Όγδοο album για τους σουηδούς, που μετρούν δεκαοχτώ χρόνια άξιας παρουσίας στη metal σκηνή. Το “Illwill” διαδέχεται το (κατά πολλούς) αδύναμο συνθετικά “Moons & Mushrooms” και από ότι φαίνεται το συγκρότημα έχει και επίσημα πλέον αποφασίσει να αλλάξει την καλλιτεχνική του ρότα.
Ξεχάστε τις νωχελικές goth ελεγείες του “A Crimson Cosmos” ή του (αξεπέραστου) “Forever Autumn”. Οι LakeofTearsέχουν πάθει ότι και οι Sentenced στις τελευταίες τους κυκλοφορίες: βαρέθηκαν τη μονοδιάστατη μιζέρια και αποφάσισαν να την αναμείξουν με οργή και φυσικά rock μουσική! Τώρα το κατά πόσο αυτό θα ευχαριστήσει τους fan είναι σχετικό. Από τη μια υπάρχουν στιγμές που νομίζεις πως ακούς άλλο συγκρότημα, από την άλλη είναι εμφανές η διάθεση των LakeofTearsνα απαγκιστρωθούν από το παρελθόν τους, χωρίς όμως και να το απορρίπτουν. Προσωπικά μου λείπει η γλυκιά μελαγχολία που είχαν οι παλαιότερες δουλειές τους, η οποία κάνει την εμφάνισή της μονάχα στα “HouseoftheSettingSun”, “BehindtheGreenDoor” και το ομώνυμο. Ακόμη και το cd είναι χωρισμένο σε δύο ηχητικά στρατόπεδα. Ενώ κάποια τραγούδια λοξοκοιτάζουν τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες του σχήματος, τα υπόλοιπα κλείνουν ερμητικά τα μάτια και παίρνουν φόρα για να πάνε μπροστά. Το δυστύχημα είναι πως σε περιπτώσεις κουτουλάνε στον τοίχο από την ορμή που έχουν και το αποτέλεσμα είναι σκόρπια κομμάτια από καλές ιδέες. Η αλλαγή μουσικής πλεύσης πάντως είχε ξεκινήσει από το “Blackbrick Road” του 2004, απλώς τώρα κορυφώνεται, μιας και έχουμε να κάνουμε μακράν με τον πιο heavy δίσκο της μπάντας. Ανάμεικτα τα συναισθήματά μου για αυτό το album, καθώς δηλώνω λάτρης των LakeofTears και το “Illwill” δεν είναι αυτό που αποζητούσα από τους σουηδούς, αλλά καταλαβαίνω την ανάγκη τους να εξελιχθούν και να αναπλάσουν τους μουσικούς ορίζοντές τους. Ο τελικός κριτής θα είναι όπως πάντα ο χρόνος, αν και κάτι μου λέει πως άπαξ και δε βρουν οι ίδιοι τι ακριβώς θέλουν να κάνουν, δεν το βλέπω να τους μένει και πολύς…
672 
