Η ανακοίνωση ενός δίσκου από τους Masterplan, γεμάτο από υλικό από τη θητεία του Ronald Grapow στους Helloween, αποτέλεσε εξ αρχής ένα μικρό (κακό) ανέκδοτο, ειδικά από την στιγμή που οι ιστορικοί power metallers ανακοίνωσαν την κοινή περιοδεία με τους Kai Hansen και Mike Kiske…
Τον αγαπώ τον Grapow σαν κιθαρίστα, ενώ έχω βγάλει πολλάκις το καπέλο στους Masterplan, οι οποίοι μας έχουν χαρίσει πολύ καλές δουλειές (κυρίως με τον Jorn Lande στα φωνητικά). Ο Rick Altzi (των At Vance), ο οποίος βρίσκεται στο σχήμα από το 2013, παρότι έκανε εξαιρετική δουλειά στο “Novum Initium”, στο εν λόγω παρελθοντολάγνο project, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Κι αυτό διότι είναι σχεδόν αδύνατο να ερμηνεύσεις ολάκερο δίσκο διασκευών, έχοντας να συγκριθείς με τους Mike Kiske και Andi Deris, είτε λόγω εύρος, είτε λόγω χροιάς.
Το θετικό του “PumpKings” είναι πως φωτίζει εκ νέου κάποιες όμορφες Helloween-ικές στιγμές, όπως τα “Someone’s Crying”, “Mankind”, “Step Out of Hell” και “Music”, οι οποίες προσπερνιόνται από κάποιους ελαφρά την καρδία. Από την άλλη, όταν αυτές οι συνθέσεις βρίσκονται στα αδικημένα (ναι, αδικημένα είναι, κατούρα και λίγο και μη σχίζεις τα δερμάτινα καλτσόν σου), “Pink Bubbles Go Ape” και “Chameleon”, λογικό να μην εγείρουν το ανάλογο εμπορικό ενδιαφέρον.
Την Kiske περίοδο, πέραν των προαναφερθέντων τραγουδιών, συμπληρώνει το “The Chance”, ενώ η Deris era εκπροσωπείται από τα “Mr Ego”, “Still We Go”, “Take Me Home”, “The Time of the Oath”, “Escalation 666” και “The Dark Ride”. Εννοείται πως η φωνή του Altzi “δένει” πιο πολύ στη μετέπειτα εποχή των Helloween, αλλά και πάλι, το όλο εγχείρημα ακούγεται σαν ένας πρόχειρος φόρος τιμής, ο οποίος όμως δεν έχει χρησιμότητα, πέραν του να παίξει ξανά live ο Grapow μερικά από τα κομμάτια που είχε γράψει για την πρώην μπάντα του.
Αλλαγές ιδιαίτερες δεν έχουν γίνει, απλά όλα τα τραγούδια έχουν αποδοθεί υπό το πρίσμα των Masterplan, προσπαθώντας (μάταια) να τα κάνουν “δικά τους”. Αυτό ίσως να επιτυγχάνεται σε κάποια σημεία, αλλά ως σύνολο, το “PumpKings” είναι μια αχρείαστη επίκληση στο παρελθόν. Και είναι κρίμα να γίνονται τέτοιες άστοχες κινήσεις (που apriori όλοι γνωρίζουν την κατάληξή τους), από μια μπάντα που κάποτε έδωσε πνοή κι ελπίδες αναβίωσης στη μελωδική power metal σκηνή.
520 
