Οι Δανοί Mew, πλέον ένα τρίο αποτελούμενο από τους Jonas Bjerre στα φωνητικά, Johan Wohlert στο μπάσο και Silas Jørgensen στα τύμπανα, παραμένουν μία από τις πιο δύσκολες μπάντες να κατηγοριοποιήσεις.
Πολύ rock για να τους αποκαλέσεις pop, πολύ progressive για alternative αλλά και πολύ pop για progressive, πολύ mainstream για art rock.
Πού βρίσκονται σήμερα στο 7ο άλμπουμ τους Visuals, το πρώτο μετά την σιωπηλή αποχώρηση του κιθαρίστα Bo Madsen, δύο χρόνια πριν, αμέσως μετά το προηγούμενο άλμπουμ (το +/-) που σηματοδότησε την επιστροφή μετά από μία απουσία 6 χρόνων;
Έχουν διανύσει απόσταση από το νευρωτικό αλλά λαμπρό παρελθόν που ρούφηξε όσους έχουνε καταβολές στο progressive rock, το απόλυτο outsider And the glass handed kites του 2005, και συνεχίζουν πατώντας σε πιο pop φόρμες, τις οποίες εν πολλοίς εξερεύνησαν στον προηγούμενο δίσκο. Η λιτή απάντηση είναι ότι παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς (χωρίς τον κιθαρίστα γαρ…), τα μολύβια είναι ακόμα ακονισμένα. Προφανώς σπανίζουν τα χαρακτηριστικά σπαστικά ριφάκια, αλλά η μπάντα συνθετικά δείχνει πιο εμπνευσμένη από την προηγούμενή της δουλειά.
Οι άσσοι στο μανίκι για να καλύψουν το κενό που άφησε ο Madsen είναι ένας πιο αγέρωχος ήχος με όλα τα όργανα στη διαπασών, περάσματα από πνευστά που λειτουργούν σαν μπαχαρικό το οποίο πασπαλίζει τα κάπως πιο συμβατικά κομμάτια, και έξυπνη χρήση κιθάρας που σπάει τη μονοτονία όταν πάει να εκδηλωθεί, είτε ανοίγοντας κομμάτια είτε κλείνοντας άλλα.
Τα μοτίβα που εξερευνώνται στο δίσκο ποικίλουν, από σχεδόν χορευτικά έως πιο jazzy, από ατμοσφαιρικά ως πομπώδεις φουσκωμένες σαν γαλοπούλα συνθέσεις που φέρνουν στο νου την αλαζονεία που εκπέμπουν οι Muse, από μπαλάντες στο στυλ του (σόλο) Steven Wilson έως ανθεμικά στολίδια στο ύφος των Yes. Παρεμπιπτόντως, παρότι Σκανδιναβοί, μόνο μινιμαλιστές δε μπορείς να τους χαρακτηρίσεις.
Το απόλυτο παράδειγμα όλων των τερτιπιών είναι το Learn our Crystals στο οποίο τα στιλ εναλλάσσονται τόσο φυσικά που βλέπεις τη μεταμόρφωση ενός pop τραγουδιού σε κάτι… άλλο. Πέραν τούτου, υπάρχουν πολλά ακόμα highlights και κάποια βγάζουν μάτια: το The Wake of Your Life με τα πλήκτρα στη θέση του οδηγού στις εναλλαγές, το σκοτεινό Ay Ay Ay που συνδυάζει την new wave αισθητική με μοναδικούς ακατάληπτους στίχους σκανδιναβικής ψυχρότητας, σήμα κατατεθέν της μπάντας από πάντα (your parents are legal, your parents are lethal).
Για αυτούς που έχουν τα απαραίτητα προοδευτικά ακούσματα, ο Jon Anderson είναι ο απόλυτος μακρινός θείος του Jonas Bjerre. Όπως εκείνος 40 χρόνια πριν απέδιδε τους πλέον περίεργους στίχους με την πιο λαμπρή φωνή, έτσι και ο Jonas προκλητικά μας τραγουδά “Give them hell” στο μάλλον κορυφαίο κομμάτι που κλείνει το δίσκο σαγηνευτικά (Carry me to safety). Το απόλυτο κρυπτοκλασικό progressive κομμάτι από μια μπάντα που τα κατάφερε να μην χαρακτηρίζεται έτσι: οι Δανοί προσπαθούν εδώ και πάνω από μια δεκαετία να αποποιηθούν τον χαρακτηρισμό progressive για τη μουσική τους.
Στα promo βίντεο που συνοδεύουν την κυκλοφορία του Visuals συζητούν κρατώντας στα χέρια ένα δίσκο των Eurythmics, και όχι για παράδειγμα κάποιο δίσκο των όψιμων Yes, αλλά το λιγότερο επίκαιρο ερώτημα είναι τι παίζουν οι τύποι.
Το μόνο αρνητικό σε έναν καθόλα απολαυστικό δίσκο είναι η σειρά των κομματιών. Από τη μέση και μετά οι εναλλαγές των κομματιών είναι κάπως άστοχες και θα άφηνα τη βελόνα να πηδήξει ένα ή και δύο κομμάτια. Κρίμα γιατί η ροή και το αφήγημα μετράει στο πώς απολαμβάνεις ένα δίσκο, από το Α ως το Ω. Παρά όμως αυτό το ψεγάδι, για τους φίλους του πειραματισμού και του διαφορετικού, αν δεν τους έχετε ήδη ανακαλύψει δώστε τους μια ευκαιρία, αν τους έχετε ήδη στα υπόψιν, είναι σαφώς ακόμα ζωντανοί.
Οι ιδιαίτερες συνθέσεις, οι εκπλήξεις που επιφυλάσσονται σε κάθε γωνιά, ακόμα και το ψυχεδελικό album art βγαλμένο από τα σκοτεινά εσώψυχα του Bjerre (σε πλήρη αντίθεση με την πράα όψη του καλλιτέχνη), όλα συμβάλουν με το δικό τους τρόπο στη δημιουργία έντονων εντυπώσεων και απαιτούν από τον ακροατή επιτακτικά να μην προσπεράσει.
626 
