Οι Merrimack είναι ακόμη ένα από τα πολλά γκρουπ του γαλλικού μαυρομέταλλικού κύκλου και όπως και οι υπόλοιποι συντοπίτες τους είναι μαύροι όσο πάει αλλά σε αντίθεση με τα περισσότερα γαλλικά “βλαστάρια” δεν είναι και τόσο βλαμμένα αρρωστημένοι.
Ορθόδοξο black metal, στα χνάρια γκρουπ όπως οι Marduk (της τελευταίας περιόδου) και Funeral Mist (χωρίς προφανώς να προσεγγίζουν το επίπεδό τους), μου φαίνεται πως αυτός είναι ο ήχος μιας μπάντας που είπε να αφήσει λίγο την σκατίλα και τα ναρκωτικά των υπόλοιπων γκρουπ στα οποία παίζουν τα μέλη και να παίξουν λίγο αγνό metal του σατανά. Όχι πως δεν υπάρχουν δόσεις παράνοιας στο “Omegaphilia”, μην περιμένετε από άτομα αυτής της σκηνής να το ρίξουν στο χαβαλέ σε φάση Immortal, απλά σε σχέση με το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται αυτό το άλμπουμ το λες και “ανάλαφρο”.
Ευκολοάκουστο αλλά όχι πολύ εμπορικό, μαύρο αλλά όχι σε καταπιεστικό βαθμό, αυτό το δισκάκι χωρίς να είναι αριστούργημα είναι μια ωραία μέση λύση για όσους θέλουν κάτι πιο σκληρό από ρετρο-σκανδιναβίλα αλλά δεν θέλουν να βουτήξουν και στην άβυσσο του πραγματικά “πειραγμένου” σύγχρονου μαυρομέταλλου.
Όσοι ενδιαφέρεστε για κάτι σε αυτή τη φάση ρίξτε μια αυτιά, αν μη τι άλλο δεν θα βαρεθείτε.
642 
