Εννέα και μισή στο Six D.o.g.s. τα πράγματα είναι ακόμα χαλαρά (Δευτέρα γαρ).
Δεκα παρά πέντε έρχεται η ώρα να δωθεί απάντηση στο προσωπικό αίνιγμα ονόματι Montero, μπάντα του Ελληνοαυστραλού τραγουδιστή και σχεδιαστή κόμικ Ben Montero. Στήνονται απολύτως συμμετρικά στη σκηνή. Στο κέντρο λειτουργώντας ως άξονας, ο φρόντμαν, δεξιά και αριστερά κιθαρίστας και μπασίστας και στα άκρα οι δύο πληκτράδες. Γαλαρία μόνος του “κρυμμένος” ο drummer.
Το ύφος των περισσότερων κομματιών, “Caught up”, “Quantify”, “Montero Airlines” μερικά εξ αυτών, είναι κάπως γλυκόπικρα 60s, με indie rock στοιχεία. Στο stage το συγκρότημα είναι αρκετά ήπιο, με τον Ben (όταν δεν είχε κλειστά τα μάτια) να έχει ένα μακρινό απλανές βλέμμα.
Το ενδιαφέρον κέντρισε ο αριστερός keyboardίστας, ο οποίος συχνά πυκνά χτύπαγε τα πλήκτρα με τη μύτη του. Προσπάθησε να τον ανταγωνιστεί ο δεξιός συνάδελφος του, ρίχνοντας εντυπωσιακά κάτι bongos, αλλά η ενδιαφέρουσα τεχνική του πρώτου μας είχε σαγηνεύσει.
Δέκα και τριανταπέντε οι Montero θα αποχωρήσουν, για να έρθουν είκοσι λεπτά αργότερα οι Molochs.
Ξεκινάνε με τα “I Don’t Love You Anymore” από το “America’s Velvet Dream” του 2017, το οποίο έπαιξαν ολόκληρο. “No Control”, “That’s The Trouble With You”, “The One I Love” και η μπάντα όσο περνάει η ώρα κερδίζει τα αυτιά και την εκτίμηση του κόσμου.
Μουσικά τα τραγούδια είναι “τσιμπημένα” σε ένταση σε σχέση με τον δίσκο κι αυτό δείχνει να τους πηγαίνει. Σκηνικά ο Fitzsimons, τραγουδιστής των Αμερικάνων, έχει μια συγκρατημενη ενέργεια την οποία διοχετεύει στο ντέφι το οποίο σπάνια αποχωρίζεται.
Ο ένας εκ των δύο κιθαριστών εναλλασσόταν μεταξύ του βασικού του οργάνου και μιας vintage φαρφίσας η οποία έδινε μια ανεπαίσθητη γκόσπελ νότα, γεγονός που ειρωνεύτηκε και ο τραγουδιστής ξεκινώντας να ψέλνει “Oh Sweet Jesus” στην εισαγωγή ενός κομματιού. Γενικά όλα τα μέλη αστειέυονταν συνεχώς μεταξύ τους και είχαν μια uplifting ενέργεια που μας την μετέδωσαν απλόχερα.
Έχοντας πλεόν φτάσει περίπου στη μέση του set και μετά το “Ten Thousand”, ο Fitzimons θα αφήσει το ντέφι, θα πιάσει μια κιθάρα και θα παίξει το “Karen” όσο οι υπόλοιποι κάνουν ένα ευχάριστο διάλειμμα.
Συνεχίζουν με “No More Crying” και μια διασκευή του “La Grande Illusion” των Βρετανών “Television Personalities”. Θα ακολουθήσουν διαβουλεύσεις για το ποιό απο τα καινούρια τους τραγούδια θα μας παρουσιάσουν, καταλήγοντας σε αυτό που είχαν προβάρει καλύτερα. Επιστροφή στην κανονικότητα με “There Was a Time” από το EP “AVG Sessions”, “You And Me”, “Charlie’s Lips”, “You Never Learn” και μας χαιρετούν (λέμε τώρα) με το “New York”.
Το κοινό, που μπορεί να μη γέμισε το Six D.o.g.s αλλά η εξαιρετική παρουσία των δύο συγκροτημάτων το έκάνε να φαίνεται περισσότερο απ’ όσο ήταν, αμέσως ξέσπασε σε ένθερμα χειροκροτήματα και ειλικρινέστατα “more”.
Έτσι, οι Molochs πριν προλάβουν καν να αποχωρήσουν, επιστρέφουν, ξενερώνοντας λίγο με την τεκίλα τους που τελείωσε, αλλά μας διαβεβαιώνουν αστειευόμενοι πως αυτό δεν θα τους επηρεάσει. Ευχαριστούν τον κόσμο που έκανε το πρώτο τους live στην Ελλάδα τόσο ξεχωριστό και κλείνουν με το “Maisie’s Dream” . Δώδεκα και δέκα πέφτουν οριστικοί τίτλοι τέλους.
Υπάρχουν live με πενήντα άτομα που δεν αξίζουν ούτε αυτά, κι άλλα που θα άξιζαν τα τετραπλάσια. Το συγκεκριμένο ανήκε ξεκάθαρα στην τελευταία περίπτωση. Οι Montero τσίγκλησαν το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων, και είμαι σίγουρος πως την επόμενη φορά που οι Molochs θα έρθουν στη χώρα μας, θα ξαναδω αυτούς που πήγαν τη Δευτέρα και πολλούς περισσότερους. Διότι όσο και να αλλάζουν τα δεδομένα στη μουσική – και όχι μόνο – βιομηχανία, μία αλήθεια παραμένει σταθερή (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό)… Η καλή η μπάντα στο live φαίνεται. Ακόμα κι αν είναι Δευτέρα.
photos: Cristina Alossi
612 
