Agnostic Front, Last Hope (26/6/2017) MODU

Όταν έφτασα καταϊδρωμένος (Αθήνα είσαι καμίνι) στις δέκα παρά είκοσι περίπου στο MODU, οι Last Hope είχαν μόλις ξεκινήσει.

Ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος και το κοινό ζεσταμένο. Πρώτο τραγούδι που θυμάμαι ήταν το “Majority of One” μέσα από το “Chain Reaction” του 2016 και ερμήνευσαν δείγματα από το μεγαλύτερο μέρος του δισκογραφικού τους παρελθόντος, ”Alive”  και “Fuck Police” μερικά εξ αυτών. Οι Βούλγαροι έδειξαν μεγάλο ενθουσιασμό στη σκηνή.

Ο τραγουδιστής συνεχώς μας προέτρεπε να ξεκινήσουμε τα circle pits, προτροπή που έβρισκε άμεση ανταπόκριση κυρίως από όσους ήταν μπροστά. Η μπάντα ταίριαζε αρκετά με τους headliners και αποδείχτηκε ιδανικό “ορεκτικό”.

Δέκα και πέντε θα χαιρετήσουν οι Last Hope και μισή ώρα αργότερα θα σερβιριστεί το κυρίως πιάτο. Πρώτος θα βγει ο Vinnie Stigma, κιθαρίστας των Agnostic Front,  και θα μας χαιρετίσει με τα χέρια στη μέση και χαρακτηριστικές γκριμάτσες. Τελευταίος θα βγει ο Roger Miret και θα κηρύξει την έναρξη του set ζητώντας ακόμα πιο απαιτητικά να ενταθούν τα circle pits.

Στο πρώτο τραγούδι υπήρξαν κάποια θεματάκια με τον μικρόφωνο του, τα οποία όμως ξεπεράστηκαν άμεσα.  “Dead To Me”, “My Life My Way”, “Police Violence”  και το ασφυκτικά γεμάτο MODU (στο οποίο πρέπει να δώσουμε τα εύσημα για τον εξαιρετικό εξαερισμό, μπράβο MODU) χτυπιέται στο ρυθμό των πρωτοπόρων του New York Hardcore. “Only In America”, “Old New York” και χαμούλης στο εμβληματικό “For My Family”.

Η μπάντα δίνει αυτό ακριβώς που περίμενε κάθε fan της. Αγνή hardcore punk ενέργεια και μπόλικη διάθεση, χωρίς πολλά φρου φρου κι αρώματα. Ο Stigma μας δείχνει συχνά πυκνά το πίσω μέρος της κιθάρας του που γράφει το όνομα του, σηκώνοντας την ψηλά όπως ο Ραφίκι τον Σίμπα (καθόλου punk παρομοίωση).

Ο Miret “φτύνει” τους στίχους χαρακτηριστικά και αλωνίζει τη σκηνή (νταξ, λέμε και καμιά υπερβολή, το stage δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από την κουζίνα μου), και ένας cameraman που εμφανιζόταν σποραδικά, μας τραβάει βίντεο όσο χοροπηδάμε και “πλακωνόμαστε”.

Συνέχεια με “Victim in Pain”, “Your Mistake” και με το που ξεκινάει ο τραγουδιστής να λέει “From the East Coast to the West Coast” όλοι οι παρευρισκόμενοι ενώνουμε τα λαρύγγια μας με το δικό του για να ουρλιάξουμε το “Gotta Go”. Μετά το “Crucified”, τα μεσαία δάχτυλα της μπάντας και πολλών του κοινού θα υψωθούν στο “Police State” προς τιμήν του Rudy Giuliani, πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης, ο οποίος είναι γνωστός για τα βάρβαρα μέσα καταστολής και την αστυνομική βία που επέτρεψε κατά τη θητεία του. Μάθημα Ισπανικών με το “A Mi Manera” και μπαίνουμε στην τελική ευθεία με τα “Take Me Back” και “Addicted”.

Οι New Yorkers θα κλείσουν ιδανικά τη βραδιά με το “Blitzkrieg Bop” των Ramones, μία ώρα ακριβώς μετά το πρώτο τραγούδι. Νομίζω πως δεν υπάρχει κάποιος που να έφυγε δυσαρεστημένος από το live. Ενδεικτική ήταν η εικόνα ενός συνσυναυλιαζόμενου στο μετρό, ο οποίος φτιάχνοντας μικρές λιμνούλες ιδρώτα όπου στεκόταν, προσπαθούσε επί τρία λεπτά να με ρωτήσει κάτι μην μπορώντας να ελέγξει το λαχάνιασμα του.

 Οι Last Hope τα έδωσαν όλα ζεσταίνοντας το κοινό, και οι Agnostic Front κάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος του παρελθόντος τους, από το “Victim In Pain” του 1984 μέχρι το “The American Dream Died” του παραπροηγούμενου έτους, και έδειξαν γιατί μετά από 35 χρόνια συνεχούς δισκογραφικής και συναυλιακής παρουσίας παραμένουν ζωντανοί και ακμαίοι σε ένα μουσικό χώρο που τα περισσότερα συγκροτήματα δεν άντεξαν πολύ.

Φωτογραφία: Γιώργος Αργυρόπουλος