Αν ο τίτλος σας παραπέμπει στον Leonard Cohen, hold that thought όπως λένε και στο χωριό μου!
Το όμορφο ασπρόμαυρο εξώφυλλο δίνει έναν σκοτεινό και ατμοσφαιρικά βαρύ τόνο που αν μη τι άλλο ταιριάζει και στο περιεχόμενο του ντεμπούτου των Me and that Man.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή. Ο Adam Darski, γνωστός στους κάφρους ως Nergal, μπροστάρης των τεράστιων Behemoth (τον οποίο ευτυχώς λυπήθηκε η επάρατη νόσος) αποφάσισε να αφήσει για λίγο το black metal και μπήκε στο στούντιο με τον συνεργάτη του John Porter, έναν 66χρονο αγγλικής καταγωγής τραγουδοποιό και μαζί δημιουργούν κάτι όμορφο.
Ψάχνοντας στα σκοτεινά λημέρια της καρδιάς τους, προσφέρουν ζοφερή country/ blues/ folk (πες το και americana) μουσική για φίλους των Nick Cave (υπάρχει παντού το πνεύμα του), Leonard Cohen (η ερωτική του απαισιοδοξία βρώμισε το album αυτό), Johnny Cash (για τη μαγκιά που βγάζουν), New Model Army (ιδιαίτερα στις πιο folk 80s στιγμές τους) και King Dude (άκου τον απλά και θα καταλάβεις).
Ένας ύμνος για το ξεκίνημα με τίτλο “My Church is black”, δείχνει πως ο Nergal συνεχίζει στιχουργικά να ασχολείται με τα ίδια πράγματα που ασχολείται και στους Behemoth και με έναν τρόπο που συναντάται και στις δουλειές του King Dude. Μπορώ να πω μάλιστα πως οι χροιές τους ταιριάζουν.
Στο “Nightride” βγαίνει μια Willie Nelson μυρωδιά με την γεμάτη φωνή του βετεράνου John Porter, ενώ το “On The Road” είναι ένα κομμάτι που θα αγαπούσε πολύ ο Dan Auerbach των Black Keys.
Το “Cross My Heart and Hope to Die” επιστρέφει στην δραματική φωλιά του Nick Cave και η παιδική χορωδία στο τέλος του είναι χάρμα, το “Better The Devil I Know” με ένα βιολί που μου θυμίζει παλιές εποχές των New Model Army και αιθέρια γυναικεία φωνητικά να παρεμβάλλονται κατά τη διάρκεια του. Μια όμορφη μπαλάντα εμφανίζεται στα σχεδόν 4 λεπτά του “Of Sirens, Vampires and Lovers”, τo “Magdalene” είναι το πιο Nick Cave κομμάτι του δίσκου και το “Love & Death” αγριεύει λίγο τα πράγματα με φωνητικά που τυλίγονται από απόγνωση. Ένα ακόμη cowboy song το “One Day”, “Shaman Blues” με Mississipi Blues συναίσθημα, το “Voodoo Queen” έχει μια psychobilly ενέργεια, κάτι από παλιό Bruce Springsteen στο “Gotta get out of this place” και το “Songs of love and death” τελειώνει με μια ακόμη σπαραχτική μπαλάντα (“Ain’t much loving”) με τους δυο καλλιτέχνες να κάνουν ένα εξαιρετικό ντουέτο.
Η παραγωγή είναι όσο δυναμική χρειάζεται και όπου χρειάζεται, φανερώνοντας την εμπειρία του John Porter στον ήχο και ο δίσκος δεν το παρακάνει σε καμιά του έκφανση. Όσο μαυρίλα χρειάζεται, όσο blues χρειάζεται, όσο country και όσο folk μας παίρνει, σε έναν δίσκο που μάλλον θα σκότωνε ο Mark Lanegan για να συμμετάσχει. Από τις καλύτερες στιγμές του 2017 ως τώρα και σίγουρα αξίζει να το αποκτήσει ακόμα και αν δεν είσαι μεγάλος fan του ήχου. Σίγουρα, θα έχεις λυπηθεί τόσο σε κάποια φάση της ζωής σου ώστε να μπορέσεις να ταυτιστείς με κάποια στιγμή αυτού του αριστουργήματος, αν όχι με ολόκληρο.
Βάζω τα μαύρα μου με το ριγωτό μου γιλέκο, βάζω ένα κομμάτι καπνό στο στόμα και βεβαιώνομαι πως έχω μαζί τις καρφίτσες για το βουντού. Μην ξεχάσω όταν μπω στο σκονισμένο μου Taunus να βάλω Me And That Man να ακούγεται. Σίγουρα, όλοι οι βακέρος στο Τέξας θα κάνουν πέρα τα κοπάδια τους για να περάσω.
Κάντε χώρο στη τελική λίστα της χρονιάς, αδέρφια!
717 
