Υπό το όνομα Prins Obi, ο κατά κόσμον Γεώργιος Δημάκης, γνωστός, κυρίως, από τους Baby Guru, κυκλοφορεί τη δεύτερη, κατά σειρά, ολοκληρωμένη του δουλειά υπό την αιγίδα της εκλεκτικής ταμπέλας Inner Ear.
Καταρχάς, επόμενη και λογική είναι μία σύγκριση με τους προαναφερθέντες Baby Guru οι οποίοι ακροβατούν ανάμεσα στο ανεξάρτητο rock και το afro beat, η οποία, μέχρι ενός σημείου, έχει κάποια βάση, καθώς τόσο η φωνή του Δημάκη είναι μέρος του χαρακτήρα των BG, όσο και η γενικότερη διάνοια του ανεξάρτητου πειραματισμού αποτελεί γνώμονα για την παρούσα κυκλοφορία.
Ειδικότερα, με το καλημέρα, στο νευρικό “Anatolian Rock”, που ανοίγει το εύστοχα τιτλοφορημένο “The Age of Tourlou”, φαίνεται αυτή η εμμονή του μουσικού για την απλότητα των πιο πρόσφατων και ψυχεδελικών πονημάτων των κοσμογονικών Beatles. Τω όντι, τα πλείστα των τραγουδιών είναι στηριγμένα σε μια εσκεμμένα πιο lo-fi και ταυτόχρονα βρετανοπρεπή προσέγγιση της μουσικής του, όπου οι κιθάρες είναι περιορισμένες σε βασικά πράματα , αλλά τα ηλεκτρικά πιανάκια και, ακόμη, και κάποιο περιστασιακό drum machine έχουν την τιμητική τους.
Αυτό, σημειωτέον, δεν σημαίνει ότι ο PO ανακάλυψε τον Ravi Shankar. Ο αμιγής πειραματισμός γίνεται πιο ευδιάκριτος σε σύντομα εμβόλιμα (“Common Sense”, “ Astro-Man Theme”), αλλά δεν λείπουν τα σημεία που δεν διαφοροποιείται πολύ από από τα υβριδικά afro-beat/funk/jazz εγχειρήματα των BG (“Heavy Feet”, “Flower Child”). Σε άλλα σημεία η pop ευαισθησία των Σκαθαριών περνάει από το lo-fi φίλτρο αμερικανικών μπαντών, όπως οι Eels και οι Cake, όπως στα “Rafinity” και “Chasing Baboons” , ενώ στο παιδικό βαλσάκι του ομότιτλου με το δίσκο κομματιού, για κάποιο λόγο, μου έρχονται πολλά ονόματα της εγχώριας ανεξάρτητης σκηνής.
Σε γενικές γραμμές ένα αρκετά καλά δουλεμένο και εκλεπτυσμένο στον ήχο του προσωπικό δισκάκι, που, πέραν των άλλων, είναι και ευχάριστο στο άκουσμα του. Αν θέλετε κάτι περαιτέρω, προσπεράστε.
447 
