Πλατεία Νερού, ώρα 5.15 και το Release Athens έχει ανοίξει τις πόρτες του για να μας υποδεχτεί.
Βρίσκουμε λίγο ίσκιο και περιμένουμε την εμφάνιση της Etten.
Ο χώρος διεξαγωγής είναι υπέροχος, η παραγωγή έμοιαζε από την αρχή εξαιρετική (θα πούμε περισσότερα παρακάτω) και η Etten βγήκε στη σκηνή πριν τις 18:00. Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά μπροστά σε 30 άτομα πώς να αποδώσεις και ποιο πλήθος να ξεσηκώσεις; Η κατάσταση έμοιαζε με soundcheck και μπροστά φωτογράφοι και λοιποί (προφανώς) συντάκτες.
Τα ίδια ισχύουν και για τους The Rattler Proxy. Η εμφάνισή τους, που διήρκησε μισή ακριβώς ώρα, περιορίστηκε στο ζέσταμα απειροελάχιστων ανθρώπων που βρισκόταν εκείνη την ώρα στην πλατεία νερού. Κανείς δεν κουνιόταν, όλοι έψαχναν λίγο ίσκιο και οι το συγκρότημα χωρίς να παίρνει χαμπάρι, έδωσε ό,τι είχαν πάνω στην σκηνή με ένα αεικίνητο μαυροντυμένο τραγουδιστή να ψέλνει σε post-wave ύφος.
Δυο performers λοιπόν, που όσο και να μην επηρεάστηκαν από το άδειο venue θα ήταν σίγουρα περισσότερο χαρούμενοι κι ενεργητικοί αν υπήρχε συμμετοχή στη φάση τους. Ο ήχος έμοιαζε ικανός να καλύψει τις απαιτήσεις μας και αυτό κυρίως κρατήσαμε την πρώτη ώρα της παρουσίας μας στο χώρο και μετά την εμφάνιση των δύο πρώτων ονομάτων.
Η ώρα πήγε 19.30, η ζέστη υποχωρούσε και το βασικότερο, μαζεύτηκε ένα ικανός αριθμός ανθρώπων να δημιουργήσει μια “ζεστασιά” μπροστά από την σκηνή. Ο εκκεντρικός Larry Gus, αυξάνει την ένταση, μας δημιουργεί την ανάγκη να κάνουμε βήματα προς τα μπρος και ξεκινάει μια ανελέητη χοροπηδηχτή παράσταση όπου περιλάμβανε pop ψυχεδελικές μελωδίες ντυμένες με φωνητικά, κρουστά και techno λούπες.
Μια φορά απευθύνθηκε στο κοινό, κατάλαβε κι ο ίδιος ότι η ιστορία περί προβλημάτων στη μέση του και δυσκολιών δε χρειαζόταν να ειπωθεί και συνέχισε το έργο του. Ήταν μια από αυτές τις εμφανίσεις που εκεί που γουστάρεις κι αρχίζεις να μπαίνεις στο κλίμα, εκεί ξαφνικά αρχίζεις να κουράζεσαι. Ίσως φταίνε οι αλλοπρόσαλλες επιλογές ενός μουσικού που δείχνει περισσότερο να βγάζει τα γούστα του παρά να τον ενδιαφέρει η ροή στο πρόγραμμα του. Παρόλα αυτά αυτή η μία ώρα της εμφάνισής του μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα του fest και είμασταν έτοιμοι πλέον να υποδεχτούμε το κυρίως πιάτο.
Παρένθεση εδώ για την ώρα έναρξης και για την εμφάνιση των τριών πρώτων σχημάτων. Μπορεί να είναι λογικό από πολλές απόψεις ένα fest να ξεκινάει νωρίς και να τελειώνει νωρίς. Μπορεί επίσης να είναι λογικό που καλοκαίρι με 30 βαθμούς στην Ελλάδα άλλων συνηθειών, στις 6 το απόγευμα να μην έχει αρκετό κόσμο σε αυτόν τον τεράστιο χώρο. Το κρίμα πάει κυρίως προς τους καλλιτέχνες που έχουν τον άχαρο ρόλο να αποδώσουν σε ένα άδειο venue. Δεν μπορείς φυσικά να ρίξεις ευθύνες σε κανέναν. Ούτε στην διοργάνωση που ακολουθεί την ρότα μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ, ούτε στο κοινό που μέρα εργάσιμη δεν πρόλαβε να πάει νωρίς ή δεν αντέχει την πολύ ζέστη ή στην τελική δεν έχει αποκτήσει ακόμα φεστιβαλική παιδεία. Ελπίζω να μην αντικρύσουμε τόσο ακραία άδειες σκηνές στα σχήματα που κάνουν την έναρξη σε επόμενα φεστιβάλ.
