Τρία χρόνια μετά το (πάρα) πολύ καλό “Savage Gold”, οι black metallers Tombs επανέρχονται στο προσκήνιο και διατηρούν επάξια το καλό τους όνομα.
Το “The Grand Annihilation” έχει να διαδεχθεί μια αρκετά καλή συνθετική κληρονομιά και, για τον γράφοντα, καταφέρνει να σταθεί γερά δίπλα από τον προκάτοχό του και να καθιερώσει τους Tombs στις συνειδήσεις όσων δηλώνουν λάτρεις του ατμοσφαιρικού ακραίου ήχου.
Κλείνοντας παράλληλα δέκα χρόνια ως συγκρότημα, φροντίζουν να αναδείξουν τον κατασταλαγμένο (πλέον) ήχο τους, παραδίδοντας μια ακόμη εξαιρετική δουλειά, η οποία δεν περιορίζεται μονάχα στα όρια του black metal, μιας κι ο ακροατής θα βρεθεί αντιμέτωπος με post περάσματα, doom πινελιές, goth αναζητήσεις, όπως και με μια sludge αισθητική, η οποία ταιριάζει γάντι με το απόκοσμο και χαοτικό feeling του δίσκου.
Με παραγωγή που τσακίζει κόκκαλα και ρυθμικά που σε παρασέρνουν στο διάβα τους (είτε γρήγορα, είτα αργά), δε γίνεται να μην ερωτευτείς τη μαυρίλα που αποπνέει το εν λόγω album. Κι άπαξ και δε σου γεμίσει το μάτι το εναρκτήριο “Black Sun Horizon”, έρχεται ευθύς αμέσως το ταξιδιάρικο “Cold”, το καταιγιστικά υπέροχο “Old Wounds” και το έπος “November Wolves”, να σε πείσουν για το ποιόν του δίσκου. Στα όρια του goth (με μια Moonspell υφή) σκάει το “Underneath” και σε λυτρώνει πρόσκαιρα από την σκοτεινή άβυσσο, με το εφτάλεπτο “Way of the Storm” να σε επαναφέρει στη μαυρομεταλλική τάξη!
Τραχύ και βαρβάτο το “Shadows at the End of the World”, σε προκαλεί να κοιτάξεις κατάματα το επερχόμενο τέλος, ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ιντερλούδιο “Walk With Me in Nightmares”, απόκοσμα σαγηνευτικό το “Saturnalian”, ενώ το “Temple of Mars” κλείνει δυναμικά αυτό το 48λεπτο λυτρωτικό ταξίδι, καθιστώντας σαφές πως οι Tombs έχουν αρκετά ακόμη να δώσουν συνθετικά.
Το “The Grand Annihilation” είναι ένα album που οφείλει να βγει παραέξω και να ακουστεί, διότι πραγματικά το αξίζει, ενώ οι Tombs συνολικά, αντικατοπτρίζουν την ομορφότερη μουσική καταχνιά που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια.
635 
