Το χαριτωμένο στραβοδόντικο “τσογλανάκι” άραγε σημαίνει μια λοξή ματιά προς το παρελθόν για τους Καλιφορνέζους;
Δύο χρόνια μετά το “F.E.A.R.” οι Papa Roach επιστρέφουν την περίοδο που αρχίζουν τις βόλτες τα αηδιαστικά έντομα που κοσμούσαν τη μεγαλύτερη τους εμπορική επιτυχία, το “Infest” του 2000. Από την εποχή του The Paramour Sessions και μετά, η τσαντίλα τους άρχισε ολοένα να φθίνει προς χάριν της mainstream emo αισθητικής κι έκανε αρκετούς οπαδούς να τους αφήσουν.
Δεν έκαναν κατ’ ανάγκη κακές δουλείες, όμως είναι δύσκολο να βρεις την ισορροπία μεταξύ των δυο εποχών και να τους κρατάς όλους ευχαριστημένους. Στο προηγούμενο “F.E.A.R” έδειξαν μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, η οποία φαίνεται να κλειδώνει στο “Crooked Teeth”. Αυτό έδειξε και η επιλογή του δυναμικού ομώνυμου single, αλλά και του “Help”, αν και είναι μάλλον φτιαγμένο για εύκολη ραδιοφωνική κατανάλωση.
Η παραγωγή βεβαίως και είναι αντάξια του ονόματος τους και μετά από καιρό ακούγεται στεντόρειο το ραπάρισμα του Shaddix σε αρκετά κομμάτια.
Το μελαγχολικό βιολί και η χορωδία στο ξεκίνημα του “Break the Fall” θυμίζει παλιές μέρες με επιτυχίες δικές τους ή άλλων σαν τους POD και σε βάζει σε καλό δυναμικό mood. Για το ομώνυμο τα είπαμε, το “My Medication” φέρνει λίγο από Linkin Park, αλλά το “Born for Greatness” φαντάζει αφελές.
Καλές στιγμές τα “American Dreams” και “Traumatic”, το αισθηματικό “Periscope”, με συμμετοχή της Skylar Grey, θα τραβήξει τους πιο pop (εγώ βαρέθηκα προσωπικά) και τα κοριτσούδια μόνο όμως. Συμπαθητικά τα “Help” και “Bleeding Through”, η απόπειρα χιπχοποποίησης με συμμετοχή του Machine Gun Kelly στο “Sunrise Traiker Park” αστόχησε, το “Nothing” αφήνει καλή γεύση, εξαίσιο και το Stone Sour-ικό attitude στο “Ricochet”, αλλά το καλύτερο του δίσκου ακούει στο όνομα “None of the Above”. Πιο πολλές οι θυμωμένες στιγμές από το πρόσφατο παρελθόν, που θα θες να ξανακούσεις, αλλά και κάποια κομμάτια που θα ξεχάσεις εσύ αύριο, αλλά θα πουλήσουν τα mainstream media.
Οι Papa Roach ικανοποιούν τα αυτιά μου σε μεγάλο ποσοστό μετά από αρκετά χρόνια και περιμένω ακόμα καλύτερο μέλλον. Ίσως τώρα να ανέβει ο μέσος όρος ηλικίας στα lives τους, ο οποίος έτεινε προς εκείνον των Μαζού εντ δε Ζου.
Το κατά πόσον ο ήχος τους συγκινεί ακόμα κόσμο στη χώρα μας, αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
521 
