Ναι λοιπόν, τα blues είναι ξανά στο προσκήνιο!
Η επανεμφάνισή τους την τελευταία δεκαετία, ήρθε σαν το πλήρωμα του χρόνου, ως νομοτέλεια. Οι καλλιτέχνες στράφηκαν ποικιλοτρόπως στα υλικά των blues – πατριαρχών, πειραματίστηκαν με τον ήχο τους και η “μπλε νότα” διάνοιξε, για άλλη μια φορά, μουσικούς ορίζοντες.
Έτσι έρχονται και οι Pristine, μια εξαιρετική blues – rock μπάντα από τη Νορβηγία, που μετά τις πολύ επιτυχημένες δουλειές τους στις αρχές της δεκαετίας (“Detoxing” – 2011, “No Regret” – 2013) και συμμετοχές τους σε μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, ν’ ανοίγουν ήχηρά ονόματα (όπως Blues Pills, White Miles), υπέγραψαν πέρυσι με τη Nuclear Blast Records, αμέσως μετά το εξαιρετικό “Reboot” (2016), που αποδείχτηκε το εισητήριο τους για περεταίρω αναγνώριση.
Ακριβώς ενάμισυ χρόνο αργότερα από την κυκλοφορία του “Reboot” έρχεται ένα ύπουλο και με ακρίβεια χτύπημα, από τους Pristine για τους φίλους της blues – rock, το “Ninja”! Καθηλωτικό, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ακρόασης, με την frontwoman τους, Heidi Solheim, να βρίσκεται σε φοεβερό οίστρο όσον αφορά τη σύνθεση, τη στιχουργική και τις ερμηνευτικές της επιδόσεις, χρησιμοποιώντας ατόφια – παραδοσιακά blues, rock και soul υλικά, σε μια πεντακάθαρη, αψεγάδιαστη και κρυστάλλινη παραγωγή.
Αυτό που περιμένεις από τα blues είναι να “μιλήσουν” σ’ όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητά σου και το “Ninja” ανταποκρίνεται πλήρως σ’ αυτή τη φαινομενικά απλή, αλλά κατ’ ουσία δύσκολη αποστολή. Από το πρώτο κιόλας track το “You are the One”, ο κλασικός ήχος blues- rock ήχος των 70s μας διαπερνά πιο φρέσκος από ποτέ και τα εξαιρετικά φωνητικά της Heidi δένουν άψογα με τα δυνατά και καθαρά κιθαριστικά ρυθμικά όπως επίσης και με το Hammond που συμπληρώνει το ευδιάθετο μοτίβο.
Το “Sophia” διαπνέεται από μια πιο ambient και ίσως soul γκρούβα, με τα επιτηδευμένα φάλτσα στα φωνητικά να ανεβάζουν σταδιακά τους τόνους, οι οποίοι κατακρημνίζονται απότομα στο “The Perfect Crime”, ίσως το πλέον απολαυστικό θέμα του album. 6 λεπτά από μια καθηλωτική μπαλάντα, μια εξαιρετική μπλουζιά που θα ζήλευε ακόμα κι ο Jeff Beck, όπου κυριαρχεί απόλυτα το αέρινο παίξιμο του κιθαρίστα Espen Elverum Jakobsen, με την Heidi να συνθέτει ένα απόλυτα βιωματικό θέμα (όπως έχει δηλώσει η ίδια) και να το ερμηνεύει απαράμιλλα κλιμακώνοντας τον συναισθηματισμό της μέχρι το τέλος.
Τα “The Rebel Song” και “Ninja” αποδίδουν μια πιο ψυχεδελική διάσταση στο όλο εγχείρημα, δίχως όμως να χάνεται η αμεσότητα (λόγω των στίχων κυρίως) και η αισιόδοξη προοπτική του όλου album, ενώ το “Jekyll & Hyde” κρύβει ένα πιο εσωτερικό και σκοτεινό χαρακτήρα αφού αντικατοπτρίζει μια μάχη με καλά κρυμμένα μυστικά του βαθύτερου “εγώ”, με τα φωνητικά σε και τις minimal – μα άψογα τεχνικά κιθάρες, ν’ απογειώνουν το 7λεπτο αυτό θέμα.
Όσο κι αν προσπάθησα δε μπόρεσα βρω κάποιο εμφανές ψεγάδι στο “Ninja”, για το λόγο ότι με συνεπήρε ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία που διαχέεται σ’ όλο το album (ακόμα και στις πιο συναισθηματικές στιγμές του η Heidi Solheim επιδιώκει την κάθαρση), χωρίς υπερβολές, φανφάρες και περιττό show off, μέσα από μια αρτιότατη blues – rock παραγωγή.
692 
