Η τρίτη και τελευταία μέρα του φετινού Rockwave παγιδεύτηκε κι αυτή οριακά στην πιο ανάποδη κλιματική συγκυρία, με το θερμόμετρο στη Μαλακάσα να αγγίζει τους 44 βαθμούς.
Το στοίχημα αν το ευέλικτο line-up που κάλυπτε πολλές διαφορετικές αποχρώσεις του σύγχρονου σκληρού ήχου (με τη δημοφιλή απόκλιση των Flogging Molly) θα απέδιδε καρπούς, βρέθηκε απέναντι σε έναν φονικό ήλιο που κατέστησε άμεσα τα δέντρα σαν τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου και για την Κυριακή της Μαλακάσας.
Οι αθηναίοι Tardive Dyskinesia ήταν προορισμένοι να ανοίξουν λογαριασμό στις 15:30, στη Vibe σκηνή. Για μισή ώρα οι extreme progsters αψήφησαν τον πόλεμο της αφιλόξενης θερμοκρασίας και απέδωσαν με ηρωισμό και άψογα εκτελεστικά το δυναμικό aggressive μοντέρνο progressive metal τους.
Με δεδομένες τις ακατάλληλες συνθήκες, οι αθηναίοι έδωσαν μαθήματα συνέπειας και κατάθεση ψυχής, παρέσυραν όσους φίλους τους στάθηκαν γενναία κάτω από τον ήλιο ακόμα και σε ένα σύντομο και καυτό wall of death, ενώ και οι πιο συντηρητικοί που παρακολουθούσαν από τις σκιές των δέντρων, αναγνώρισαν στους Dyskinesia μια σπουδαία εμφάνιση κόντρα σε όλα.
Setlist:
Prehistoric man/ Self destructive haze/ Thread of life/ The chase home/ Triggering the fear reactor
Την σκυτάλη πήραν στην ίδια σκηνή στις 16:15 οι αθηναίοι Poem. Όντας στην ίδια ακριβώς μοίρα, απέδωσαν για μισή ώρα τέσσερα τραγούδια από το δεύτερο άλμπουμ τους, το σπουδαίο “Skein Syndrome”. Αποτέλεσαν τη δεύτερη διαδοχική απόδειξη για την φιλοδοξία αλλά και την ικανότητα πολλών σύγχρονων εγχώριων σχημάτων να αποδεικνύουν κόντρα σε οποιαδήποτε αντιξοότητα, την αξία τους.
Όπως και οι προκάτοχοί τους λίγα λεπτά νωρίτερα, ανακάλυψαν τις προσωπικές τους αλλά και την ομαδική ισορροπία να αποδώσουν το υλικό τους με τον ιδανικό συνδυασμό ψυχής και τεχνικής και να ζωντανέψουν τα ιδιαίτερα χρώματα των συνθέσεων σε δεδομένα που ευνοούσαν μόνο μεξικάνικη σιέστα. Απόλυτα δικαιολογημένα, ο κόσμος επιβράβευσε και αυτούς με ένα ζεστό και αληθινό χειροκρότημα.
Setlist:
Massive observer/ Fragments/ Bound insanity/ Remission of breath
Εδώ ολοκληρώνεται η πρώτη φάση της Vibe σκηνής ή αλλιώς το πρόγραμμα των εγχώριων ηρώων χωρίς καν έναν ανεμιστήρα επί σκηνής. Το ξέρουμε ήδη εδώ και καιρό, το βιώσαμε όμως και με συνθήκες αφανισμού: οφείλουμε να είμαστε περήφανοι για πολλούς από τους δικούς μας εκφραστές του σκληρού ήχου.
