26 χρόνια γκρούβας ετοιμάζονται να ταρακουνήσουν το φετινό Release Festival.
Οι εξ Αγγλίας Jamiroquai σχηματίστηκαν το 1992, όταν ο Jay Kay δεν κατάφερε να γίνει ο τραγουδιστής των Brand New Heavies. Το όνομά τους προέρχεται από το “jam” (aka τζαμάρισμα) κι από τους “Iroquois”, μια φυλετική ομοσπονδία που περιλαμβάνει απογόνους των φυλών Mohawk, Onondaga, Oneida, Cayuga, Seneca και Tuscarora.
Το 1993 κυκλοφορεί από τη Sony το ντεμπούτο, “Emergency on Planet Earth”, με το κομμάτι “When You Gonna Learn” να αποτελεί το single-προπομπό του δίσκου.
Στο εξώφυλλο φιγουράρει ο Buffalo Man, ο οποίος αποτέλεσε και την επίσημη μασκότ του group. Το σχέδιο είναι έμπνευση του ίδιου του Jay Kay, έχοντας επηρεαστεί από το Μινώταυρο κι επί της ουσίας είναι ο ίδιος ο Kay που φοράει ένα καπέλο με κέρατα που φέρνει σε βουβάλι.
Η μουσική της μπάντας ισορροπούσε τις funk και τις acid jazz επιρροές της και το album κάνει μεγάλη επιτυχία, βγάζοντας επιπλέον τρία single (“Too Young to Die”, “Blow Your Mind” και “Emergency on Planet Earth”). Ήδη το όνομα του συγκροτήματος αρχίζει να μεγαλώνει και δικαίως θεωρείται ως το “next big thing” του χώρου!
Τον Οκτώβριο του 1994, με κάποιες αλλαγές στο line up (κάτι που γινόταν συχνά-πυκνά), κυκλοφορεί το “The Return of the Space Cowboy”, με το “The Kids” (το οποίο δεν είχε καταφέρει να μπει στο ντεμπούτο), να βγαίνει ως single αποκλειστικά στην Ιαπωνία και με το “Space Cowboy” (που προηγήθηκε του album), να χαρίζει στο σχήμα το πρώτο του νούμερο 1 στο αμερικάνικο dance chart.
Στο νέο δίσκο οι Jamiroquai διατηρούν τον ήχο τους, βγάζοντας προς τα έξω ακόμη περισσότερο τις soul, τις disco και τις funk εκφάνσεις τους κι επιβεβαιώνουν πως δεν είναι μπάντα-πυροτέχνημα.
Εξαιρετικές μελωδίες και διάχυτο groove με τα ‘70s-fused “Stillness in Time” και “Scum”, το a-la James Brown “Light Years”, το πανέμορφο “Half the Man” και το σχεδόν εννιάλεπτο “Just Another Story” να ξεχωρίζουν.
Μέχρι σήμερα, το “The Return of the Space Cowboy” έχει πουλήσει πάνω από 4.000.000 κόπιες, έχοντας βγάλει από μέσα του 5 επίσημα single, ενώ τραγούδια του έχουν γίνει remix κι έχουν χρησιμοποιηθεί ως samples από λογής καλλιτέχνες.
Στο τρίτο full length του group, “Traveling Without Moving”,ο Buffalo Man κοσμεί ξανά το εξώφυλλο, το οποίο θυμίζει σήμα αυτοκινήτου (και δη της Ferrari), ιδέα του Jay Kay, ο οποίος έχει φετίχ γενικά με τα αμάξια.
Η νέα αυτή δουλειά, αποτέλεσε και το breakthrough των Jamiroquai, με το disco-themed “Cosmic Girl” και “High Times”, το up-tempo “Alright” και πάνω από όλα, το πολυβραβευμένο “Virtual Insanity”, να εκτινάσσουν τις πωλήσεις του δίσκου και να γίνεται τριπλά πλατινένιος.
