Houston λαμβάνει;
Δικοί σας είναι οι Venomous Maximus; Ναι, ξέρω δεν έχουν καμιά σχέση με το διαστημικό σταθμό, αλλά αυτές οι δυο εισαγωγές που κόβουν στα δύο τρόπον τινά, το album είναι λίγο εξωπλανητικές και δεν καταλαβαίνω για πιο λόγο επιλέχθηκαν για να βρίσκονται στο δίσκο.
Το τρίτο album των Αμερικανών doomsters (το occult είναι κάτι γενικότερο κι ας αρχίσουμε να το καταργούμε) Venomous Maximus, ξεκινάει με μια εισαγωγή ηλεκτρονικού χαρακτήρα για να μπει στο ψητό με το “Spellbound”. Ένα doom κομμάτι με αισθητή goth αισθητική και με τα απόκοσμα φωνητικά του κυρίου Higgins να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, βαθιά χωμένα σε μελωδίες που αν τους αφαιρέσεις τα effects τις πουλάς άνετα στους Kaiser Chiefs. Εν συνεχεία, η μπαλάντα “All of My Dreams” (κάτι παραφωνιούλες ας τις παραβλέψουμε προς το παρόν) με τις ακουστικές κιθάρες τους να υφαίνουν έναν dark neofolk ιστό για να μας βάλουν σε μια δεύτερη εισαγωγή, ίδια με την πρώτη. Κόβει τη φόρα σου, ρε παιδί μου! Γιατί να είναι εκεί; ΓΙΑΤΙ;
Στη συνέχεια, τα “Endless” και “Pray for me” φέρνουν στο νου της επικές στιγμές των Bathory και στη συνέχεια του δίσκου φαίνονται εμφανέστατα επιρροές από Pentagram, Mercyful Fate και μια σύμπνοια με μεταγενέστερους ριβαϊβαλιστές σαν τους In Solitude, αλλά και πιο heavy rock πινελιές που ενδεχομένως διαμορφώνουν την μουσική προσωπικότητα των VM.
Η παραγωγή είναι επιτηδευμένα βρώμικη και ρετρό, κάτι που πιστεύω σαμποτάρει κάποιες όμορφες στιγμές του album, που επίσης ακούγεται σαν να έγινε στα πεταχτά, με ευδιάκριτα φάλτσα και κακοφωνίες να γίνονται εύκολα αντιληπτά. Δεν ξέρω αν έγινε και αυτό επίτηδες, όμως με κάνει να μην μπορώ να ανεχτώ τον ήχο για πολύ. Είναι σαν να προσπαθείς να σκουπίσεις τη σκόνη κάτω από το χαλί!
Ως χρυσή μετριότητα μόνο μπορεί να περιγραφεί το τρίτο πόνημα των Αμερικανών Venomous Maximus, τους οποίους αρκετοί περίμεναν να τους εκπλήξουν, με target group τους mujahedin του doom ήχου των αρχών του ’80.
Οι άλλοι τζάμπα θα προσπαθείτε να σας αρέσει!
534 
