Αυτό τον όρο “groove metal” δεν τον πολυκαταλαβαίνω.
Άντε να δεχτώ ότι το χρησιμοποιούσανε έτσι πρόχειρα για μπάντες τύπου Soulfly κι Ektomorf που δεν ξέρανε πώς σκατά να τις περιγράψουν, αλλά μέχρι εκεί.
Οι Byzantine παρά την ταμπέλα που τους κολλήσανε δεν θυμίζουν τίποτα από τα πιο πάνω, ανήκουν όμως ξεκάθαρα σε αυτή την κατηγορία από μπάντες που μεγάλωσαν με Pantera, Machine Head και nu metal (όχι, δεν είναι ντροπή, είχε τις στιγμές του) και κάπου στην πορεία ανακάλυψαν τους In Flames και τους Soilwork.
Συνηθισμένα πράγματα για την αμερικάνικη σκηνή δηλαδή, πες το metalcore, πες το σύγχρονο mainstream metal, η ουσία είναι πως ξέρετε ήδη πως ακούγεται. Παλιακά θρασο-riff εναλλάσσονται με κοφτά, γυαλισμένα και εκλεπτυσμένα νότια “sludgy” σημεία, γρύλισμα στα φωνητικά με μελωδικά στο ρεφρέν και νέο-σουηδικές μελωδίες στην κιθάρα. Καμία έκπληξη λοιπόν και αυτό που μένει να εξεταστεί είναι η εκτελεστική ποιότητα.
Για να το πω απλά, το δισκάκι δεν με χάλασε, αλλά δεν θα το αγόραζα κιόλας. Καλοί μεν, τζαμάτοι στην εκτέλεση, αλλά μέχρι εκεί. Αντιλαμβάνομαι προφανώς πως δεν είμαι και ο καταλληλότερος να το κρίνει, έτσι κι αλλιώς η επαφή μου με το στυλ είναι επιφανειακή, αλλά νομίζω πως και οι οπαδοί της συγκεκριμένης φάσης θα συμφωνήσουν πως αυτή την αγελάδα την παρα-αρμέξαμε κι έχει ψιλοστερέψει. Αφήστε τη λίγο να ξεκουραστεί και να πάρει τα πάνω της, και ας πάρει και την κατσίκα που ονομάζεται νέο-στόουνερ μαζί της. Έχουν σίγουρα και άλλα να δώσουν αλλά θέλουν και λίγο διακοπές.
633 
