Αφού ξεπερνάμε ότι ο Jack L. Stroem στην ηλικία των 4 έσπασε το μαντολίνο της μαμάς του βλέποντας live των Deep Purple (η πληροφορία της ημέρας από το press report… πού να δείτε πόσα έχει σπάσει ο γιός μου και είναι ακόμα 2μιση…) πάμε στα σημαντικά.
Ο νεαρός Σουηδός δείχνει ότι το έχει το θέμα. Μάζεψε ένα κάρο session μουσικούς και αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη φωνή, την κιθάρα και τα πλήκτρα, τραβήχτηκε μέχρι τις ΗΠΑ για να ηχογραφήσει το ντεμπούτο ομώνυμο album του.
Αυτό στο οποίο πάσχει ο δίσκος είναι η έλλειψη ομοιογένειας, καθώς υπάρχουν στιγμές που ο Stroem προσκυνάει τους Rainbow (“We’re A Lie”), οι μπαλάντες του βρωμάνε 80ίλα από εδώ μέχρι το Γκέτεμποργκ (“Inside”, “Turn Away”), και πάνω που μας έχει φτιάξει και μας γεμίζει αναμνήσεις με όμορφες εικόνες από το παρελθόν, πετάει κάτι τραγουδάκια σαν το “Without Me” που είναι μοντέρνα ροκάκια της σειράς.
Κιθαριστικά έχει πολύ καλές στιγμές αλλά στα εφτά τραγούδια του δίσκου δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω αν μου αρέσει η φωνή του ή όχι. Υπάρχουν σημεία που το πάει καλά και βγάζει κάτι ιδιαίτερο η χροιά του, από την άλλη όμως σε τραγούδια σαν το “Turn Away” ζορίζεται επικίνδυνα και σε κάνει να νιώθεις ότι με άλλον τραγουδιστή το άκουσμα θα κέρδιζε πόντους.
Στην τελική ο δίσκος του Stroem είναι μια αξιέπαινη αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια. Έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης αλλά ταυτόχρονα έχει και πολλά να δώσει. Είμαι περίεργος που θα το πάει. Πάντως το album έχει 2-3 κομματάρες μέσα. Αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.
597 