Η αυλαία στην Τerra σκηνή άνοιξε στις 17:00 με τους symphonic metallers Epica. Οι Ολλανδοί έριξαν όπως αναμενόταν το βάρος της εμφάνισής τους στο περσινό “The Holographic Principle” καλύπτοντας με τέσσερα τραγούδια σχεδόν τη μισή διάρκεια του show. Άλλα δύο τραγούδια του “The Quantum Enigma” του 2014 αλλά και σημαντικές επιλογές από τα παλιότερα άλμπουμ συμπλήρωσαν το setlist.
Οι Epica, όπως φάνηκε ξεκάθαρα, είχαν το δικό τους κοινό που τους επέστρεψε με θέρμη μια σχεδόν αλάνθαστη τεχνικά εμφάνιση που κατάφερε να αναπαράγει ικανοποιητικά -έστω και με τη βοήθεια κάποιων προηχογραφημένων φωνητικών- την απαιτητική στουντιακή απόδοση.
Η συνολική φωνητική και σκηνική παρουσία της Simons άντεξε με το παραπάνω τις δυσκολίες της μέρας, ενώ οι πρωταγωνιστικές ορέξεις του κημπορντίστα Coen Janssen που βρέθηκε μέχρι κι ανάμεσα στο κοινό, μονοπώλησαν για κάποια λεπτά το ενδιαφέρον.
Setlist:
Edge of the blade/ A phantasmic parade/ The essence of silence/ Ascension-dream state Armageddon/ Unchain utopia/ Cry for the moon/ Sancta Terra/ Beyond the matrix/ Consign to oblivion
Στις 18:25, συνεχίζοντας στην Terra, έρχεται η σειρά των liverpoolians Anathema να εκτεθούν στο σκληρό φως της δύσκολης μέρας.
Όμως αυτοί έχουν εδώ και χρόνια αποφασίσει να ακολουθούν την εσωτερική τους φωνή, πέφτοντας στην αρένα όπως οι χριστιανοί στα λιοντάρια. Κάτω από έναν αδυσώπητο ήλιο και μπροστά σε ένα κοινό διαφορετικών διαθέσεων, οι Anathema δεν έστριψαν ούτε μια μοίρα από την πορεία που έχουν προδιαγράψει.
Με ακόμα ένα δύσκολο, συναυλιακά, άλμπουμ, μια νυχτερινή, βαθιά εσωτερικότητα που θα μπορούσε εύκολα να γελοιοποιήσει ακόμα και σπουδαίους μουσικούς, χωρίς πανό και dress code στη σκηνή, οι άγγλοι καταφέρνουν να απλώσουν στον στεγνό αέρα τη νοσταλγία τους, το σχηματοποιημένο μουσικό γονίδιο των τελευταίων χρόνων και να σημειώσουν άλλη μια νίκη που σίγουρα την αισθάνθηκαν πολύ περισσότερο αυτοί που απολαμβάνουν να τους παρακολουθούν.
Setlist:
Untouchable part 1/ Leaving it behind/ Endless ways/ The optimist/ Thin air/ Springfield/ Closer/ A simple mistake
Οι μετακινήσεις σημαντικής μάζας κόσμου οριακά πριν το τέλος του σετ των Anathema προς τα πάνω, είχαν να κάνουν με την εμφάνιση των Flogging Molly στη Vibe σκηνή, στις 19:25.
Σίγουρα η πιο ξένη, ηχητικά, επιλογή συγκριτικά με το πνεύμα της τρίτης μέρας του φεστιβάλ, οι Molly αναβιώνουν με απρόσμενη επιτυχία αυτό το χαρμάνι folkabilly, cowpunk και επικού ιρλανδικού ροκ που εύκολα μας φέρνει στο μυαλό ονόματα όπως οι τεράστιοι Pogues, The Men They Could n’t Hang, Big Country και Levellers.
Ο ηγέτης και ερμηνευτής τους, Dave King, όσο κι αν φαντάζει σήμερα απίστευτο, ήταν ο τραγουδιστής στους 3 πρώτους δίσκους των Fastway του Fast Eddie Clark, ενώ για ένα φεγγάρι είχε κυκλοφορήσει κι ένα άλμπουμ με τους hard rockers Katmandu.