Και πάμε στα βαριά χαρτιά της βραδιάς. Στα ονόματα για τα οποία συγκεντρώθηκαν 5.000+ ψυχές στην Πλατεία Νερού το βράδυ (πλέον) της Παρασκευής. Οι προσδοκίες μας για τους Moderat μεγάλες έχοντας υπόψη την προηγούμενη εμφάνισή τους στη χώρα μας και γνωρίζοντας τον χαρακτηρισμό που τους ακολουθεί: “Top electronic art”. Ζέσταμα με Ghostmother και χωρίς να το καταλάβει κανείς New Error. Εκεί που είμαι έτοιμος να ξεσαλώσω νιώθω/ακούω τα ηχεία να “μπουκώνουν” και στιγμιαία ξενερώνω. Τα πάντα διορθώνονται γρήγορα και στα επόμενα 5 λεπτά έχουμε χαθεί στο ταξίδι που ξεκίνησε το group.
Ασπρόμαυρο οπτικοακουστικό σκηνικό με φωτισμό – videowall να προσφέρουν μαγεία στην minimal pop electronica προσέγγιση των Moderat. Το σετ περιελάβανε όλα τα χιτάκια (Rusty Nails, Bad Kingdom, Running, Reminder) και λοιπές κομματάρες (Eating Hooks, Les Grandes Marches) που μας οδήγησαν στην απόλυτη εξύψωση. Όποιος μου πει ότι μετά το τέλος της εμφάνισης των Moderat δεν θυμάται τίποτα δεν θα τον κατηγορήσω και θα τον καταλάβω απόλυτα. Η εμπειρία που προσφέρει αυτή η μπάντα, ο τρόπος που σε κάνει να χάνεσαι και να ξεχνάς οτιδήποτε άλλο είναι εκπληκτικός. Top Electronic Art λοιπόν και μετά από μιάμιση ώρα δεν θα πηγαίναμε σπίτι μας, αλλά θα περιμέναμε την εμφάνιση των headliners Royksopp.
Τι εισαγωγή ήταν αυτή ρε παιδιά; Τι ηχητικό και φωτιστικό υπερθέαμα ήταν αυτό; Όλοι παρακολουθούμε αποσβολωμένοι μια καταπληκτική αιθέρια ύπαρξη (Jonna Lee) να λικνίζεται υπό τους ήχους του Monument και προσπαθούμε να αντιληφθούμε αν το σκηνικό εκείνη την στιγμή συμβαίνει σε αυτό τον πλανήτη. Ένα παιχνίδι με φώτα, ένα απολαυστικό θέαμα και αντιλαμβάνεσαι αμέσως ότι η βραδιά δεν είχε φτάσει στο απόγειο της.
Οι Royksopp δικαιολόγησαν απόλυτα τον τίτλο του headliner και οι παρεμβάσεις των Jonna Lee και Jamie Irripressible απλά εκτίναζαν στα ύψη την σκηνική παρουσία του σχήματος που σε συνδυασμό με τις συνθέσεις και τις οπτικές παρεμβάσεις έχτιζαν ένα καταπληκτικό σκηνικό. Είναι αυτές οι μικρές κοιλιές στα κομμάτια των Royksopp που χαλαρώνεις κάπως αλλά οι εκρήξεις ήταν πολλές και σε αποζημίωναν για την όποια αναμονή βγάζοντάς σε ακαριαία από το ψυχεδελικό μονοπάτι που ακολουθούσες.
Δεν ξέρω αν ο κόσμος είχε επικεντρωθεί στο “show” που προσέφεραν οι Royksopp και ήταν νωθρός ή αν η πλειοψηφία ήταν απλά ξενέρωτη και βρέθηκε εκεί κατά λάθος. Running to the Sea, Eple, Something in my Heart μας αποζημίωσαν ανάμεσα σε ένα setlist που περιείχε ότι θέλαμε να ακούσουμε και ακόμα περισσότερα. Οι Νορβηγοί κοντραρίστηκαν επάξια με τους Moderat (κουβαλούν και την διπλάσια εμπειρία) για το ποιος κέρδισε τις εντυπώσεις. Αν ρωτήσεις 100 άτομα οι μισοί θα σου πουν για τους μεν οι άλλοι για τους δε. Διαφορετική προσέγγιση από δύο μπάντες που προσέφεραν κάτι διαφορετικό η καθεμία, θα πω εγώ. Λόγω υπερθεάματος ο τίτλος των εντυπώσεων από πλευράς “show” πηγαίνει σίγουρα στους Royksopp και πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο κλείσιμο για τη βραδιά.
Η πρώτη μέρα του Release Athens άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και προσέφερε δωρεάν μαθήματα από πλευράς παραγωγής κι οργάνωσης. Δεν υπήρχαν τσιγκουνιές, ούτε σε ήχο ούτε σε φώτα, ούτε σε τουαλέτες, ούτε στα bars. Κάτι πρέπει να γίνει με τις ώρες έναρξης για να μην “καίγονται” τα συγκροτήματα που εμφανίζονται στην αρχή κι όλα μέλι γάλα. Στεναχωριέμαι για το κοινό που ήταν τόσο νωχελικό και για όλους όσους δεν ήρθαν. Συναυλιακή (παιδεία) εμπειρία που λέγαμε πριν, θυμάστε;
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
613 
