Πού πήγαν τα νιάτα μας, φίλε Blaze; Εσύ έμεινες χωρίς χαίτη, εγώ με γκρίζους τους κροτάφους, αλλά ακόμα εδώ, να συναντιόμαστε σε ανήλιαγα στέκια για να υμνούμε την αγαπημένη μας μουσική.
Αφού κατέθεσα τα εσώτερά μου, ήρθε η ώρα να σας περιγράψω τι είδαμε όσοι βρεθήκαμε την Τετάρτη το βράδυ στο Κύτταρο για να συναντήσουμε και πάλι εκείνη την “αγριοφωνάρα” που συνόδευσε τους Iron Maiden σε δυο δίσκους.
Φτάνω λοιπόν, λίγα λεπτά αφού οι Hailsteel είχαν ξεκινήσει το μισάωρο set τους και βλέπω περισσότερες ψυχές από όσες περίμενα να δω. Σκέψου πως μιλάμε για ένα mini festival, με τρία εγχώρια support acts, σε μία outsider ημέρα της εβδομάδας, την οποία πρέπει να προλάβεις και τα Μέσα. Μην τους περιμένεις όλους από την αρχή!
Οι νεαροί Hailsteel αρέσκονται στο να παίζουν ένα speed heavy metal με αρκετά στοιχεία thrash στο DNA τους, αγχωμένοι λόγω της απειρίας τους, με όχι πολύ καλό ήχο, προσπάθησαν να ζεστάνουν το κοινό όσο καλύτερα μπορούσαν. Ευτυχώς, είχαν κάποιους ένθερμους οπαδούς τους που τους ανέβαζαν διαρκώς την ψυχολογία και μπόρεσαν να δείξουν πως μπορούν στο μέλλον κάτι καλό να προσφέρουν. Η “σχολική” ύλη επέβαλλε βεβαία και τη διασκευή ενός S.O.S. κομματιού κι έτσι, το “Breaking The Law” έκανε την εμφάνισή του.
Στη συνέχεια, στην σκηνή ανέβηκαν οι βετεράνοι πολεμιστές της ελληνικής heavy metal σκηνής, Marauder. Πρέπει να πω σε αυτό το σημείο πως το επικό Manowar-ικό metal δεν είναι το αγαπημένο μου είδος (το θέτω ευγενικά), αλλά πρέπει να μολογήσω πως οι άνθρωποι “ζέχνουν” εμπειρία κι η εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική. Παίζοντας κομμάτια από το παρελθόν, αλλά κι από το πιο πρόσφατο “Bullethead”, ξεσήκωσαν αρκετό κόσμο, ο οποίος με χαρά διαπίστωσα πως είχε πολλαπλασιαστεί.
Η φωνή του Νικόλα είναι αυτό που με κάνει τώρα, να δηλώνω το σεβασμό μου στο συγκρότημα, το οποίο προς τιμήν του, δεν τα παρατάει από τις αρχές του ‘90 ως και σήμερα. Highlight η ατάκα θεατή στον Ανδρέα Τσαούση (κιθαρίστα κι εκ των ιδρυτών της μπάντας) μετά το πέρας του live: “Κύριε, μπορείτε να μου δώσετε τη setlist!”. Χαμογελαστός, υπάκουσε βεβαίως κάνοντας το φίλο μας πολύ χαρούμενο.
Οι Maplerun όμως, ήταν η έκπληξη για μένα εκείνο το βράδυ. Τους είχα απολαύσει και προ κάποιων ετών, όταν κι έπαιξαν με την μπάντα των Lombardo, Philm κι είχα ικανοποιηθεί τόσο που είχα αγοράσει το τότε album τους, “Restless”. H Τεταρτιάτικη εμφανισάρα τους όμως, με έκανε πραγματικά οπαδό τους. Παίζοντας με ένα νεομεταλλικό (αμερικάνικο ως επί το πλείστον) στιλ, αλλά έχοντας πλέον προσωπικό και αλλοπρόσαλλο ήχο, με εξαιρετική ακουστική κι αέναη κίνηση, με πολύ ιδρώτα να χάνεται από την τετράδα κι έναν συγκλονιστικό frontman.