Τελικά, το λιμάνι της μουσικής περιπλάνησης ήρθε αργά και απρόσμενα σε άλλα ηχητικά κύματα και ο King απολαμβάνει σήμερα μια ανέλπιστη δημοφιλία. Άλλωστε, όπως φάνηκε από την παρουσία και τις εκδηλώσεις του κοινού, οι Molly πέτυχαν στο ρόλο του εξωτερικού δολώματος και ταυτόχρονα έστησαν και ένα απόλυτα πετυχημένο irish pub rock party.
Setlist:
The hand of John L. Sullivan/ Swagger/ Selfish man/ Drunken lullabies/ The worst day since yesterday/ Requiem for a dying song/ Saints & sinners/ Life in a tenement square/ Float/ Tobacco island/ Crushed (Hostile nations)/ Salty dog/ Devil’s dance floor/ If I ever leave this world alive/ What’s left on the flag/ The seven deadly sins
Γρήγορη επιστροφή στην Terra για ακόμα μια συνάντηση του ελληνικού κοινού με τους Paradise Lost. Οι τύποι από το Leeds εμφανίζονται τυπικά μαυροντυμένοι και ευνοημένοι από τη δύση του ήλιου- είναι ήδη 20:40.
Οι Lost έχουν προνοήσει να ετοιμάσουν μια διαδρομή με πολλές αποχρώσεις και σίγουρες ,μάλλον, επιλογές. Το κοινό, αν και εμφανώς πεσμένο από την πολύωρη ταλαιπωρία της ζέστης απαντά έστω και περιστασιακά στις προκλήσεις του Holmes με τα δύο singles του “One Second” να έχουν μάλλον την πιο μαζική αποδοχή.
Απλώνοντας τις επιλογές μέχρι και τις μέρες του “Shades of God”, το γκρουπ ρίχνει το μεγαλύτερο βάρος στα “Draconian Times” και “The Plague Within”. Με σημαντικό σύμμαχο τον επιβλητικό ήχο και λίγα προηχογραφημένα, οι Lost έκαναν μια μελετημένη εμφάνιση με σχεδόν ιδανικές κατανομές στις εναλλαγές των διαθέσεων και μια κεκτημένη αυτάρκεια που τους έδινε πόντους.
Setlist:
No hope in sight/ Pity the sadness/ One second/ The enemy/ Faith divides us, death unites us/ As I die/ Hallowed land/ Return to the sun/ Embers fire/ Beneath broken earth/ Say just words/ The last time
Η συσσωρευμένη κούραση του κόσμου μπορούσε να περάσει στη λήθη μόνο από ένα απότομο πολιτισμικό σοκ, κι αυτό δεν ήταν πια πολύ μακριά, μερικά βήματα ψηλότερα, όσα ακριβώς χρειάζονταν για την επιστροφή στην Vibe σκηνή… Εκεί υπήρχε το ραντεβού με την ιστορία και το νέο μεγάλο κεφάλαιο των εμφανίσεων που θα μνημονεύονται για χρόνια.
Ακριβώς στις 21:45 οι καθιερωμένοι πια αστέρες του extreme,death, groove, thrash, modern metal ή όπως αλλιώς προτιμά ο καθένας, oι Γάλλοι Gojira αρχίζουν να αλώνουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους, μετατρέποντας σε λίγες στιγμές τους εξουθενωμένους θεατές σε φλεγόμενο κοινό.
Το γκρουπ είναι η απόλυτη φονική μηχανή, με εξωπραγματική απόδοση, κυρίαρχη σκηνική παρουσία, επίθεση με τραγούδια κατά ριπάς. Με βάση το ήδη ιστορικό “Magma” οι γάλλοι προσφέρουν στο κοινό στην απόλυτη διάσταση την ευκαιρία να παρακολουθήσει κάτι πραγματικά μεγάλο εν ζωή, την πιο κατάλληλη στιγμή.
