Βράδυ Παρασκευής και ο δρόμος μου με οδηγεί στο Modu, στο κοσμοπολίτικο Μεταξουργείο για να παρευρεθώ στην 1η μέρα του Extreme Assault Festival.
Μια μέρα που βάσει προγράμματος θα είχε death metal περιεχόμενο. Αφήνοντας το αυτοκίνητο έξω από cult μπαρο-καφετέρια που μάλλον έμενε ανοιχτή μέχρι αργά (ώστε να μειώσουμε τις πιθανότητες διάρρηξης καθώς έχει συμβεί ήδη μια φορά στην περιοχή), κατηφόρισα από ρομαντικό πεζόδρομο-στενάκι με πολλά σπιτάκια με φωτάκια, που οι τουρίστες έπιναν τον καφέ τους και οι γεννημένοι για έρωτα έδιναν πόνο.
Ήταν περίπου 8 όταν μπήκα στο χώρο του fest και η ύπαρξη συνολικά 15 ατόμων (μαζί με το προσωπικό και το πρώτο group) προμήνυε το που οδεύει η βραδιά. Λίγο μετά τις 8:30 πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι, προερχόμενοι από την πανέμορφη Πάρο, Fragments Of Despair.
Οι πιο μικροί ηλικιακά από τα group που θα ακολουθούσαν, με μέσο όρο ηλικίας να είναι σίγουρα κάτω από τα 25, είχαν την τύχη να έχουν μαζί τους το προσωπικό τους fan club, κάτι που έκανε λιγότερο άχαρο το ρόλο του να παίζεις σε σχεδόν ανύπαρκτο κόσμο. Το νεαρό της ηλικίας τους και η δίψα τους για μουσική, τους βοήθησε να δώσουν ένα καλό live με πολύ ενέργεια. Το τεχνικό death/thrash τους ήταν ενδιαφέρον με τα lead της δεύτερης κιθάρας να κλέβουν την παράσταση.
Δύο τραγούδια πριν το τέλος και με αφορμή (;) μια διασκευή στο “Seek And Destroy” άλλαξε ο τραγουδιστής κι ενώ νόμιζα ότι θα ήταν μόνο για τη συγκεκριμένη εκτέλεση, τελικά είπε και το τελευταίο τραγούδι που είναι μάλιστα από το πρώτο αναμενόμενο full length του σχήματος. Καλύτερος frontman, χειρότερη φωνή (για τα γούστα μου πάντα) καθώς τα φωνητικά του ήταν περισσότερο σαν ουρλιαχτά που θα μου ταίριαζαν σε suicidal μπάντα. Μια πολύ καλή εμφάνιση για τους Fragments Of Despair, που δείχνει ότι έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.
Χωρίς πολύ καθυστέρηση στη σκηνή ανέβηκαν οι Horus Legion. Περισσότερο thrash metal μπάντα με 80s υπόβαθρο, είχαν σύμμαχό τους έναν εξαιρετικό ήχο που βοήθησε να αποδώσουν στην εντέλεια τα τραγούδια τους. Ομιλητικός κι ο τραγουδιστής της μπάντας, Άρης, παρουσίαζε τα τραγούδια λέγοντας λίγα πράγματα για τους στίχους τους. Για συγκρότημα που μετράει 2 χρόνια ζωής, είχαμε μια εξαιρετική απόδοση από τους Horus Legion που δεν άφησε κανέναν δυσαρεστημένο.
Οι Kreuzenstein που θα ακολουθούσαν ήταν για μένα η έκπληξη της 1ης μέρας του EAF. Επίσης συγκρότημα που μετράει 2 χρόνια ζωής με ηγέτη τους (απ’ ότι φαίνεται τουλάχιστον) τον drummer και τραγουδιστή K.S., οι Kreuzenstein σπείρανε. Τρομερός ήχος, πολύ εύστοχο το τέχνασμα με τα echo στη φωνή, τραγούδια οδοστρωτήρες πραγματικοί, με πολύ όγκο και δύναμη. Η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι είσαι σε ένα death metal festival. Πήραν δικαίως το χειροκρότημα των περίπου 50 παρευρισκόμενων που μάλλον ήταν και το peak της βραδιάς από πλευράς προσέλευσης.
Αρκετά μεγάλη καθυστέρηση (κάτι που μάλλον οδήγησε και σε πετσοκομμένο set) και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Apparently Dead. Από την ανάγνωση του line up προσπαθούσα να καταλάβω που χωρούσαν σε extreme και μάλιστα death μέρα και ακόμα το ψάχνω. Άδικο για τα ίδια τα παιδιά γιατί έκαναν μια πολύ καλή εμφάνιση και αυτοί, έχοντας ωραίο, καθαρό ήχο και έναν τραγουδιστή με υπέροχο λαρύγγι. Αλλά τι να το κάνεις που το prog/power metal τους δε κολλούσε πουθενά στη φιλοσοφία της βραδιάς με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να κάνει κοιλιά. Άδικο για την μπάντα αλλά η επιλογή έμοιαζε και αποδείχτηκε άστοχη.
Έφτασε 12 το βράδυ για να ανέβουν στη σκηνή οι Death Courier κι ο κόσμος που έμεινε να τους παρακολουθήσει απαριθμούσε με τα ζόρια 30 άτομα. Κρίμα γιατί η εμφάνιση ήταν μεγάλης μπάντας με τον Bill (όντας το πιο παλιό και μοναδικό ιδρυτικό μέλος των Πατρινών) να παίρνει πάνω του το συγκρότημα. Ακούστηκαν τραγούδια από όλη την πορεία του group με έμφαση στο κλασσικό φυσικά “Demise” του 1992. Ο ήχος και στους Death Courier ήταν ιδανικός όπως ήταν και η απόδοση.
Εν κατακλείδι, η απουσία κόσμου, η απουσία merch (έστω και μιας μπλούζας-δεν υπήρχε τίποτα από κανέναν) και η αστοχία στην επιλογή συγκροτημάτων, έγειραν προς το αρνητικό την πλάστιγγα της βραδιάς. Ο ήχος και η απόδοση των συγκροτημάτων είναι αυτά που κρατάμε στα θετικά. Δε ξέρω τι φταίει. Είναι ίσως η πληθώρα των live που δεν επιτρέπει την παρουσία του κόσμου σε όλα τα δρώμενα και σε αναγκάζει τελικά να επιλέξεις αφήνοντας στην άκρη ό,τι δεν πουλάει. Από την άλλη μπορεί να είναι και ότι μπαίνεις στον πόλεμο χωρίς όλα τα όπλα. Δε ξέρω πραγματικά.
619 