Έπαιξαν κυρίως από το νέο τους album, “Partykrasher” (υπόσχομαι πως θα το αγοράσω μόλις επιστρέψω από τις καλοκαιρινές μου διακοπές) και με τη διασκευή του “Toxicity” των System of A Down, κούνησαν και αρκετούς από τους ως τότε αγαλματένιους. Είναι σε καλό φεγγάρι και καλά θα κάνετε να τους δείτε ζωντανά.
Χωρίς παρεκκλίσεις από τις ώρες εμφάνισης (τα λίγα λεπτά δεν τα χρεώνουμε, μην είστε αχάριστοι), ο Blaze Bayley και οι Absolva ανέβηκαν στη σκηνή. Αφού έπαιξαν μια εισαγωγή για να βγει ο Blaze και να ζεστάνει με τα κόλπα του το κοινό, ξεκίνησαν με το “Endure and Survive” από το ομώνυμο νέο album του Βρετανού τραγουδιστή, το οποίο είχε ένα σημαντικό μέρος στο show.
Το άκουσμα του “Futureal” ξεσήκωσε το Κύτταρο και το αριστουργηματικό στήσιμο της setlist, ταυτόχρονα με τη διαδραστικότητα του Blaze δεν άφηνε τον κόσμο να βαρεθεί ή να ξενερώσει. Με χιούμορ ενδιάμεσα των κομματιών, με πράγμα από την Maiden εποχή του να σκάει με καλή συχνότητα και να κρατάει “ζωντανούς” κι όσους δεν είχαν ιδέα από τα προσωπικά του album.
Αν κι έχουν περάσει χρόνια, η φωνή του είναι στο ίδιο επίπεδο με τότε, συν του ότι η εμπειρία του τον έχει κάνει να χρησιμοποιεί καλύτερα τις χορδές του (ας παραδεχτούμε πως δεν είναι ο Παβαρότι) και να συμπληρώνει με γκριμάτσες κινήσεις και τρουίλα.
Γύρισε πίσω στο πρώτο του solo για τα “Silicon Messiah” και “Stare at the sun”, έκανε φοβερό παιχνίδι με τον κόσμο και τους συνεργάτες του στο “Man Hunt” από το ντεμπούτο των Wolfsbane, με τους τρεις μουσικούς του να σολάρουν, με αποκορύφωμα το solo drumming του Martin McNee, ο οποίος έμοιαζε με μοναχό στο Άγιο Όρος μετά από ηλίαση (κατακόκκινη φάτσα αν εξαιρέσεις εκεί που πριν κάθονταν τα γυαλιά ηλίου του).
Ακούσαμε βεβαίως, τα “The Clansman”, “Virus”, “Man on The Edge”, αλλά λόγω του ότι έπρεπε να προλάβω “το τραμ το τελευταίο” έφυγα όταν ολοκληρώθηκε το “Dark Energy 256” και δεν απόλαυσα το encore. Μπορεί να μην κατάφερα να μείνω ως το τέλος, αλλά έφυγα φοβερά ικανοποιημένος από όλη τη βραδιά και με τον Blaze Bayley να βάζει ακόμα μια πινελιά στον συναυλιακό μου καμβά.
Πολύ καλύτερος από όσο τον περίμενα, με ήχο κρυστάλλινο και με τους παρευρισκόμενους να χαμογελούν παρακολουθώντας. Αν ξαναέρθεις, Blaze, θα σε δω και πάλι!
Blaze Bayley setlist
Endure and Survive
Escape Velocity
Futureal (Iron Maiden)
Blood
Silicon Messiah
Fight Back
Virus (Iron Maiden)
Calling You Home
Stare at the Sun
The Clansman (Iron Maiden)
Man Hunt (Wolfsbane)
Man on the Edge (Iron Maiden)
Dark Energy 256
Lord of the Flies (Iron Maiden)
A Thousand Years
photos: Νικόλας Κοκοβλής
680 
