Για χρόνια είχα την εξής απορία – και λέω είχα γιατί πλέον δεν τη θεωρώ απορία αλλά ένα απ’ τα γλυκά μυστήρια της ζωής, που καλό είναι να μένουν αναπάντητα και ανέγγιχτα: Ποιο θα πρέπει να θεωρώ καλύτερο μουσικό άλμπουμ; Αυτό που θα με κερδίσει αμέσως από τις πρώτες νότες του ή εκείνο που θα φωλιάσει στην καρδιά μου σιγά σιγά, όλο και περισσότερο, με κάθε άκουσμά του;
Και αν και -όπως ίσως καταλάβατε- δεν βρήκα ακριβώς την απάντηση, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι πάντα έβρισκα πιο γοητευτικό το πρώτο ενδεχόμενο σε σχέση με το δεύτερο. Ίσως διότι σαν χαρακτήρας είμαι πολύ παρορμητική και διαισθητική ή ίσως διότι πιστεύω ότι η μουσική μοιάζει πολύ με τον έρωτα και ο πραγματικός έρωτας για μένα μπορεί να είναι μόνο κεραυνοβόλος (ενώ η αγάπη είναι άλλο φρούτο, ωριμάζει πιο αργά και σταθερά).
Κάπως έτσι “έπεσε” πάνω στ’ αυτιά μου και το “Dust Bowl”. Σαν κεραυνοβόλος έρωτας, από τις πρώτες κιόλας νότες του. Δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για τον κ. JOE BONAMASSA. Δεν νομίζω ότι τις έχει ανάγκη… Το παίξιμό του και γενικότερα οι μουσικές του μιλάνε καλύτερα γι’ αυτόν απ’ οποιοδήποτε βιογραφικό του. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι από το 2001 ο κ. Joe διαγράφει επιτυχώς μέχρι σήμερα μια ανοδική, σταθερή πορεία 10 χρόνων και πολλά ιερά τέρατα της μουσικής σκηνής, ανάμεσά τους και ο B.B. KING, πιστεύουν ακράδαντα σ’ αυτόν και το ταλέντο του (αρκεί να πούμε ότι άνοιγε συναυλίες του τελευταίου σε ηλικία μόλις 12 χρόνων).
Όλα τα άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει, συμπεριλαμβανομένου και του “Black Rock” (2010) είναι μοναδικά, εμπνευσμένα και σίγουρα έχουν πολλά να πουν. Το “Dust Bowl” όμως είναι κάτι special. Σπάνια έχω την ευκαιρία να απολαύσω ένα άλμπουμ με τόση εντιμότητα, ειλικρίνεια και πάνω απ’ όλα ΨΥΧΗ! Ένα άλμπουμ που θυμίζει έντονα τις εποχές όταν ακόμα οι μουσικοί έπαιζαν για τη “φανέλα” και όχι για το γεμάτο πορτοφόλι και τα εξώφυλλα… Και πόσο συχνά, αλήθεια, έχω την ευκαιρία να πω μετά βεβαιότητας ότι ΟΛΑ τα κομμάτια ενός άλμπουμ δικαιολογούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ύπαρξή τους και αξίζει (αν όχι επιβάλλεται) πραγματικά να ακουστούν; Σπανιότατα! Σε όλο αυτό το εγκώμιο προσθέστε τώρα τρεις σπουδαίες συμμετοχές, του τεράστιου GLENN HUGHES (η φωνή του οποίου προκαλεί ακόμα ανατριχίλες και ακούγεται καλύτερη από ποτέ!) σε μια διασκευή του “Heartbreaker” των FREE και των ζωντανών μύθων VINCE GILL και JOHN HIATT στα κομμάτια “Sweet Rowena” και “Tennesse Plates”, καθώς και μια πιο bluesy εκδοχή του τραγουδιού της BARBRA STREISAND “Prisoner” από την κλασική ταινία του 1978 “Eyes of Laura Mars” και έχετε ένα άλμπουμ που πολλοί θα ζήλευαν αλλά λίγοι θα μπορέσουν ποτέ να κάνουν πραγματικότητα. Γιατί; Διότι η πραγματικά καλή μουσική, εκτός από ταλέντο, που πολλοί αναγνωρίζουμε και αρκετοί διαθέτουν, χρειάζεται και κάτι άλλο, που λίγοι συναντάμε και ακόμα λιγότεροι… κουβαλάνε. Balls! (Το ξέρω ότι στα ελληνικά ακούγεται καλύτερα αλλά ένεκα η λογοκρισία αφήνω τη μετάφραση σ’ εσάς…) Τέλος, αλλά όχι τελευταία, η αψεγάδιαστη παραγωγή ανήκει στον κ. Kevin “Caveman” Shirley (Journey, Led Zeppelin, Aerosmith). Χρειάζεται να πω κι άλλα;..
Σοφία Ρεντούμη
462 
