Μεθυστικό κι αποκρυφιστικά ατμοσφαιρικό progressive για μικρούς και μεγάλους.
Κάπου, κάπως, κάποτε, μια ψυχή μου είχε βάλει να ακούσω Whatever End κι από τότε κιόλας μου είχε κάνει εντύπωση το μουσικό υβρίδιο της μπάντας, η οποία κυκλοφορεί αυτές τις μέρες τον πρώτο της ολοκληρωμένο δίσκο.
Και το “A Birth of Loss” δικαιολογεί πλήρως την όποια αργοπορία επίσημου υλικού, μιας και πρόκειται για μια δουλειά που βάζει γυαλιά, καπέλο και πρόσθετα μούσια σε πάμπολλα σχήματα του χώρου.
Η εγχώρια σκηνή, έχει κάνει τεράστια άλματα στον ευρύτερο doom τομέα, με λογής συγκροτήματα να δημιουργούν μια δική τους, ιδιαίτερη ταυτότητα (βλέπε Omega Monolith, Universe 217 κτλ). Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι Whatever End, οι οποίοι πατώντας σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια, βαδίζουν σε δρόμους με πάμπολλες διακλαδώσεις κι εν τέλει ο πλησιέστερος χαρακτηρισμός που θα μπορούσε να προσδιορίσει το μουσικό ποιόν τους μάλλον θα ήταν “prog doom”.
Prog, διότι οι εναλλαγές και η περιπλοκότητα που διέπει τις συνθέσεις συγκρίνεται μονάχα με μπάντες του εν λόγω είδους, ξεπερνώντας τα δεσμά των αργών κι επαναλαμβανόμενων μοτίβων, δίνοντας στον ακροατή τη δυνατότητα να ανακαλύψει κάτι παραπάνω με κάθε ακρόαση.
Doom, γιατί η αισθητική κι η αύρα που αποπνέει είναι καθόλα σκοτεινή και βαδίζει τεχνηέντως σε παράλληλες ηχητικές και riff-ολογικές λεωφόρους με τους προπάτορες του ιδιώματος κι άπαξ και δεν το αντιληφθείς από το πρώτο κιόλας άκουσμα αυτό, κάτι κάνεις λάθος τόσα χρόνια.
Παράλληλα όμως με τα παραπάνω, θα συναντήσεις τα πνεύματα των Nevermore και των Candlemass να παίζουν σκάκι με τους Saviour Machine και τους Paradise Lost, ενώ τα λογής συμφωνικά στοιχεία δένουν άψογα με το σύνολο, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό μουσικό κράμα που άπαξ κι έβγαινε από κάποια ξένη μπάντα, θα σχίζαμε καλσόν κι επιγονατίδες!
Οι ερμηνείες υπέροχες, άλλοτε θεατρικές, άλλοτε ψαλμωδικές κι άλλοτε βουτηγμένες μέσα στον πόνο, σιγοντάρουν στην πεσιμιστική χροιά που αναβλύζει σε όλη τη διάρκεια του “A Birth of Loss”. Και παρότι η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, δεν είναι διόλου αποπνικτική, σημαντικό προσόν όταν θέλεις να διαφοροποιηθείς από τις κλασικές μονοπωλιακές συνταγές του ήχου.
Πέντε συνθέσεις αποτελούν το βασικό κορμό του “A Birth of Loss”, συν ένα intro και μια (συγκλονιστική) ακουστική version του τραγουδιού “Evershift”, και για 47 λεπτά ταξιδεύεις στα ομορφότερα απόκρυφα μυστήρια και στις πιο σαγηνευτικές μυστικιστικές τελετές.
Από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες προτάσεις που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Εύγε!
ΥΓ. το Σάββατο 10 Ιουνίου οι Whatever End θα παρουσιάσουν το ντεμπούτο τους στο Death Disco. Να πας. Επιμένω…
650 