Ο ήχος στο “Traveling Without Moving” δεν αλλάζει ριζικά, αλλά δείχνει πως το συγκρότημα θέλει να καθιερωθεί εμπορικά, εξ ου και η παραγωγή του album που αναδεικνύει και την pop χροιά του σχήματος, σε αντίθεση με το soul-funk πρόσωπο που πρωτοστατούσε στις προηγούμενες δυο κυκλοφορίες.
Κι αν το single “Virtual Insanity” άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την ευρύτερη επιτυχία, η συμμετοχή των Jamiroquai στο soundtrack της ταινίας “Godzilla”, με το τραγούδι “Deeper Underground”, καθιέρωσε εκτός συνόρων το σχήμα. Μιλάμε άλλωστε για ένα κομμάτι που ακούγεται παντού έως και σήμερα κι ένα από τα highlight της καριέρας τους.
Το επόμενο βήμα λοιπόν όφειλε να είναι πολύ προσεκτικό. Έτσι λοιπόν, το 1999, ο Jay Kay εκσυγχρονίζει τον ήχο του συγκροτήματος, προσθέτοντας και πιο dance στοιχεία, δίπλα από την παραδοσιακή soul-funk-disco-jazz συνταγή των Jamiroquai και το “Synkronized” είναι γεγονός.
Η αλλαγή στη θέση του μπασίστα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, οδήγησε το group στην επανηχογράφηση του υλικού, κάτι που καθυστέρησε κάπως τη διαδικασία, αλλά τουλάχιστον απέκλεισε τυχόν μελλοντικά νομικά προβλήματα στον Jay Kay.
Το “Synkronized” δε διέθετε τη συνθετική στόφα των προηγούμενων δουλειών της μπάντας κι αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ του αρχικού ήχου του group με τη μετέπειτα εξέλιξή του. Οι κριτικές που έλαβε ήταν στην πλειοψηφία τους καλές, αν και υπήρξαν αρκετές οι οποίες θεώρησαν πως το σχήμα έκανε μια καλή προσπάθεια μεν, η οποία δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Όπως και να έχει, το album φέρει μια ευρύτερη party διάθεση κι ακούγεται ευχάριστα χάρη στα “Canned Heat”, “Black Capricorn Day”, “Supersonic” και “King for a Day”, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως προστέθηκε (για ευνόητους λόγους) ως bonus track το “Deeper Underground”.
Οι dance και disco επιρροές είχαν ήδη αρχίσει να κατακλύζουν τη μουσική των Jamiroquai και με το “A Funk Odyssey” του 2001, το σχήμα πέρασε σε μια νέα ηχητική σφαίρα, η οποία διέθετε και μια electro χροιά, σε μια προσπάθεια του Jay Kay να εκμοντερνίσει το ποιόν της μπάντας.
Το συγκρότημα απομακρύνεται από τις ρίζες του και γίνεται εμφανές σε κοινό και κριτικούς, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το single “Little L” (το οποίο είχε γραφτεί για μια πρώην του Kay) να φτάσει στο νούμερο 1 σε πολλές χώρες…
Το “A Funk Odyssey” περιγράφηκε ως “sci-fi boogie” και η αλήθεια είναι πως είναι το πιο κοντινό που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το νέο πρόσωπο των Jamiroquai. Από την “παλιά φρουρά” πάντως είχαν παραμείνει στο group (πέραν του Kay) μονάχα οι Sola Akingbola (κρουστά), Derrick McKenzie (drums) και Toby Smith (πλήκτρα), με τον τελευταίο να αποχωρεί τελικά το 2002.
Το έκτο full length του συγκροτήματος, “Dynamite”, κυκλοφόρησε το 2005, με το σχήμα να επιχειρεί μια στροφή στο παρελθόν, κρατώντας όμως όσο μπορεί και τα πιο μοντέρνα στοιχεία του ήχου του, κάτι που προδίδει και το single “Feels Just Like It Should”, που προηγήθηκε του album.
Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από την ποικιλομορφία του, όπως κι από τη διάθεση να επαναφέρει τα στοιχεία που αγάπησε ο κόσμος στους Jamiroquai και παρότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή δουλειά, η αίσθηση που αφήνει είναι πως έχει χαθεί η ταυτότητα του συγκροτήματος και ίσως για αυτό δεν είχε την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία.
