Μερικές φορές, τα “ξεκάρφωτα” είναι και τα καλύτερα.
Ο λόγος αυτής της αναφοράς αφορά έναν καλλιτέχνη τον οποίο πέτυχα στην τυχαιότητα της αρχικής σελίδας του facebook (καλώς ή κακώς το νούμερο ένα διαδικτυακό εργαλείο τη σήμερον), σε ένα από αυτά τα post που ονόμασα ανωτέρω ως “ξεκάρφωτα”. Ανοίγοντας το video, αντίκρισα ένα από τα άπειρα (πλέον) ταλέντα της ηλεκτρικής κιθάρας, ένα ιταλόπαιδο που είναι ερωτευμένο με την χορδοφέρουσα θεά του, το οποίο εκτελούσε μια σύνθεσή του. Κεραυνοβολήθηκα από την εκτελεστική του δεινότητα και μετά από μερικές επαφές, αποφάσισα να κάνω μια αναφορά στην debut ολοκληρωμένη solo δουλειά του, το “The Seed Of Life”.
Εκτελεστικώς ο Claudio είναι αναμενόμενα εξωφρενικά καλός παίχτης. Τρομερή ακρίβεια σε κάθε νότα, μελωδικότατος, είναι ικανός να μετουσιώσει κάθε πιθανή ιδέα που σκαρφίζεται ο εγκέφαλός του σε riff και solos με απολύτως περφεξιονιστική άποψη, με πολλές διακριτές επιρροές (από Dragonforce-ικές μέχρι soloθρυλικές Satriani / Vai / “συμπλήρωσε όποιον θέλεις”). Αυτό βέβαια το περιμένεις από κάθε ανάλογο καλλιτέχνη αλλά η διαφορά είναι ότι ο ιταλός εκτός από καλός μουσικός είναι και έξοχος τραγουδοποιός. Αφλύαρες συνθέσεις που διανθίζονται πλουραλιστικά από τις μελωδικές φράσεις του, ολοκληρωμένες με αρχή, μέση και τέλος, με αποτέλεσμα έναν απολαυστικό instrumental κιθαριστικό δίσκο.
Το “The Seed Of Life” ανήκει στο τεχνοκρατικό / φουτουριστικό progressive metal, και έχει πολλές αρτίστικες “κορυφές”. Τρομερά τα “A New Run” και “The Divine Battlecry”, με soundtrackική υφή (τέλεια παραγωγή, εφάμιλλη των studio hollywood-ιανών παραγωγών) χωρίς να υπολείπεται καμιά σύνθεση έναντι άλλης, μαγευτικές στιγμές σε κομμάτια όπως το μαγευτικό κελτικόφρονο “Breathe to be Free”, τα έξοχα, κατ’ ευθείαν από τα 80’s U.S. hard rock σπλάχνα του Joe Satriani “Joy of Perspective” και “All About That Day” (καταπληκτικό, από τα καλύτερα κιθαριστικά θέματα που άκουσα στα τριάντα χρόνια που ακούω rock, με γονάτισε, ίσως ό,τι πιο κοντινό στο πως ένιωσα όταν σε είδα για πρώτη φορά πίσω από bar και έχασα τα μυαλά μου), τα Dream Theaterικής βάσης “5th Dimension” (αν έπαιζε ο Vinnie Moore τα leads), “A Stream Of Emotions” και “Is This All a Dream” (αυτά λειτουργώντας απολύτως στις φόρμουλες του John Petrucci) και τα post shoegaze meets Mark Knopfler ακουστικά “As Dreams Were Reached Again” και “Dreamscape”.
Τελικώς. Πάρα πολύ καλό debut από τον ιταλό αυτόν κιθαρίστα (ο οποίος είναι και καθηγητής σε ένα από τα μεγαλύτερα ινστιτούτα μουσικής στη γείτονα χώρα). Καταπληκτικές εκτελέσεις, σπουδαία συνθετική στόφα με υλικό που δρα ως γεννήτρια πολυποίκιλων εικόνων και πλήρως καλαίσθητη παρουσίαση των ιδεών που αποτελούν το “The Seed Of Life”. Για όλους, είτε είσαι της παρτιτούρας, είτε απλώς γκαυλώνεις με καλή μουσική. Για να ακριβολογήσουμε, εξαιρετική μουσική. Θερμά συγχαρητήρια, υποψήφιο για τα tops στο τέλος της χρονιάς.
https://www.facebook.com/claudio.pietronik?fref=ts
https://jamtrackcentral.com/
674 