Με μια ακρίβεια συντονισμών που αφήνει με το στόμα ανοιχτό, μια δύναμη πεντακάθαρη που αναδεικνύει τόσο την επιθετικότητα όσο και την εγκεφαλικότητα των συνθέσεων, με τα φώτα συντονισμένα στην πειθαρχημένη ακρότητα αλλά και συνοδευτικά πυροτεχνήματα, οι Gojira λιώνουν όλες τις αντιστάσεις και θριαμβεύουν.
Η αλήθεια των γάλλων είναι τόσο απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη που δεν σηκώνει πολυτέλειες ιδιωμάτων και προτιμήσεων: η αποθέωση είναι καθολική…
Μία ώρα και 15 λεπτά αργότερα, η συναυλιακή ιστορία της Μαλακάσας έχει ήδη αλλάξει. Οι Gojira, κόντρα στην αυστηρότητα του προγράμματος, επιστρέφουν για μια επιβλητική απόδοση του “Territory” των Sepultura.
Setlist:
Silvera/ Stranded/ L’ enfant sauvage/ Oroborus/ Toxic garbage island/ Vacuity/ The shooting star/ The cell/ Only pain/ Backbone/ The heaviest matter of the universe/ Remembrance/ Territory (Sepultura cover)
Στη μεγάλη σκηνή, έχουν ήδη ξεκινήσει οι Evanescence, μπροστά στο αυστηρά δικό τους κοινό που περίμενε από ώρα εκεί, εξασφαλίζοντας πιο άμεση οπτική επαφή με το γκρουπ.
Για περίπου μιάμιση ώρα, οι melodic rockers από το Little Rock του Arkansas πραγματοποιούν μια επαγγελματική εμφάνιση, με όλα τα δημοφιλή, δυνατά χαρτιά του παρελθόντος να ακούγονται ζωντανά και τη γνώριμη μορφή της Amy Lee να μονοπωλεί τα κοντινά στις μεγάλες οθόνες.
Setlist:
Everybody’ s fool/ What you want/ Going under/ The other side/ Lithium/ My heart is broken/ Your star/ Made of stone/ Haunted/ Weight of the world/ Say you will/ Whisper/ Call me when you ‘re sober/ Imaginary/ Bring me to life/ My immortal/ Disappear
Συνολικά, η τρίτη μέρα του φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε από τη θέληση και τις πολύ συνεπείς παρουσίες των πρωταγωνιστών στη σκηνή, κόντρα στον καύσωνα. Ο εξαιρετικός ήχος σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, ήταν σπουδαίος σύμμαχος σε αυτό και πρέπει να επισημανθεί.
Ο σχεδιασμός του προγράμματος των εμφανίσεων των γκρουπ ήταν επίσης αρκετά βολικός: αρκούσαν λίγα βιαστικά βήματα για να προλάβεις να δεις σχεδόν τα πάντα.
Σημαντικές ενστάσεις συνεχίζουν να προκαλούν οι τιμές των προϊόντων στο χώρο του φεστιβάλ: τρία ευρώ τα αναψυκτικά και ένα ευρώ τα μικρά νερά είναι μια προκλητική κλοπή απέναντι σε νέους ανθρώπους που βιώνουν μια άσχημη οικονομική κατάσταση διαρκείας και κάνουν θυσίες για να βρεθούν σε τέτοιες εκδηλώσεις. Και φυσικά, 25 ευρώ για ένα T-shirt ελάχιστοι θα δώσουν πια: η συγκεκριμένη πολιτική ζημιώνει τελικά και τα γκρουπ…
Κάπως έτσι ήταν η Κυριακή 2 Ιουλίου του 2017…
Ο ήλιος άνηκε αποκλειστικά στους δύο πρώτους δικούς μας εγχώριους ήρωες.
Και η νύχτα… ήταν η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Η νύχτα των γάλλων αιρετικών.
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
697 
