Είτε μας αρέσει, είτε όχι, το metalcore στη σημερινή του μορφή έχει αρχίσει να ριζώνει στις μικρές ηλικίες και στη χώρα μας και πολλά συγκροτήματα έχουν εμφανιστεί.
Μπάντες σαν τους In Flames, As I Lay Dying, Parkway Drive, Asking Alexandria, Lamb of God κι άλλες, έχουν επηρεάσει πολλές νέες ψυχές να παίξουν μουσική χοροπηδώντας. Αυτό κατάλαβα για μια ακόμη φορά εκείνη τηn βραδιά, όταν το Modu φιλοξένησε τους TDWP.
Όπως είθισται στις διοργανώσεις της Hardtimes Athens δόθηκε βήμα και σε 3 εγχώριες μπάντες κι έτσι, όταν έφτασα στο Modu είδα στη σκηνή την τετράδα των My Inferno. Τετράδα γιατί ο βασικός τους τραγουδιστής (για λόγο που δεν γνωρίζω), δεν μπορούσε να συμμετέχει. Αυτό δεν τους πτόησε κι ο ένας εξ των δύο κιθαριστών ανέλαβε και τα κυρίως φωνητικά, με επιτυχία μπορώ να πω.
Στα πρότυπα των Bullet for my Vallentine με καθαρές φωνές ως επί το πλείστον, ικανοποίησαν αρκετά τα αυτιά μου και τα μάτια μου, αν και ο ήχος τους δεν ήταν καλός και αυτό πρέπει να το δουλέψουν. Στα συν και η ύπαρξη δυο κοριτσιών στην μπάντα που σπάει το αρσενικό μονοπώλιο.
Στη συνέχεια, βγήκαν στη σκηνή οι Mindthreat. Πολύ βελτιωμένοι από την προηγούμενη φορά που τους είδα πριν αρκετό καιρό και η διαφορά στην ποιότητα του ήχου φάνηκε αμέσως στο Modu. O μπροστάρης τους προσπάθησε αμέσως να ξεσηκώσει τους αρκετούς παρευρισκόμενους, πράγμα που εν μέρει κατάφερε αφού οι πρώτοι violent dances έλαβαν χώρα.
Ο ήχος τους κινείται μεταξύ των Slipknot και της μετεξέλιξης των In Flames και Soilwork, που αν και δεν είναι ιδιαίτερα καινοτόμος, καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση. Μια πολύ θετική εμφάνιση για τους Mindthreat, οι οποίοι μας ενημέρωσαν πως δουλεύουν πάνω στο πρώτο τους full length.
Το όνομα των Glance of Medusa μου αρέσει πολύ, αλλά ο ήχος τους θέλει δυνατότερη ταυτότητα. Η μπάντα φαίνεται δεμένη, αλλά κάποιες ηχητικές αστοχίες, ακόμα και στα φωνητικά κάνει το ύφος τους πιο κουραστικό.
Στα ίδια περίπου χωράφια με τους προηγούμενους, έχοντας όμως περισσότερες breakdown στιγμές και πιο βαριές κιθάρες. Προσωπικά, δεν με έπεισαν και τους περιμένω πιο προσεκτικούς την επόμενη φορά.
Η δυναμική μιας headline μπάντας πρέπει να φαίνεται από την αρχή. Ο ήχος να είναι τόσο μαζικός που να σου καταπιέζει την αναπνοή και τα μέλη της μπάντας να μην σταματούν να κινούνται. Έτσι έγινε με τους The Devil Wears Prada.
Από όταν πάτησαν το πόδι στην σκηνή δύο επιπέδων του Modu άρχισε το πατιρντί. Ξύλο στο pit και ο κοκκινοτρίχης frontman Mike Hranica αφυδατώθηκε κατά τη διάρκεια του ωριαίου τους set. Ο ήχος πολύ καθαρός, αν και κατά περιόδους χανόντουσαν τα πλήκτρα, και η ενέργεια του χώρου έφτασε σε ηφαιστειακά επίπεδα.
Παίζοντας κομμάτια από όλη τους τη δισκογραφία, αγαπημένη στιγμή ήταν όταν ο Mike πήρε και εκείνος κιθάρα, δίνοντας άλλη βαρύτητα στη μουσική τους. Όσο ήταν ελεύθερος από τα έγχορδα “δεσμά” δε, σουλάτσαρε μιανασμένα πέρα δώθε, σκαρφάλωνε στους ενισχυτές και δεν είπε κουβέντα παρα μόνο κοντά στο τέλος, παρουσιάζοντας την μπάντα και ευχαριστώντας το κοινό.
Ιδρωμένη κι άκρως απολαυστική εμφάνιση από τους Αμερικανούς που επιβεβαίωσαν την φημολογούμενη ποιότητα τους.
Ένεκα Σαββάτου, μετρό προλάβαμε οπότε όλα μπόμπα. Όμως ηλικιακά, για μια ακόμη φορά νιώθω επιτηρητής σε Πανελλαδικές! Μεγαλώσαμε…
photos: Γιώργος Αργυρόπουλος
804 
