TEN: “Gothica”

Για περίπου 22 χρόνια οι Ten αποτελούν το συνεπές, επίμονο, έμπιστο αλλά και υποτιμημένο μουσικό όχημα του συνθέτη και τραγουδιστή Gary Hughes.

O σχεδόν πενηντάρης , με καταγωγή από το Manchester, μουσικός, έχει μια έντονη και συνεχή παρουσία ακόμα και με προσωπικά άλμπουμ ή σημαντικές συνεργασίες με σημαίνοντες μουσικούς όπως ο Bob Catley των Magnum, ή το project του Lucassen, Ayreon.

Ακόμα και γι’ αυτούς που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με τη μουσική των Ten, τα ονόματα αυτά σκιαγραφούν ένα χώρο δράσης. Άλλωστε ο Gary Hughes είναι ένας σταθερός και κατασταλαγμένος μουσικός, με βασικό πεδίο εξέλιξης και δράσης τη σύνθεση και όχι την ριζική αλλαγή κατεύθυνσης.

Το καλογραμμένο, μελωδικό hard rock απαιτήσεων ήταν πάντα το κυρίως πιάτο του Hughes με ενισχυτικές συνοδείες που απλώνονταν από το AOR μέχρι το μελωδικό progressive hard rock. Γεννημένος μουσικός παραμυθάς και εθισμένος με την ιδέα της ηχητικής ανάπλασης μιας καλής αφήγησης, έχει συνήθως μερικές επικές ιστορίες πρώτης τάξης, μαζί με ελαφρότερα θέματα και τα αιώνια ζητήματα του έρωτα.

Το οπτικό αντίστοιχο σχεδόν όλης της δισκογραφικής δράσης των Ten, είναι μια καλογυρισμένη ταινία περιπέτειας με εμβόλιμα θέματα σχέσεων: δεν θα βρεις τους εσωτερικούς κραδασμούς του Ταρκόφσκι αλλά θα περάσεις όμορφα και θα ακούσεις προσεγμένη, λεπτομερή καλογραμμένη μουσική. Είναι γνωστή άλλωστε η τελειομανία του Hughes και δεν πέρασαν τυχαία μουσικοί σα τον Don Airey ή τον Mark Zonder, έστω και περιστασιακά, από τους Ten.

Τον Gary Hughes πλαισιώνουν σήμερα οι Dann Rosingana – Lead Guitars , Steve Grocott – Lead Guitars , John Halliwell – Rhythm Guitars , Darrel Treece-Birch – Keyboards , Steve McKenna – Bass , Max Yates – Drums. Το “Gothica” είναι το 13ο άλμπουμ τους και σηματοδοτεί την επιστροφή του γκρουπ στην Frontiers Records.

Σίγουρα ο Hughes θέλει πολύ αυτό το άλμπουμ να αποτελέσει κάτι εξαιρετικό, και δεν είναι πολύ μακριά από αυτό. Με τον υπαινικτικό τίτλο “Gothica”, με περισσότερες σκιές και σκοτάδι, μας μεταφέρει σε μια κορνίζα όπου ιστορικά γεγονότα μοιράζονται με τον έρωτα και την τραγωδία, με μια αίσθηση υπερφυσικού και τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης εκτεθειμένη στο απαγορευμένο και τον εφιάλτη. Όλα αυτά πάντα στα συμβατικά μουσικά πλαίσια των Ten και με την αίσθηση μιας καλογυρισμένης, αλλά ασφαλούς, περιπέτειας.

Γι’ αυτούς που προτιμούν τους πομπώδεις, απαιτητικούς Ten των ιστορικών θεμάτων και επικών ιστοριών, το άλμπουμ ξεκινά εξαιρετικά με το “The grail” και δύο τίτλους μετά, το σπουδαίο “Man for all seasons” επαναφέρει αυτήν την αίσθηση, με το πιο επιθετικό “The wild king of winter” να είναι επίσης κοντά τους.

Δεν λείπουν φυσικά, οι πιο μελωδικές εκφράσεις τους, όπως το επίσημο βίντεο “Travellers” αλλά και το εξαιρετικό μπαλαντοειδές “Paragon”, το οποίο στην ειδική έκδοση υπάρχει σε δύο εκτελέσεις. Εθιστικά ραδιοφωνικό το “In my dreams”, περισσότερο groovy κι αλήτικο το “Welcome to the freak show”, πρώτης τάξης καλογραμμένο hard rock το “Jekyll and Hyde” με τη μουσική να συγκρούεται σε μια ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση με το θέμα του τραγουδιού.

Ο Gary Hughes, εκτός των άλλων, έκανε και την παραγωγή του “Gothica”, ενώ το mastering έγινε από τον… Dennis Ward (τι έκπληξη). Όλα αυτά είναι οι ενδείξεις της συγκεκριμένης και αυστηρής επιδίωξης του αρχηγού να είναι ακριβής στο όραμά του και σε όλους αυτούς που είναι αυτής της πλευράς ακροατές.

Σε καμιά περίπτωση δεν έχεις χαραμάδα να νιώσεις προδομένος από αυτόν τον συγκινητικά και επαναληπτικά συνεπή συνθέτη και ερμηνευτή. Αυτόν τον καθόλου εκπτωτικό τιμητή των δικών του συμβάσεων…

824
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…