τις ματάρες σου, αλλά θα προτιμήσω μουσική πάλι μάι λαβ, σχώρα με”). Μηδενικές κοιλιές εν πλήρη απουσία μετριότητας.
Για να τελειώνω, το δεύτερο δείγμα alternative (απόλυτα εκπληρωμένος ο όρος) rock που έπεσε στα χέρια μου από τη Μεγαλόνησο (το πρώτο ήταν το εξαιρετικό “The Live Sessions” των πρώην Atoutaleme / νυν Arcadian Child), είναι αριστουργηματικό. Μεστές συναισθηματικές συνθέσεις, σκεπτόμενες διαθέσεις, αλάνθαστη εκτέλεση, ηχητική αρτιότητα. Οι Delirium Elephants με την πρότασή τους με καταγοήτευσαν και ψυχανεμίζομαι ότι το υλικό του φερώνυμου album τους, όλο και θα μεγαλώνει μέσα μου με τον καιρό. Προτεινόμενο για κάθε αποστεγανοποιημένο ζευγάρι αυτιών.
https://www.facebook.com/DeliriumElephants/
https://www.deliriumelephants.com/
624 
