Μπορεί να μην κερδίζουν grammy και βραβεία πωλήσεων, όμως οι Καλιφορνέζοι είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά συγκροτήματα του κόσμου. Κι αυτό συνεχίζουν να κάνουν και στο “Life is good”. Σε διασκεδάζουν!
Το “Life is good” είναι το έκτο ολοκληρωμένο album των Flogging Molly και μας έρχεται 6 χρόνια μετά το όμορφο “Speed of Darkness”, μέσω άλλης εταιρίας τώρα (Spinefarm) και με άλλον παραγωγό, τον Joe Chicarelli (My Morning Jacket, Counting Crows κ.α.).
Οι Flogging Molly μετακινούνται όλο και περισσότερο μακριά από το κλασικώς εννοούμενο punk και όλο πιο κοντά στη folk πλευρά τους, και κοντύτερα στον Bruce Springsteen, ο οποίος φαίνεται να έχει επηρεάσει πολύ την celtic rock σκηνή (βλ. Dropkick Murphys) την τελευταία δεκαετία.
Ξεκινώντας το album προσφέρει ένα διαμάντι της folk μουσικής, με μια μικρή κατακραυγή του Dave King προς το Στέμμα στο “There’s nothing left pt.1” (“Dear Majesty, I Kneel at your feet, though my heart tells me I am wrong, for I am my own man and these are my needs and without them your sovereign will be lost…”) και συνεχίζει με το πρώτο single “The Hand of John L. Sullivan” που επιταχύνει το ρυθμό. Αρχίζοντας το “Welcome to Adamstown” μου φαίνεται πως θα ακούσω το “Come on, Eileen” των Dexy’s Midnight Runners, στο “Reptiles (We Woke Up)” θα καταλάβετε γιατί ανάφερα παραπάνω το ΑΦΕΝΤΙΚΟ, το “The Days we’ve yet to meet” είναι ίσως η πιο χορευτική στιγμή του δίσκου και το βιολί στην αρχή του ομώνυμου κομματιού με ανατριχιάζει, δημιουργώντας άλλη μια δυνατή folk στιγμή.
Μπαλάντα για αναπτήρες (με την καλή έννοια) το ναυτικό “The Last Serenade (Sailors and Fishermen)”, κλασικό κομμάτι Flogging Molly το “Guns of Jericho”, το “Crushed (Hostile Nations)” είναι η πιο δυναμική στιγμή του album, το “Hope” ρίχνει και πάλι το ρυθμό, o οποίος ανεβαίνει και πάλι στο εξαίσιο “The Bride Wore Black”, για να τελειώσουν με το γεμάτο υποσχέσεις “Until We meet again”.
Ένας ακόμη δίσκος που έχει σκοπό να σε κάνει να κουνηθείς, να παρτάρεις, να ξεχάσεις τα προβλήματα σου, ρε αδερφέ. Μην περιμένεις κάποιον από τους δίσκους της χρονιάς, αλλά αν είσαι φίλος της ιρλανδέζικης μουσικής κουλτούρας, όπως αυτή καθρεπτίζεται μέσω της rock, τότε θα πιεις πολλές μαύρες μπίρες ακούγοντας και θα πιάσεις τον εαυτό σου μεθυσμένο να σιγοτραγουδάει το “λάι λάι λαί” στο “The Days we’ve yet to meet”.
Θα τους δούμε στο Rockwave Festival σύντομα! Όποιος δεν τους έχει δει να μην χάσει την ευκαιρία και να έχει λεφτά για μπίρες, ξέρω εγώ και ξέρω!
651 