Παρά τη disco εμμονή του Kay και τις ανάμεικτες electro προσπάθειες, το album διαθέτει πολύ καλές στιγμές, με τα “Feels Just Like It Should”, “Dynamite”, “Seven Days in Sunny June”, “(Don’t) Give Hate a Chance”, “Black Devil Car” και “Hot Tequila Brown” να στηρίζουν ένα καθόλα όμορφο και groovy δισκάκι, ιδανικό ως soundtrack για την παραλία.
14 χρόνια μετά από το “Emergency on Planet Earth” και με 6 album υπό την αιγίδα της Sony, το συμβόλαιο του group λήγει εσπευσμένα με το best-of “High Times: Singles 1992–2006”.
Η συλλογή περιέχει τα περισσότερα single που είχε κυκλοφορήσει ως τότε το σχήμα, συν δύο νέες συνθέσεις (“Runaway” και “Radio”), χαρίζοντας στους Jamiroquai ένα ακόμη νούμερο 1 στα βρετανικά chart.
Δίχως την πίεση από την πρώην δισκογραφική τους, το σχήμα πήρε τον χρόνο του προτού βγάλει το έβδομο album του.
Το 2009, οι Jamiroquai υπογράφουν με την Universal και το 2010 βλέπει το φως της ημέρας το “Rock Dust Light Star”, με το ομώνυμο κομμάτι να παίζεται ήδη στα live τις μπάντας από το 2008 κιόλας.
Το πρώτο single του δίσκου, “White Knuckle Ride”, προδιαθέτει τον ακροατή για το ηχητικό ποιόν του “Rock Dust Light Star”, το οποίο για μια ακόμη φορά κινείται σε electro-disco μονοπάτια, διαθέτοντας μια ευρύτερη retro αισθητική, ενώ έχει μερικές από τις πιο ταξιδιάρικες στιγμές του group…
Παρότι το album έγινε χρυσό στη Μεγάλη Βρετανία, οι πωλήσεις δεν ήταν οι αναμενόμενες. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως ύστερα από περίπου 11 χρόνια, επιστρέφει (έστω κι έμμεσα) στο εξώφυλλο ο Buffalo Man, αντικαθιστώντας το γράμμα “i” στον τίτλο.
Το κενό μεταξύ δίσκων μεγαλώνει και περνούν 7 ολόκληρα χρόνια προκειμένου να βγει η νέα δουλειά των Jamiroquai, η οποία φέρει τον τίτλο “Automaton”, με το ομώνυμο τραγούδι να προετοιμάζει το έδαφος…
Με τον ήχο να μη διαφοροποιείται ιδιαίτερα, παραμένοντας φιλικά προσκείμενος σε όλες τις επιρροές του group και συνάμα γεμάτος groove, διαθέτοντας μια μοντέρνα ηλεκτρονική υφή, το όγδοο πόνημα των Jamiroquai χαίρει μεγάλης αποδοχής σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το φουτουριστικό εξώφυλλο, το οποίο και πάλι φιλοξενεί τον Jay Kay, αποτυπώνει και τη θεματική του δίσκου, η οποία έχει να κάνει με την τεχνολογική ανάπτυξη και την καλλιέργεια τεχνητής νοημοσύνης. Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τις up-tempo συνθέσεις του ή τον πειραματικό του χαρακτήρα να σε κάνουν να κουνήσεις για μια ακόμη φορά τους γοφούς σου.
Παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, το όνομα των Jamiroquai έχει ακουστεί σχεδόν παντού, με τις live εμφανίσεις τους να αποτελούν σημείο αναφοράς, μιας και η disco-funk χροιά της μουσικής τους εξακολουθεί να κάνει το κοινό να χορεύει ασταμάτητα. Τους περιμένουμε λοιπόν στις 17 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού (στα πλαίσια του Release Festival), για να λικνιστούμε κι εμείς μαζί τους!
1315 
