Πείτε μου σας παρακαλώ ότι έχετε δει το Eurotrip!
Μιλάμε για μια απόλυτα ξεκαρδιστική κωμωδία που αν δεν έχει τύχει να τη δείτε, πρέπει να το κάνετε άμεσα!
Κάποια στιγμή λοιπόν, οι πρωταγωνιστές φτάνουν με ένα τρένο στη Λουμπλιάνα νομίζω. Φτώχια κι ερημωμένοι δρόμοι, βρίσκουν κάποιον περαστικό να τρέχει, τον σταματάνε να ρωτήσουν τι έγινε και γιατί δε βρίσκουν άνθρωπο πουθενά. Αυτός, γεμάτος ενθουσιασμό τους λέει ότι όλοι παρακολουθούν τον 1ο κύκλο του Hawaii 5-0 που έφτασε στη χώρα του και τώρα βιάζεται και ο ίδιος να το δει. Μιλάμε για το έτος 2004.
Κάπως έτσι ένιωσα ακούγοντας το ντεμπούτο των Angelwings. Μια νεοσύστατη μπάντα από το Γιβραλτάρ, που τα μέλη της μόνο νεαρά σε ηλικία δεν είναι (εκτός ίσως από τη τραγουδίστρια). Οι Angelwings λοιπόν ξεκίνησαν σαν group διασκευών στους Nightwish. Κάποια στιγμή είπαν πως αφού το έκαναν οι Nightwish πριν 18-20 χρόνια γιατί όχι κι εμείς τώρα; Έγραψαν λοιπόν τα πρώτα τους τραγούδια, τα ανέβασαν στο YouTube, είχαν καλή απήχηση αφού ακούστηκαν αρκετά σε Ισπανία και Αργεντινή, εταιρίες σφάχτηκαν στα πόδια τους (δεν το λέω εγώ αυτό, το press release τα λέει) και τελικά υπέγραψαν στην Pride & Joy Music μέσω της οποίας και κυκλοφορούν το “The Edge Of Innocence”.
Δυστυχώς όμως δεν είμαστε όλοι Nightwish και σε ένα “δύσκολο” είδος που έχει κορεστεί, πρέπει να κάνεις το πολύ ιδιαίτερο για να ξεχωρίσεις. Οι Angelwings καταφέρνουν απλά να είναι αξιοπρεπείς. Αξιοπρεπής φωνή, αξιοπρεπείς συνθέσεις, αξιοπρεπής μουσική. Μέτριες ιδέες, ενώ σπάνια κορυφώνονται τα τραγούδια που έχουν εμφανή έλλειψη δυναμικής. Το αποτέλεσμα είναι μετά το πέρας δύο ολοκληρωμένων ακροάσεων να μη μπορώ εύκολα να βρω έστω ένα τραγούδι για να βάλω σε συλλογή. Άντε, το “Lilith” ίσως και τέλος. Ακόμα και οι διάρκειες που φτάνουν τα 7’ και τα 8’ δεν υποστηρίζονται και ούτε δημιουργούν το ανάλογο ενδιαφέρον για να συνεχίσεις την ακρόαση τους.
Πρέπει να είναι κάποιος πολύ λάτρης του female-fronted συμφωνικού ήχου για να βρει ενδιαφέροντα στοιχεία στο “The Edge Of Innocence”. Δεν είναι κακό, αλλά του λείπει η σπίθα να ξεχωρίσει. Είναι σα να βλέπεις “Ιππότη της Ασφάλτου” 30 χρόνια μετά. Για να ενθουσιαστείς, θα πρέπει να μη γνωρίζεις τι παίχτηκε αυτά τα 30 χρόνια. Άπαξ και γνωρίζεις, θα δεις ένα επεισόδιο σαν μια γλυκιά μακρινή ανάμνηση και θα συνεχίσεις με Game Of Thrones.
612 
