Μπορεί οι Nickelback να αποτελούν ένα “love or hate” σχήμα, η επιτυχία τους όμως, σίγουρα κλείνει αρκετά στόματα.
Διότι, ακόμη και τώρα που δεν έχουν την εμπορική απήχηση που είχαν στα mid ‘00s, γεμίζουν στάδια. Δισκογραφικά πάντως, οι δυο τελευταίες δουλειές τους, δεν ήταν οι αναμενόμενες. Για τον γράφοντα, αυτό που “έφαγε” το συγκρότημα τα τελευταία χρόνια, ήταν η εμμονή στο να συνδυάσουν σε κάθε album τους την εμπορική χροιά τους, με την ανάγκη τους παράγουν και τη μουσική που τους αρέσει, κάτι που δημιουργούσε ασαφείς ισορροπίες στο τελικό αποτέλεσμα.
Όπως και να έχει, για το “Feed the Machine”, οι Nickelback διατυμπάνισαν πως η ζυγαριά έγειρε προς την πιο heavy rock πλευρά τους, κάτι που επιβεβαίωσε το ομώνυμο τραγούδι, που ανοίγει το album κι αποτέλεσε και τον προπομπό του, αλλά αναίρεσε προς στιγμήν το δεύτερο single, “Song of Fire”, ένα παντελώς radio friendly άσμα, το οποίο δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Έχοντας λοιπόν αυτά τα δυο δείγματα, έβαλα να παίξει το CD…
Το προαναφερθέν “Feed the Machine”, δείχνει την άρτια κιθαριστική τεχνική της μπάντας, η οποία φλερτάρει αρκετά με τον δρόμο που έχουν πάρει οι Alter Bridge και οι Shinedown. Στα ίδια χνάρια βαδίζει και το “Coin for the Ferryman”, δίνοντας ελπίδες για τη συνέχεια. Το “Song of Fire” είναι η πρώτη (πιο) εμπορική στιγμή, με το “Must Be Nice” που ακολουθεί να φαντάζει σαν το ξαδερφάκι του “Get ‘Em Up”, τουτέστιν groovy και κατάλληλο για να το ακούσεις σε κάποιο μαγαζί, υπό τη συνοδεία μπίρας.
Δεύτερο easy listening κομμάτι (κι εν δυνάμει single) το “After the Rain”, το οποίο αν έβγαινε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, λογικά θα το έπαιζε όλη μέρα το ραδιόφωνο. Το “For the River” επαναφέρει την πιο rock χροιά της μπάντας, με το σκορ να διαμορφώνεται υπέρ των καλών στιγμών, δίχως όμως να γίνεται κι απόλυτα σαφής κάποια αλλαγή πλεύσης σε εποχές “The Long Road” ή “Dark Horse”, για παράδειγμα. Ενδιαφέρον το μπαλαντοειδές “Home”, αλλά ως εκεί, σε αντίθεση με το “The Betrayal (Act III)”, το οποίο αποτελεί μια από τις heavy συνθέσεις των Nickelback στην καριέρα τους και σίγουρα θα ήθελα περισσότερες σαν κι αυτή στο album.
Το “Silent Majority” δεν έχει τη φόρα του προηγούμενου τραγουδιού, αλλά αποτελεί μια γνώριμη συνταγή για το συγκρότημα, στο κλασικό στιχουργικό ύφος “σηκωθείτε επιτέλους από τις καρέκλες σας κι επαναστατήστε”. Όχι κακό, αλλά εντάξει, το έχουμε ξανακούσει σε άλλες μορφές από τους ίδιους τους Nickelback…
Ανεπίσημα, το “Feed the Machine” θα κλείσει με το “Everything We’re Together”, με τις ελπίδες για μια στροφή στις πιο δυναμικές (τρόπον τινά) εκφάνσεις του group να διαλύονται. Επίσημα, το album θα τελειώσει με το instrumental “The Betrayal (Act I)”.
Εν τέλει, οι Nickelback, κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που όντως είναι καλύτερος από τους δυο προηγούμενους, αλλά σίγουρα δεν ισχύουν οι δηλώσεις περί επιστροφής στον ήχο που τους ανέδειξε, ενώ λείπει το μεγάλο hit που θα τους ξαναέβαζε σε τροχιά επανάκτησης των ερτζιανών. Δε λέω, κομμάτια όπως “Feed the Machine”, “Coin for the Ferryman” και “The Betrayal (Act III)”, δίνουν ελπίδες, αλλά εντάξει, δε νομίζω πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που να κρατάνε κάποιο μεγάλο καλάθι.
654 
